მოუნდა

მერე თეზიკამ წინა ფეხებით შეაღო კარი. ისევ უკან გადახტა. შემდეგ ისევ შეაღო; ისევ გადახტა უკან.
- მობრძანდით, - გაიცინა გურამმა.
- იყოს ეგრე, - თქვა ვახომ.
- არა, ცივა, - თქვა რუსიკომ.
კართან თხელი თუნუქის ღუმელი იდგა. მერე იჯდა გია პალტოთი. ოთახში ცხელოდა. მას გრძელი ფეხები ოთახის შუამდე ჰქონდა გაჭიმული; ზურგით თეთრ კედელს ეყუდებოდა. პალტო კირით შეღებოდა. გიას გვერდზე ნანა იჯდა. აპრეხილი ცხვირი წინ გაეშვირა, თვალებით მაგიდას უყურებდა. ფიცრის მაგიდაზე ექვსი კაცი “დურაჩკას” თამაშობდა. მარინე ოთახის მეორე ბოლოში მართავდა პატეფონს. მის გვერდით მეორე გურამი იჯდა.
- მარინე, - თქვა მან.
- რა?
- არი ერთი იაპონური წამება.
-?
- ორი კვირა უკრავენ საუკეთესო ფირფიტას.
- მერე?
- განუწყვეტლივ უკრავენ.
- ორი კვირის ბოლოს რა?
- ორი კვირის ბოლოს მისჯილი გიჟდება.
- ვინც უკრავს?
- მაგნიტოფონზეა ჩაწერილი, - გაეცინა მეორე გურამს.
სათამაშო მაგიდის მარჯვნივ კედლამდე ორი ტახტი იყო გაჭიმული. გარეთ გატანილი ტახტებიდან მასზე ეყარა ლეიბები, საბნები და არეული ზეწრები. ზედ ვაჟა ჯანდიერი იწვა და თვლემდა.
ახლა მაგიდასთან მოგებული სამეული წაგებულს სამი კარტით დარჩენილის რაოდენობას ურტყამდა ცხვირში.
იდგა ხმაური.
უფრო ახმაურდნენ:
ვიღაცას არ უნდოდა დაწითლებული ცხვირით სიარული.
ვაჟა გამოფხიზლდა. მთელი მუთაქები კედელს ააყუდა და მიეყუდა: აქედან კარგადა ჩანდა ოთახი: ღუმელთან პალტოჩაცმული გია იჯდა, გვერდზე ცხვირაპრეხილი ნანა ეჯდა. აქეთ მხარეს, მისგან მარცხნივ, მარინე ფირფიტას უყურებდა. ის კი ტრიალებდა და იმავე ხმებს გამოსცემდა, რასაც წინა დღეს, იმის წინა დღეს, დღეს დილით და საერთოდ მთელი კვირა. გვერდზე მეორე გურამი ეჯდა. მის /ვაჟას/ პირდაპირ სამი მოთამაშის ზურგი მოჩანდა, ორის სახე, ერთს აქეთ მჯდომის ზურგი ფარავდა. ვაჟა უფრო მოხერხებულად მოეწყო.
ცხელოდა.
ლამფის შუქი თვალებში უჭვრიტინებდა.
ცხელოდა.
ახლა ოთახის შუაში მარინე და მეორე გურამი ცეკვავდნენ. გია პალტოში ეცეკვებოდა ნანას.
- გაიხადე პალტო, - თქვა ნანამ.
- არ მინდა.
- რატომ?
- რახან ერთხელ არ გავიხადე.
- მერე რა?
- არ მინდა.
ერთი წყვილი მოშორდა მაგიდას. მათაც დაიწყეს ცეკვა.
ვაჟამ თვალები დახუჭა, “ნეტა ლეილა აქ იყოს”, გაიფიქრა, მერე ჯიბეში ჩაიყო ხელი. მისი თავიდან თავისი ხელით აჭრილი ხშირი თმა მოსინჯა. ესიამოვნა.
თმის შეხებისას ყოველთვის ცხადად წარმოიდგენდა მას.
- ვაჟა, - დაუძახა თინამ.
ვაჟამ თავი ასწია.
- მოდი, ვიცეკვოთ.
ჯანდიერი ნელა ჩამოვიდა ტახტიდან და სქელლანჩიანი სამთო-სათხილამურო ფეხსაცმელების შეკვრას შეუდგა ორმაგი თასმით. მძიმე ფეხსაცმელებში ცეკვა უზომოდ სიამოვნებდა. თინა მიჰყვა. გოგოს სახე ეწოდა. ვაჟი წერტილებით ცეკვავდა. “ახლა ტრიალია”, გაიფიქრა მან, მაგრამ არ შემოტრიალდა. მუსიკა სასიარულო ილეთზე გადავიდა.
ცხელოდა.
ადგილი ცოტა იყო და თითქმის ადგილზე ცეკვავდნენ. თინას ძუძუ ვაჟას იღლიის ქვეშ მოხვდა. მოუჭირა. გაყუჩნდნენ.
ცეკვავდნენ.
ცხელოდა.
კარი გაიღო.
- თეზიკაა. - თქვა გურამმა.
ოთახში თამაზი შემოვიდა.
- სტუმრებს არ მიიღებთ? - თქვა მან.
- სიამოვნებით.
- მოვიდნენ რა.
რამდენიმემ სათამაშო ადგილი დაიკავა.
ახლადმოსულები ბევრნი იყვნენ; ვაჟა იჯდა და უყურებდა: ლალის ფეხსაცმელზე მოდებული თოვლი ადნებოდა. ის კი გადაჭრილ კუნძზე იჯდა და დიდი თვალებით ჭერს უყურებდა, შემდეგ შავი თვალები ლამფას გაუსწორა, მერე დაიხარა და ტუჩები შეკუმშა. ისევ გაშალა.
ცხელოდა.
თხელი თუნუქის ღუმელიდან ბოლი ამოდიოდა და თვალებსა წვავდა. ვაჟამ მოხუჭა ქუთუთოები.
ლალის ტუჩები ისევ მოძრაობდნენ:
სულ ნელა.
ვაჟა გაიზმორა: სულ შეუმჩნევლად; მერე ცხვირსახოცის ამოსაღებად ჯიბეში ჩაიყო ხელი; უსიამოვნოდ შეიშმუშნა: ლეილას თმა ოფლისაგან იყო დასველებული.
ოთახი მოათვალიერა. სცადა ჯიბიდან ხელის ამოღება. ტყუილა. თმამ უფრო შეზარა. რატომღაც მთაში დაღუპული გოგო მოაგონდა, თმით რო ამოათრია ნაპრალიდან და შეზარა. “მკვდარია თმა”, გაუელვა თავში.
- ვაჟა.
-?
- მოდი, ვიცეკვოთ, - თქვა ლეილამ.
ვაჟი გრძნობდა ქალს. ვიღაცეები გარშემო ცეკვავდნენ. ერთმა გოგომ თვალი ჩაუკრა. თინა იყო.
- ჰო, - თქვა ვაჟამ.
- რა ჰო? - იკითხა ლეილამ:
- არაფერი.
- აქ კარგია ტრიალი, - თქვა ლეილამ.
სატრიალო მუსიკა დამთავრდა. ნათქვამი გვიან გაიგო ვაჟამ. გვიანვე შემოატრიალა: ლეილას გაეღიმა.
ახლა ვაჟა ფეხგაუხდელი იწვა ტახტზე. ბუნდოვნად ახსოვდა, რომ თმა როცა შეაჭრა, თავისთვის სამახსოვროდ, ლეილა ტიროდა. ის კი ეუბნებოდა, რომ ქალღმერთების ხარკიაო ასეთი. ის ამბავი მოაგონა, როცა ნადირობის ქალღმერთ დალის სულკალმახმა თმა შეაჭრა გამოქვაბულში და პირველი სიყვარული მოსტაცა. “ნეტა შეინახა სულკალმახმა ის თმა”, გაუელვა თავში: თავისივე სისულელეზე გაეცინა. “გავალ თუ არა გარეთ, გადავყრი”, თქვა გულში.
ცხელოდა.
ვაჟამ პიჯაკი გაიხადა.
ცხელოდა.
მერე ისევ ჩაიცვა.
სტუმრები იშლებოდნენ: ვაჟამ ლეილა გააცილა. იქით გზაზე სიცივეს ვერა გრძნობდა. სქელი თოვლი ფეხქვეშ ხრაჭუნობდა; ზევიდან ახალი მოდიოდა.
მერე თოვლი შეწყდა.
ღრუბლებმა გადაიყარა.
აცივდა.
ვაჟა მარტო მიჰყვებოდა შარას.
თოვლი ჭრიალებდა.
ზევიდან ახალი აღარ მოდიოდა.
ციოდა.
ვაჟამ ხელები ჯიბეში ჩაიყო: ისევ აებურძგნა სახე: ხელს თმა ამოაყოლა და შარაზე დაყარა.
ციოდა.
თოვლი არ მოდიოდა.
ახლა ორღობეს აუყვა. ისევ დაბრუნდა უკან: მთვარის შუქზე ადვილად იპოვა თმა. ღერები გაფშეკილიყო და ერთმანეთს მიყინვოდა. ცივი თმის შეხებამ ისევ შეზარა. სასწრაფოდ ჩაიდო ჯიბეში და სახლის გზას აუყვა. გაუხდელი დაწვა. შუაღამეს გამოეღვიძა: ხელში ლეილას მკვდარი თმა ეჭირა და ახლად ნახულ სიზმარს იგონებდა: ვერაფრით ვერ გაიხსენა.
გააზმორა.
როგორც იყო გაიხადა ტანზე.
მთელი ტანი დაეჭიმა.
ისევ გააზმორა.
მერე როგორც იყო ჩაეძინა.
მეორე დღეს კოხტაზე საქართველოს პირველობა იწყებოდა სწრაფდაშვებაში.

წელი 1957. თებერვლის 5.