ჩემს ერთადერთ სიყვარულს

(ქორწინების დღის აღსანიშნავად)

ბედთან ჭიდილია ალბათ პოეტობა,
ალბათ სიყვარულიც ბედთან ჭიდილია,
ნეტა, ერთხელ შენშიც ისე მოეთოვა,
როგორც ქაოსი თოვს ჩემში იდილიას,
ფრთები, ერთი ბოთლი მთვარის სონატა და...
კედელს მილეწილი მწარე მოგონებით...
ცდები, ვერ ვიცხოვრებ ქარის მონატანთან,
ყელში ამოვიდნენ ბილწი გოგონები...
ბილწი გონებით და ბილწი სიტყვაობით
თორემ ფეხებს შუა უზით გარინდება,
წვანან ნაპირზე და მკერდზე მკითხაობენ
ცაზე სინდისის მზე სანამ აინთება...
ვიცი, ღმერთმა მითხრა, ბევრი გიტირია
როცა გაიგე, რომ სევდა გაგირითმე
ჩემი პოეტობაც შენთან ჭიდილია
სანამ მტკივიხარ და სანამ ტკივილს ვითმენ...
ლექსი ქაოტური არის იდილია,
ღმერთს რომ დავეჭიდო არ ვარ იაკობი...
თვითონ ეს ცხოვრებაც რადგან ჭიდილია
რადგან მოგებულებს დაფნით შეამკობენ.
თავის გვირგვინი აქვს ყველას ხო ესეა?!
ჰოდა ვეჭიდები ისევ პოეზიას...

წყარო: litklubi.ge