მზის და მთვარის სადარო...

მ ზის და მთვარის სადარო,
ა დრეულო მაისო,
რ ა იქნება სამყარო,
ი სევ გამიხალისო.

ძ ველ ოცნებებს გაფრენილს,
ვ არდთა კონებს ვნებიანს,
ი ის ცრემლით ნაფერი
რ ითმა მოსძალებიათ.
ფ უნჯს მოვმართვ და თასებს,
ა რ დავზოგავ ტილოებს,
ს იყვარულით აგავსებ,
ო ხვრით დაგაჯილდოვებ: _

მ ომკალ, ჯვარზედ მაცვი მე, 
ა რ დამინდე, არა და
რ წმენა აყრილს მაცილებ,
ი მქვეყნიურ კარადა!

მ აინც გულს ვერ გიშორებ,
ს ევდა ნაღველს ვერევი,
უ ფრო შენი სიშორე
რ ეკს ამ გულში ჟღერებით,
ს ხივს, შენს სხივს ვეფერები!

გ აპობილი გულისთვის
ა რ არსებობს მალამო?!
ვ ამბობ: ,,სიყვარულისთვის
ხ ვედრს საკუთარს არ ვნანობ,
დ აე, მისთვის დნებოდეთ
ე ჰ, გულო და კალამო!’’

შ ენზედ ფიქრებს მტრედებად
ე ტმასნება დარები ,
ნ აგვემ გულს აწ ედება
ი მედით, მოკრძალებით.

ქ ალო, ცეცხლო, აისო!
მ ზის და მთვარის სადარო,
ა ნთებულო მაისო,
რ ა იქნება სამყარო
ი სევ გამიხალისო!