მომავლის იდუმალება

არაფერი არ ყოფილა ისეთი ძნელი,როგორიც საკუთარეი თაის შეცნობა ამ უსასრულო ქაოსის მორეში,თითქოს გინდა გაიქცე,უკან მოუხედავად აიცდინო ის საზღაური რაც დაიმსახურე,ფიქრობ თუ რა ძნელი ყოფილა არა ცხოვრება არამედ არსებობაც კი გული გამალებით გიძგერს,თითქოს გეჩქარება კიდეც,მაგრამ სად?ცხორებამ ბეჭედი დაგარტყა,გარშემო შემოგფარგლა უხეში ეკელბარდით.ცრემლმაც ვერ განგიწმინდა ცოდილი სული,იბრძვი გადარჩენისთვის,შენი სურვილებისთვის,წყეული ამაოებისთვის,მაგრამ რის ფასად???!
 უკან მოიხედავ და მაინც გული გწყდება.ხედავ ვარდისფერ სპექტრს,შავ ჩრდილთა მიღმა,ისევ იწყებ ოცნებას მაგრამ არა მომავალზე...უკვე წარსულის უკვდავ მოგონებებზე.