ხეები

ღმერთო, როგორი წუთიერი არის ცხოვრება,
შეყვარებულნი სიყვარულსაც ვერ მოასწრებენ.
მაგრამ როგორი ხანგრძლივია იგი ჩვენი ტკივილებისთვის,
როგორ არ ჰყოფნის დიდ საქმეებს ერთი ცხოვრება,
მაგრამ როგორი ხანგრძლივია იგი ჩვენი წვრილმანებისთვის.
რაც კი ვიცხოვრე, იმდენ ხანს რომ მგლებში მეცხოვრა,
ხომ ძმად ჩამთვლიდნენ,
ხომ აღარასდროს მიმტყუნებდნენ, არ გამწირავდნენ.
მე მგელს კაცს როგორ შევადარებ,
მაგრამ განა მხოლოდ იმიტომ, რომ ორივესი მეშინია და ვეკრძალები,
უფრო იმიტომ, რომ ამ არსებებს,
მეტი ასხვავებს ვიდრე არის შედარების მათის მიზეზი.
მგელი თავის ზნეს არასოდეს არ გამოიცვლის
და ის-ზნეს თვისას ვინც ერთგულებს ხომ მართალია,
და მართალი ხომ მშვენიერიც არის და სანდოც…
დამნაშავეა, თავის ზნეს მალიმალ იცვლის
და დამნაშავე მართალს აბა ვით შევადარო!
რაც ხალხში ვიცხოვრე, იმდენხანს რომ ტყეში მეცხოვრა,
ხეებს ხომ მაინც გავარჩევდი ერთმანეთისგან… ვიშრიალებდი მეც იმათთან.
დღეს გაცნობილი ახალ თვისებით ხვალე აღარ გამაკვირვებდა.
რაც ხალხში ვიცხოვრე იმდენ ხანს რომ ცაში მეცხოვრა,
ვიკიაფებდი მეც ვარსკვლავად,
მაგრამ საბრალოს მაინც მიწისკენ მექნებოდა მზირალი თვალი,
ვით მგლის ყმუილი და მარტოობის ხვეწნა-შრიალი…
რადგან: ესაა მიწა, მე აქ მცივა და აქა მცხელა,
ესაა ხალხი, ჩემი მტრები და ჩემი ძმები და რად ვებრძოლო,
ან სულმოკლედ რატომ მიყვარდეს
განა მათ არ შექმნეს პოეტად თავიანთი უხეში ხელით?!
რადგან: მე ვწერ ადამიანებზე,
საამისოდ მე ამღძრავს ჩემი ახირებული თვისება, რომ მათ ვეკუთვნოდე.
მე ვწერ ადამიანებზე, საამისოდ მე ამღძრავს მათი ახირებული თვისება – განიცადონ, ეწამონ…
და ვიღაცეებში აღმოაცენონ უნარი, რომ მათი ვნებები თანაგრძნობით აღიწეროს!