ნიავი და ყაყაჩო

დაქრის ნიავი, ვით ბედაური
რკალებს ხაზავენ მკრთალი ნისლები
ზეცას ვერ ალღობს დამწვარს ალმურით
ზამთრის თვეები თავის ყინვებით.
ბუღი დგას მწველი და შენისლული
თვალებს ნაბავენ ყაყაჩოები
სიმშვენიერეს მზე ჰფენს სიუხვით
ვერ დაზაფრულან ამაოებით.
მინდვრის ყაყაჩო ნიავს უცინის
შორიდან უმზერს მზე აღტაცებით
ცა გაანათა წითელ მუნდირით
ააგიზგიზა სხივთ დანაფერი
ნიავს ყაყაჩო დაეძმობილა
შექმნეს კავშირი მზის მსაჯულებით
სიმშვენიერე როდის ყოფილა?!
ასე ლამაზი და სასურველი.