* * *

***

ჩემი დაფარული სახის შესახებ არაფერი ვიცოდი.
ქარი  რომ მობრუნდა,
 ისიც მოჰქონდა.

* * *
ესეც ელვაა.
ბაგიდან მომწყდარ სიტყვასავით
გავკრთები ცაზე.

* * *
კრეტსაბმელივით ცა რომ
შუაზე გახიო,
თუ არ უნდათ
არ შეგამჩნევენ...

* * *
ჩემი შემქმნელი 
მარტო იყო,
ჩემი ქმნილებაც მარტობაა.

***

დრომ ფრთა შემომკრა
და წამიღო
 ვინ იცის საით?!
არსად  გამოჩნდა ერთი სახლიც,
რომ შეესვენა...

* * *
ისინი წინ მიდიან,
სულ წინ.
არ არსებული მხარეებისკენ.
აქ სუნთქვა შეწყვიტეს.
ამაზე მეტყველებენ
ზეცის დაორთქლილი
ფანჯრები.

***
ნუთუ სულ ესაა ჩვენი 
ცხოვრება?
ერთმანეთს მივაცილებთ...

 ***

მომდევნო ცამდე
 მიიყვანე,
ვინც მიგყავს ახლა.

 * * *

არქიპელაგივით მოვწყდი 
სამყაროს.
თაყვანი ვეცი ქვეყნის აღსასრულს.

***
ჩემი მდუღარე სუნთქვა ცვლის
ასფალტს,
თქვენ სწორედ მასსზე 
ახლა გაივლით.

***
პატარობისას საქართველოზე ლექსების
წერა მიყვარდა,
მეგონა, ისიც ჩემთან ერთად გაიზრდებოდა...

 * * *
თუკი ცრემლები დამეღვრება
მიუსაფარს, სიზმრის კიდეზე.
მე მეთვალყურედ არ მინდა ღამე.

***

მივდივარ სიხარულის
მიმართულებით.
ყველა ანაბეჭდში
ამოიკითხე
ხვალ! ხვალ! ხვალ!

* * *
გიჟი ეგონათ და გამოეკიდნენ...
ის ღიმილით თვალს კი არა,
ცას მიეფარა...

***
აი, ამ მზეს
 ამოვყვები
ხვალ დილითაც...

***

 რომერის ფილმში გამოჩენილი
ქუჩა ვარ თითქოს,
რომელიც შემდეგ მე პარიზში ვერსად
ვიპოვე...

***

რომერის ფილმის ფინალს მოვგავარ 
სად ყველაფერი გარკვეულია,
და სწორედ მაშინ
 იწყება ფილმი...