გამარჯობათ! - ნიაზმა ფეხი ფეხს..

- გამარჯობათ! - ნიაზმა ფეხი ფეხს მიადო, ტკბილად გაუღიმა გამვლელს და ბანცალით გზა განაგრძო.
- საწყალი ბიჭი ისევ მთვრალია. - თქვა ილომ.
- ნეტავ, რა ხნისაა? - იკითხა ერთ-ერთმა.
- ალბათ, ოცდაათამდე. ჩვენს ლექტორებთან ერთად მჯდარა კლასში.
- ახლა რას აკეთებს?
- ლოთობს.
ქუჩაში მდგარმა ახალგაზრდებმა ჩაიცინეს.

- გამარჯობათ! - ფეხი ფეხს მიადგა ნიაზმა და შუა ხანს გადაცილებულ ვაჟკაცს მიესალმა.
- გაგიმარჯოს, შვილო. - მიუგო მან და თვალი გააყოლა.
- ვინ არის? - შეეკითხა კაცს თავისი თანამგზავრი.
- ნიაზი. ჩვენი სულეიმანის ვაჟი. აფსუს, რა კაცია თვითონ და ვაჟი კი ლოთი ჰყავს.
- ეჰ, რას იზამ, ხომ გაგიგია:
“მაგრამ მარტო წვრთნა რას იზამს,
თუ ბუნებამც არ უშველა.”
- ნინიკო, ნატო, ჩქარა! ჩქარა! დაინახეთ ნიაზი. რა ლამაზია, Если бы вы знали, какой он был чудесный, როგორა მღეროდა, как он одевался. მე ახლაც შეყვარებული ვარ მასზედ.
- მართლაც და რა “პახოტკა” აქვს, ნახეთ.
ნიაზმა, რომელმაც ნათქვამი ვერ გაიგო, მაგრამ მიხვდა, რომ მასზე ლაპარაკობდნენ, მოიხედა და თავაზიანი კილოთი შეუკურთხა სტილის მიმდევარ გოგონებს.

- ნიაზს გამარჯობა! - სალამი დაასწრო კლასის ძველმა ამხანაგმა ნოდარმა.
- ნოდარ, შენი ჭირიმე! - ნიაზმა ხელი ჩამოართვა, მიიზიდა და აკოცა. - სადა ხარ, ბიჭო, როგორა ხარ, სად დაიკარგე?
- შენ როგორ? თავად რას იქ.
- გმადლობთ, კარგად. რას ვიზამ.
- ოჯახში როგორ არიან.
- გმადლობთ.
ნიაზმა გვერდზე მიიხედა. ისევ ნაცნობი.
- გამარჯობათ!
- გაგიმარჯოს, ნიაზ.
კვლავ კოცნა.
- გაიცანი, ნოდარ, ეს ჩემი მეგობარია.
-?
- უკაცრავად, მე ახლავე.
ნიაზმა ბანცალით გზა განაგრძო.

- ახალგაზრდებს სიცოცხლე!
- გამარჯობათ, ძია ნიაზ! - ერთხმად იყვირეს ბავშვებმა.
- ხედავ, გურამ, ისევ მთვრალია.
- ალბათ, ბევრსა სვამს, არა?
- მა რა?
- რამდენს? ალბათ, ათ ბოთლს.
- არა, მეტს.
- მაინც?
- ასს.
- ალბათ, კიდევ მეტს.
- მეც ასე მგონია.
- ვინ იცის.
- ღონიერია?
- მაგას ვერავინა სცემს.

- ბიჭებს სიცოცხლე!
- სიცოცხლე ნიაზს!
კვლავ კოცნა.
- ნიაზ, ლოთობას თავს როდის ანებებ?
- მე? რათა?
- ჩვენც დაგვიტოვე, - ირონიით შეხედა ერთმა, - ახლა ჩვენც გვინდა დავიწყოთ.
ნიაზმა გზა განაგრძო.
- ნეტავ, ბევრსა სვამს, დათო?
- რისი დამლევია, ნახევარ ჭიქაზე თვრება.
- ძალა თუ აქვს.
- სული რომ შეუბერო, გადავარდება.
- საწყალი.
- ერთი მაგის.

ნიაზმა სარდაფის კარი შეაღო.
- თუ შეიძლება ერთი ასი გრამი ჩამომისხით. მე მინდა ჩემი სამშობლოს სადღეგრძელო დავლიო.
- ამ საწყლებს შეხედე, - მიმართა ნიაზმა დახლიდარს და ქუჩისკენ ხელი გაიშვირა, ვისკენ, თვითონ არ იცოდა, - თავისი თავი ხალხი ჰგონიათ. ალბათ, ჩემს ლოთობას დასცინიან, თვითონ კი მთელი დღე უსაქმოდ დგანან ქუჩაში. მაგათ ლოთობის შნოც არა აქვთ.
- რას იზამ, შვილო. - ჩაიხითხითა დახლიდარმა - ნათქვამია, მჯობის მჯობი არ დაილევაო.

(1956 წ. მარტი)