ბოლოს და ბოლოს...

ბოლოს და ბოლოს, ერთი აქვს ბოლო,
ნაომარ ღამეს, ნასახლარ ქუჩებს,
ნუ თუ წუხელის ნაცეკვარ მთვარეს,
ვერ შევარიგებ ალუბლის ტუჩებს.

სანამ პაემანს უთქვავენ ერთურთს,
მე უცნაურად შევიარაღდი
ბევრს არ მოგაცდენ წაგართმევ ერთ წუთს,
სიკვდილი მინდა, გაქვს იარაღი?!

ჩემი გრძნობები ნათდება მაშინ,
როდესაც ღამე შემომათენებს,
თავისუფალი არა ვარ მაგრამ
მე მაინც გავშლი ამ მწერალ ხელებს.

სიკვდილის ჟამი ახლოა მაშინ
როცა ჭრილობებს ჭამენ  ეჭვები,
ფრენა არ ვიცი მაგრამ რატომღაც
მწვერვალზე ვდგავარ, მაინც ვეშვები.

ტატო ბერიაშვილი.