ლექსებს რა დალევს ამ პლანეტაზე

ლექსებს რა დალევს ამ პლანეტაზე
ნაღველს ტკივილით ცამდე ატანილს
ჩუმი დღეების ექო მიტაცებს
ჩემი რაჭა და ჩემი სხარტალი.
ძმაო მგოსანო მე კითხვას გაძლევ
დღეები ქრიან გეტყვი რა მალე,
შენ გეკითხები ამ ზღვას რა დალევს
და შხამით ნალეს ლექსებს რა დალევს.
რა დალევს ოხვრას კაცის გულისას
სიტყვას მომწამლავს კაცის სხეულში
სოფლისა ჭვრეტამ გამაგულისა
როგორც ნაწერმა მრუდედ რვეულში.
რაჭის მთებიდან მოვარდნილ მეწყერს
მე ჩემი გული გადავუშალე,
ხვალინდელ დღეზე აუგად ვერ ვწერ
იმედს ვინახავ, როგორც სურათებს.
და ჩემი ლექსის თეთრი მერანი
თუ გამაჭენებს რაჭის მიჯნამდე
მთებს მიპყრობილი ჩემი სმენანი
უცებ დაფრთხება ხვალის ხილვამდე.
ხვალის ლოდინზე იფიქრე გულო
ფიქრებს რა დალევს ამ პლანეტაზე
შენ მეგობარო, გკითხავ ერთგულო
ამ პლანეტაზე ლექსებს რა დალევს.
2020