საჭურისი ალაბიდამ (იგავ-არაკი)

იყო დიდებული ქალაქსა ალაბისისა და ყვა საჭურისი ერთი. დიდი გულითადი იყო. და ერთი სხვა მონა იყო მის კაცისა, სახითა და ზროთი მსგავსი მის საჭურისისა. დიდად მოყვარენი იყვნენ ორთავე. შეკრეს პირი. საჭურისი შეადგა ცოლსა თავის პატრონისასა და ეტყოდა:

– მე ვიცი, უფალსა ჩემსა ნებავს განტევება შენი და შერთვა სხვისა. თავს ეწიე!

ცნობასუსტი დიაცი აცდუნა და გამოუცვალა სიყვარული სიძულვილად. უთხრა ქალმან მან:

– რადგან ჩემი ეგრე კეთილის მდომე ხარ, თუცა ქმარი მიტევებს, მითხარ, რა მიჯობს, რა ვყო?

რქვა საჭურისმან:

– მე ესეთი წამალი მოგცე, ფერხთა შესცხო, წამსავე მოკვდეს, და ესე მოყვასი ჩემი, შვენიერი და კეთილი კაცი, და იგი შეირთე, და იყოს ნებისა შენისა!

სცდა ქალი იგი, მოკლა ქმარი თვისი და იგი კაცი მის წილ შეირთო და ყოველი მონაგები მისი მას მისცა.

წყარო: shemecneba.ge