განთიადი

შეხე, ცის დისკო როგორ იპობა
და მზის წინწკალი მუნ ვით ენთება,
ითვლის წამით-წამს ლიპთა ლიპობა
და ბნელქმნილ ღამის შემოთენთება.
ღამის სიცერეს, როგორც შეშლილი, 
ცისკრის ამბოხი ნუსხავს, მზე დილის:
წმინდა გრაალის აზარფეშივით
იდუმალება შემობრძმედილი. 
ღამე ეცემა, ვით ბოროდინო,
ქუჩებს აწყდება დრტვინვა ბოშების,
ცას სიახლეთა სხივი პოტინობს --
ცისკრის სურნელით შეზარხოშების.
დღე იბადება სულთან კირული,
უჟამკარობის ხუნდთა მტვრეველი,
დღე – მდუმარების ძილისპირული
და სიყვარულის ცეცხლის მფრქვეველი.
სულო, აღელდი და ცა გასერე,
კაპუეტივით შეინავარდე,
გასწვდი იდუმალს, ღვთიურ მთა-სერებს,
დაეშვი, ოღონდ არსად დავარდე!