კიდევ სამი დიალოგი

რვას ათი უკლია

- აუჰ, - ამოიფშვინა ქუჩამ.
- დარჩა უფეხოდ.
- თუ საერთოდ გადარჩა.
- სახე დაინახე?
- ვერა.
- ახალგაზრდა იყო?
- არ ვიცი.
- საწყალი, სტუდენტია. - თქვა ვიღაცამ.
- უჰ!
- აბა ახალგაზრდა ყოფილა.
- უნდა ჩამოახრჩო ვატმანი.
- რა ვატმანის ბრალია.
- ჩუ, - ჩაერია ვიღაცა, - ვატმანის ბრალია.
- უჰ, მაგისი.
- უნდა ჩაალპო.
- მე რო მომცა!
- ფეხებით ჩამოვკიდებდი.
- მეტის ღირსია.
სადღაც სირენა აწივლდა. მოვარდა მილიცია.
- ამის დროა?
- აბა!
- იმის მაგიერ წითელ ჯვარში დაერეკათ.
- დედა ეტირება ვატმანს.
- ის სისხლისგან დაიცლება.
- რა სისხლი, შუაზე გაუჭრია.
- საწყალი.
- მერე სტუდენტი ყოფილა!
- უბედური დედამისი.
- ვინც მოკვდა, იმან იკითხოს, თორე ცოცხლად დარჩენილს რა უჭირს.
- დედისერთაა ნეტა?
- ჰო.
- წ, წ, წ!
- საწყალი, კაცო, დედისერთა ყოფილა.
- არა, და ჰყავს, - ჩაერია ვიღაცა.
- და?
- ჰო.
- საწყალი, საწყალი.
მილიცია ოქმს აფორმებდა.
- კაცო, რა ჩემი ბრალია. - ყვიროდა ვატმანი.
- იმას მაინც არაფერი ეშველება, - თქვა ვიღაცამ.
- კაცო, რა ჩემი ბრალია.
- მა ვისი, - თქვა მილიციამ.
- თავისი, მე ხო არ ვხედავ, უკან ვინ ახტება.
- მორჩი, ჩქარა მირეკავდი.
- მოაწერე აქ ხელი ახლავე.
- რათა, კაცო, რა ჩემი ბრალია.
- მოაწერე, თორე უარესია.
- ახლავე, კაცო.
- მოაწერე, უფრო უარესია, - ურჩია ვიღაცამ.
ვატმანმა მოაწერა: რ. აკოფოვი.
- სომეხი ყოფილა, - თქვა ვიღაცამ.
- ჰო.
- მაინც ცოდოა, უეჭველი ათი წელი აქვს.
- ახია.
- რატო, კაცო, რა მაგის ბრალია.
- ნელა ატაროს.
- ნელა, რა ის არის.
- ნოდარ!
- რა?
- ისე გავერთეთ, მგონი დაგვაგვიანდა.
- ჰო, მოვდივარ.
- წამო რა, ჩქარა.
- იარე, დაგეწევი.
- წავედი, რვას ათი უკლია.
- მოიცა, მოვდივარ.

წელი 1957. მარტის 9.

***

- ხან ცხელა, ხან ცივა.
- ვა!
- რა ვა?
- მა როგორ გინდა?
- მაინც მურტალია.
- რა, ბიჭო, არ მესმის.
- რა და შარშან მაისში ციოდა.
- მერე?
- მერე წელს ცხელა.
- დიდი რამე.
- იცი, რა?
- რა.
- გაისად ისევ ეციება.
- ვინ იცის.
- ნიძლავი.
- ვა, რაც შენ ნიძლავი გიყვარს.
- არა? თქვი შენ თვითონ.
- არა.
- ჩამო ნიძლავი!
- მაიტა!
- ვინ ჩაჭრის?
- ვანო.
- აბა ვანო?
- ვანო.
- აგე.
- დაუძახე.
- ვანოვ, ვანო!
- რაი.
- მოდი აქ, ჩაჭერი.
- რაზეა ნიძლავი?
- არც რაზე. ჩაჭერი.
- აჰა, ეგეც საქმეა, რაზეა არც ახლა იტყვით?
- რაზე და გაისად მაისში უნდა ციოდეს.
- გაისამდე დაგავიწყდებათ.
- მე არა, პეტრეს შეიძლება.
- მე?
- ჰო.
- რო არა?
- რო ჰო.
- მოდი, ნიძლავი.
- ახლაც მე ვიწყებ ნიძლავსა?
- შენ ამტეხე.
- მე არა.
- პეტრევ, შე სასიკვდილე!
- ვაიმე!
- დედა გეძახის, ბიჭო.
- არა, ბებოა.
- ბებო არა, ის.
- ბებო, გეუბნები, მე არ ვიცი?
- ჩამო ნიძლავი, დედაშენია.
- მაიტა!
- აჰა!
- ჩაჭერ, ვანოვ!
- აჰა, რაზეა, არ იტყვით?
- რაზე და, დედაა თუ ბაბო, რო იძახის-მეთქი.

წელი 1957. მარტის 16.

სათაური: როგორც არი

- მტერი ჩავარდა ხალხის ყბაში.
- აბა, კაცო!
- ოღონდ აჭორავე ეს ხალხი და...
- მეტი რა საქმე აქვთ.
- კაცო, გოგოსთან ვერ გაგივლია, რო რაიმე არ თქვან, ჩემს დასთან გავლის მეშინია.
- ეგ რა არი, მე უარესს გეტყვი.
- ჰა?
- ქეთო ჩემი გოგო ჰგონებიათ, მთელი ამბავი იყო.
- აბა უყურე.
- დეიდაჩემი გაგიჟდა.
- დეიდა რატო?
- იმისი შვილია ქეთო და ჩემი ბიძაშვილი, იმიტომ.
- ვახახახა!
- ოხ მაგათი, ჭორში ამოსდით სული.
- გაუშვი ერთი.
- გამარჯობა, გურამ!
- ვინ არის ეგ ბიჭი?
- გურამია, ქუთაისელი.
- ძაან ხინკალი ქუდი კი დაურტყავს, მოხდისა კი რა მოგახსენო.
- უზრდელები არიან, კაცო.
- თავს მაინც უნდა სცე პატივი.
- აბა, კაცო.
- ეს ვიღაა?
- ვასოა, თეატრალურზე სწავლობს.
- გამარჯობა, ვასო, კაცო, როგორა ხარ?
- ისე რა, შენ როგორ?
- არა უჭირს, ვცხოვრობ.
- ხოშიანი ბიჭია, ბიჭო.
- არი რა.
- რა არი, არ მოგწონს?
- კი.
- რა კი, თქვი.
- შენ ახლო არ იცნობ.
- ჰო, რა არი?
- მაგისი ამბავი მე მკითხე, რას აკეთებდა.
- მაინც?
- არაფერს, მერე გეტყვი.
- ხედავ!
- ვის?
- აგე.
- ჰოო.
- ხო იცი?
- არა.
- მგონი ხელს აწერენ.
- ვინ, კაცო, ჯემალი და ნანა?
- ღმერთს გეფიცები!
- კაი ერთი.
- ლეილამ მითხრა.
- უ მაგისი, მაგის მერე ეგ კაცია?
- აბა, კაცო, ძმაკაცს წაართვა გოგო.
- ხო იცი, ვინ ცხოვრობდა მაგასთან.
- პეტრე.
- არა, კაცო, პეტრე მარტო დადიოდა, მანამდე.
- არა.
- ვაჟა.
- ვაჟა?!
- დედას გეფიცები.
კინოს წინ სინათლე აინთო.
- გამარჯობათ, ბიჭებო.
- გაგიმარჯოს, ემზარ.
- სალამი.
- ნეტა სად მიდის?
- ალბათ, ლეილასთან, საჭორაოდ.
- ჰო, ჭორი მაგის მოგონილია.
- კი, კაცო, ოღონდ გოგოებში ალაპარაკე, ან გოგოსავით აჭორავე.
- ვერ ვიტან მაგისთანებს.
- ერთი მაგათი, ეგეც იტყვის, კაცი ვარო.
ბიჭებმა ბილეთის ფული ვიღაც შლიაპიანს გადააწოდეს. მათ თავზე აბრა იყო გაკრული და დიდი წითელი ასოებით ეწერა:

ჩვეულებრივი ადამიანი
მოსკოვის ლენ. ორდ. კინოსტუდიის მხატვრული ფილმის ნაწარმოები.

1957 წელი. [მარტის] 30.