მოთხრობები დიალოგებით

დონბასელი მემაღაროელები
- რომელია, ნოდარ?
- რვა.
- დროა უკვე.
- მაცადე თმის დავარცხნა.
- შენ სულ ეგრე იცი.
- შენ ჩემზე მეტს იპრანჭები.
- მე გოგო ვარ.
- მერე რა?
- როგორ რა?
- მაცადე თმის დავარცხნა.
- უკვე რვა არის, იცოდე.
- ვიცი შენზე კარგა.
სარკე პატარა იყო და კამოდზე იდგა.
- მორჩი?
- ჰო, მოვრჩი, გაიხარე.
- მე რა?
- როგორ რა?
- წავედით.
- მაიტა ხელი.
- შენ მაიტა.
- შენ გოგო ხარ.
- მერე რა?
- როგორ რა?
ქუჩაში ჟინჟლავდა. სახლი კუთხეში იდგა.
- ახლა ეს მათხოვრები გააწყალებენ გულს.
- რა ქნან.
- როგორ თუ რა, იმუშაონ.
- სად?
- ახლა ეგ მადარდე.
- წყვილებო, ლამაზებო, ტარიელ და ნესტან, ორი აბაზი ან ორი შაური.
- მაიცა, მე მაქვს.
- ამოიღე.
- რაღაც ვერ ვპოულობ, ალბათ, შენ ჩხუბში დამრჩა.
- ჩემს ჩხუბში?
- ჰო.
- ლამაზებო, ორი შაური მაინც.
- არ არის.
- შაური მაინც, მე ომში მომივიდა კონტუზია.
- ომში ბიძაჩემიც დაიღუპა.
- ჩემი ბიძაშვილიც.
- ნოდარ!
- ჰა.
- მოდი, მივცეთ მანეთი, რა?
- გაგიჟდი?
- მოდი რა, მოდი.
- ჩუმად, კინოში მერე?
- სწორი ხარ, საშინელი მფლანგველი ვარ.
- ქალი მაინც არ იყო.
- მერე რა?
- მერე ის რო, მე რო ვხარჯავ, ბიჭი ვარ.
დიდ ქუჩაზე რეკლამები ენთო.
- ნოდარ, ნოდარ, მაიტა რა სამი მანეთი.
- შენთან ბოდიში, ქალბატონო, რად გინდა?
- ის მიმყავს კინოში.
- რომელზე?
- ათიანზე.
- წაიღე.
- საღოლ!
- კიდე კარგი მათხოვარს არ მივეცით.
- მაშ!
- ვახტანგი კარგი ბიჭია, არა, ნოდარ?
- ჰო.
- რამდენი ხანია მომწონს, იცი?
- როგორ მოგწონს?
- ისე, ამხანაგურად.
- ისე შეიძლება.
ტროლეიბუსში ჭედვა იყო.
- ორი ბილეთი.
- სადამდე?
- რუსთაველის კინომდე, ოცდაათიანი.
- აჰა ხურდა. ბილეთი, თუ ამოვიდა კონტროლიორი, მაშინ.
- კარგი.
- შენმა გულუხვობამ მომკლა, ნოდარ.
- რას იზამ.
- ნოდარ, აგერ ისევ ის მათხოვარი. ტროლეიბუსს წამოჰყოლია.
- ძმებო და დებო, მართალია, ქართველი კაცი არ უნდა ვმათხოვრობდე, მაგრამ ორჯერ დამარხული, ორჯერ ამოღებული.
- აჰა, წაიღე.
ქუდში ხურდა ცვიოდა, აქა-იქ ქაღალდი ეგდო.
- მე, ბიძინა ღლონტი, გმადლობთ, დედი, ბაბო, შეყვარებულებო, ლამაზებო, კარგებო.
- ჩვენ შეყვარებულები არა ვართ.
- რა მაგის საქმეა.
- რათა, ნოდარ, იცოდნენ მაინც.
- მერე რა.
- მგონი, ვახომაც არ იცოდა, მე რო შენი და ვარ, არა?
- რა ვიცი.
- იმიტომ რო ჩემთან არასოდეს გამოდიხარ.
- რა ხეირია.
- როგორ?
- ისე.
- ნოდარ, იცი რა?
- რა.
- არაფერი, მერე გეტყვი.
- კარგი, კარგი.
კინოში ცოტა ხალხი იყო. აბრაზე ეწერა:

Донецкие шахтеры
Донецкие шахтеры
წელი 1957. მარტის 7.

სადილი იწვება!

- ტყუილია.
- რას ამბობ, ისეთმა კაცმა თქვა, რო.
- ვინ?
- მაგას ვერ გეტყვი.
- მითხარი, რა!
- არ შემიძლია.
- ხო იცი, მე ლაპარაკი არ მიყვარს.
- შენი ჭირიმე.
- შვილებს გეფიცები.
- შალიკომ.
- შალიკომ?
- ჰო, ქალო, წარმოგიდგენია?
- არაფრით არ მეგონა, თუმცა უარესებიც ხდება.
- როგორც ეტყობა.
- შალიკო ისევ იქ არის?
- არა, ზამმინისტრაა ახლა.
- იმის ადგილას ვინ არის?
- ღვინეფაძე გრიშა.
- ეგ რომელია?
- ქუთაისელი ბიჭია.
- რა ხნის არის?
- პოდპიდესიატ.
- რაღა ბიჭი!
- ახლა, ჩვენთან ერთად გაზრდილი როა, მიტო.
- მაინც შენ რო ნაცნობობა გყავს, ტყუილია.
- ეჰ ქალო, ტრაბახით არ ვიტყვი და მაგაში კი მაქვს ბედი.
- კარგია, კარგი.
- მე კი არ მაინტერესებს მაინცდამაინც, მარა ხო იცი.
- შე ქალო, სიმდიდრეა, ხო იცი, რამდენი ნაცნობიც გყავს, იმდენი კაცი ხარო.
- ქე გამოვალ გერმანიის ჯარი.
- გერმანიის თუ ამერიკის.
- ვის მეტი ჰყავს ვითომ?
- ამერიკას ახლა.
- ვითომ?
- ნამდვილად.
- რამდენი ეყოლება ნეტა?
- ალბათ, ბევრი ძალიან.
- ნამდვილად მაგრეა, ჩქარა დაიწყებენ ნეტა ომს?
- როცა მოეპრიანებათ.
- არ ედარდებათ ხალხი, არა?
- გაგიგონია!
- წერენ მაგეებს გაზეთში.
- სავსეა.
- ერთი წუთი მოცლა არ მაქვს საკითხავად.
- მასე არ ვარ მეც! ბიძინა ყვება ხოლმე ჩვენი.
- მე ქე ვკითხულობ, მარა მეოთხე გვერდზე, გასვენებას.
- მაგას მეც. უხერხულია, ხო იცი.
- აბა ქალო, რო გამოგეპაროს, ნამეტანი სირცხვილია.
- ამას წინებზე კოვზაძე პანტელეიმონი გარდაიცვალა.
- რომელი?
- რაიკომის მდივანი ქე რო იყო წინ, მერე მოხსნეს.
- ჰო.
- ჰოდა, ბოლო დღეს წავიკითხე გაზეთში, ძლივს მოვასწარი თმის დახვევა.
- ვისთან იყავი დასახვევად, ვასოსთან ისევ?
- აჰ, ღმერთმა დამიფაროს. იმასთან აღარ ვარ მიმსვლელი.
- რატო მერე!
- იმ დღეს აფაქიძის ბოვშის ქორწილი იყო და სულ დამიწვა, ა, ნახე.
- დედა, ვანიჩკას საქორწილო ბოვში ყავს?
- აპა, რავა!
- რა ხნისაა?
- თვრამეტის.
- ა!
- რა, არ მოგწონს, ხო?!
- გაგიგონია?!
- ასე, ასე, გადეირია ახალგაზრდობა, აღარ ეკითხებიან არავის.
- გეირყვნენ, გეირყვნენ ნამეტანი.
- მაგ ხნის ბოვშის გათხოვება იქნება, აბა?
- ახლანდელი ბოვშობა.
- ჩვენ დროს ვინ იკადრებდა მაგას.
- გაგიგონია!
- მაშინ მახსოვს, შალიკომ თქვა.
- რომელმა?
- დავლიანიძემ.
- დავლიანიძემ?
- ჰო, შე ქალო, რა გაიკვირვე?
- არაფერი, რაო, რა თქვა?
- მეიწი აქეთ, ყურში გეტყვი.
- ჰა, ჰა, ჰა, მართლა თქვა?
- შვილებს გეფიცები, ოღონდ ჩვენ შორის იყოს.
- მე მაგ არ მჭირდება.
- ჰო, შენი იმედი ქე მაქვს.
- რა კაცია მაინც, ა?
- შალიკოს ფასი ტყუილია.
- მაშ მართალია ეს ამბავი?
- შვილებს გეფიცები.
- თვითონ გითხრა?
- აპა რავა, ჩვენი დროის ბოვშია.
- შენ გაზრდას, ერთი კიდე მომიყევი დაწვრილებით.
- ახლავე, მეიწი აქეთ.
ქეთო მიიწია, მარო სმენად იქცა.