გურულები რესტორან 'ნოვი ტბილისში'

- რა?
- რა და თურქეთი:
- არა მგონია.
- როგორ, კაცო, ვასოს თუ აღარ დოუჯერებ?
- მისი ნათქვამი კია?
- ღმერთს გეფიცები.
პაპიროსს არც ვახტანგი ეწეოდა, არც სევე. მომტანს ღვინო მოჰქონდა: ორივენი სვამდნენ.
- ახლა თუ გვეშველა, ნამდვილად, - თქვა სევემ.
- ჩვენი შველა? - დაეჭვდა ვახტანგი.
- აბა, ლუქსემბურგს ხო უყურებ?
- ხო, კაცო, რაშია საქმე?
- არაფელი, სულ ნახევარი მილიონი კაცია.
- აპა!
- ჰო, შე კაცო.
- ახლა რითი ცხოვრობენ ვითამ?
- რას გეიგებ, ალბათ ხნავენ.
- მოდის რამე?
- აპა რავა, ჩვენ ერთ ქცევაზე მოყავს ჩემს ძმას და...
- სევასტის?
- ჰო, რავა, არ იცოდი?
- კი მარა, ისე ვიკითხე, მართლა, კიდევ თუ გიდგათ ადესა?
- ადესა? რამდენიც გინდა, აგერ ბოვშის ნათლობაზე დაგალევინებ მის ღვინოს.
- ვისი ბოვშის, ნუ გადამრიე.
- სევასტის, კაცო.
- სევასტის? ღმერთო მომკალი, რა ხნის ყავთ?
- ექვსი თვის.
- აუჰ, დავბერდით კაცო.
- მიდის ჩვენი დრო, მიდის.
- კი მარა რა ქვია ბოვშვს?
- კაკო.
- კაკო?!
- კაკო.
- მაშ კაკოს გოუმარჯოს, მისი კარგად ყოფა და ბედნიერება იყოს მუდამჟამს. შენი ძმისშვილი სევასტი კარგი ბიჭია, რაც მთავარია, ადამიანი, ჰოდა ბოვშის დღეგრძელობა იყოს.
დალიეს.
- კი მარა, კაკო რამ დაარქმევინა?
- რავა, არ მოგწონს?
- რავა არ მომწონს, კაკო ყაჩაღს თუ მიამსგავსა, თქო.
- ნამეტანი კაცი იყო მაგი ყაჩაღი.
- ჩვენ დოლიძესთან ვერ მევიდოდა, თვარა ისე.
- ვითამ?
- ნამდვილად.
- მეც ქე ვიფიქრე მაგი.
- აპა, დაერქმია სიმონა, ჰა?
- ნამდვილად ამბობ მაგას, ხო იცი.
- აპა რავა, კაცო, გურულებს სამაგისო რა გვჭირდა.
- მეიტა ხელი.
- ა!

წელი 1957. აპრილის 21.