ბაბუა, შვილიშვილი და თოვლის ბაბუა

გურამი ზის ფანჯარასთან. ფანჯარა ეზოში გადის: იქ ბავშვები თამაშობენ. გურამთან ბაბუა მიდის და ეკითხება:
- რას აკეთებ?
- ვუცქერ, - პასუხობს შვილიშვილი.
- რას?
- ეზოს, ბაბუ.
- რატომ?
- ისე, ბაბუა, დედა არ მიშვებს, რომ მეც ვითამაშო.
- არა უჭირს, მოესწრები, ჯერ პატარა ხარ, თვალიც გიჭრის, მე კი თითქმის ვეღარა ვხედავ.
- ბავშვებსაც ვერ ხედავ, ბაბუ?
- ვერა.
- ვერც სახლებს?
- ცოტასღა ვარჩევ, შვილო.
- ხეებს?
- ხეებსაც თითქოს.
- ბავშვებს ვერა, არა?
- ბავშვებს ვერა.
- იცი, რას აკეთებენ ისინი, ბაბუა?
- არა.
- თოვლის ბაბუას.
- მეც მიყვარდა შენსობას.
- მაშინაც ცოტა თოვლი იყო ხოლმე, ბაბუა?
- ხან ცოტა, ხან ბევრი.
- ახლა ცოტაა, ნახევარი მიწა ყვება თოვლს.
- მაგი არ ვარგა, შვილო.
- რატო ბაბუ?
- იმიტო რო თოვლის ბაბუა მიტომაა თოვლის ბაბუა, რომ თოვლი უნდა იყოს სულ.
- მიწა არ ვარგა, როცა ყვება?
- აჰ, გაგიგონია?
- ბაბუ, როდის იყო მერე კარგი თოვლი კიდევ?
- გუშინ ყოფილა, მამაშენმა თქვა.
- კიდე?
- გუშინწინ, იმის წინ.
- დღეს რატომ არ არის?
- დღეს გადნა, გავს.
- მოვა კიდევ, ბაბუ?
- წელს, არ ვიცი.
- მაინც, ბაბუ, მაინც?
- არ ვიცი, ბიჭო.
- მე კი ისე მინდა თამაში, დედამ თქვა, ხვალ გაგიშვებო ეზოში. მოვა კიდე თოვლი, ბაბუ?
- წელს, არ ვიცი, გაისად კი უეჭველად, მაშინ დიდიც შეიქნები, უკეთესია.
- გაისად ციგასაც ვიყიდი, არა, ბაბუა? გავიზრდები კიდეც, არა?
- ჰო, ბიჭო, ჰო.

[1957 წელი. მაისი]