კ–ს

გვიან შევამჩნიე თვალების სისველე,

აღარ დაგჭირდები, ვიცი, ამის მეტად,

რატომ, ალვის ხეო, რატომ ვერ გიშველე,

როცა შემოდგომის ქარმა გაგიმეტა.

როცა ცას მოჰფინა ღრუბლების ნაფლეთი,

ფეხდაფეხ მსდია და კარებთან ჩასაფრდა,

მთელი დღე ქუჩებს და ეზოებს აფენდა,

წართმეულ ფოთლებს და წართმეულ თავსაფარს.

შენ ახლა დგახარ და წვიმებთან დარდს იყოფ,

ნეტავ კი გახსოვდე და შენსკენ მეძახდე,

არ არის იოლი, იყო და არც იყო,

გინდოდეს გაქცევა და სხეულს ვერ ძრავდე.

გინდოდეს, ის წუთი არასდროს არ გკლავდეს,

ყულფი რომ ამარცხებს მძინარე სატევარს,

გაშლა და გაფრენა სწყუროდეს მაგ მკლავებს,

და არა სასხვისო ცეცხლისთვის დამტვრევა.



რატომ, ალვის ხეო, რატომ ვერ გიშველე?