გამოქვაბულის ..

გამოქვაბულის

კართან ვიდექი,

გელოდებოდი!

გელოდებოდი

იმ მოლოდინით

მე რომ ვიცოდი

და ახლაც ვიცი.

შენ მოიტანდი

ნანადირევს

და შემოსვლამდე

დაიბერტყავდი

თმებიდან წვიმას,

ტანიდან ქარს –

უსიერი ტყეების

სუნთქვას.

მერე კაწრავდი

მამონტის ეშვზე

შვლებს გადევნებულ

მონადირეს,

კედლებზე კიდევ,

ხარებს და ნიშნებს

და არც ერთხელ

მე არ მხატავდი!

წავიდოდა

მზე დედამისთან!

მედო თავი

შენ ხელისგულზე

და იმ ხელისგულს

ნადირის სისხლის

სუნი ჰქონდა!

ახლა ვდგავარ

სასახლის კართან

და გელოდები!

ჩემ მოლოდინს,

როგორც მაშინ,

ახლაც ვერ იგრძნობ!

მოდიხარ,

მოგაქვს

ნაალაფარი,

უცხო ქვეყნების

სადგურების,

სასტუმროების

მღვრიე მზერას

თავმომწონედ

შემოიყოლებ,

(არ ტოვებ გარეთ)

და მხატავ!

მხატავ!

მხატავ!

მერე კი,

როცა

მაღალ ფანჯრებზე

ხავერდის ფრთებს

ჩამოშლიან

ფარდის ჩიტები,

მიდევს თავი

შენ ხელისგულზე

და ამ ხელისგულს

მახსოვს, ოდესღაც,

ნადირის სისხლის

სუნი ჰქონდა,

ახლა კიდევ,

კაცის სისხლის აქვს!