პიესა, ორიგინალური ბოლოსიტყვაობით და ანდერძით

სამწუხაროდ, ჯერჯერობით უსათაუროდ.
სათაურზე ვაცხადებ პრემიას:
1 - სამი ბილეთი პრემიერაზე
2 - ორი ბილეთი " - "
3 - ერთი ბილეთი პრემიერაზე.
ასეთი პრემიების შემდეგ, დარწმუნებული ვარ სათაურზე ფიქრით არავინ თავს აღარ შეიწუხებს, რითაც ძალიან დამავალებენ.

მოქმედი პირები

მარინა - გოგო, რომელსაც მოუკლეს შეყვარებული.
ცირა - კუტი გოგო, მისი ამხანაგი.
ქეთო - ცირას დედა.
ნატა
მარგო } ქეთოს ამხანაგები.
სუსანა
ნანა - ნატას შვილი.
მათხოვარი.
დათო - დეფექტური დიდი ბიჭი.
ქოფაკი - მარინას ძაღლი.
კატა - ცირას ფისო.
ლანა
ბრმა, ვიოლინოზე დამკვრელი
} ბოშების ჯგუფი.

ფეხშიშველა მოდღლეზილი ბოშა
დათვი
გურამი
} მეზღვაურები ტელეგადაცემიდან.

თემო
არეული საზოგადოება ტელეგადაცემიდან.
ხალხი _ მარტო იმისთვის, რომ მათხოვარს ფული ჩაუყარონ.

სცენის მარცხენა მხარეს მოჩანს დიდი ოთახი, ორი საწოლით. ერთში, კედელთან, წევს ცირა, მეორეში _ დედამისი ქეთო. საწოლების შუაში დგას ტელევიზორი, იქვე _ მაგიდა, ორი სკამით. ტიხარი ერთი მთლიანი ფიცარია, სცენის სიღრმეში წასული. მის მარჯვნივ არის ვიწრო შუკა, ხოლო შუკის მარჯვენა მხარეს შედარებით პატარა ოთახი, ისიც ისე გადატიხრული. ამ ოთახში თხელფეხება მაღალ სკამზე ზის მარინა, ქოფაკი უკანა ფეხებზეა წამოსკუპული კუთხეში. შუკის თავში მავთულზე კიდია ნიშანი მოძრაობის წესებიდან – `მანქანის გასასვლელი არ არის~. სიღრმეში ჩანს მოლიცლიცე რეკლამა და მოძრავი მანქანები.
სცენას ძველ ბოძზე დაკიდებული რეკლამა ანათებს. ნელა ბაცდება ელექტრონის შუქი, თენდება. შუკის სიღრმიდან გორგოლაჭებიან ოთხთვალაზე დაკრული მათხოვარი მოგორავს, ცალ ხელზე მხოლოდ სამი თითი აქვს, მეორე მოგლეჯილი აქვს და ზედ მიმაგრებული მასიური ჯოხით აძლევს ბიძგებს. ის ნათურის ქვეშ ჯდება.

მათხოვარი: დილა მშვიდობისათ!
/პირჯვარს იწერს/
არ ეცხელება, ალბათ, დღეს ისე, როგორც გუშინწინ, წვიმის შემდეგ რომ ჩამოიბურა, კინაღამ მეც კი არ დავტოვე ჩემი ადგილი.
/იხდის თავიდან დიდ, გრძელკეპიან ქუდს/
ესეც ნაცადი ჩემი კარტუზი და ერთადერთი ჩემი ერთგული, ღმერთო, ნუ მიწყენ /ისევ იწერს პირჯვარს, ქუდს დებს ოთხთვალას წინ, თხოულობს/:
მოიღეთ მოწყალება,
საწყალ ინვალიდს
ნუ დაამადლით ათ-თხუთმეტ კაპიკს,
ორჯერ დამარხულს ბრძოლის ველზე
და სასწაულით ძლივს გადარჩენილს.
/მარინა დგება სკამიდან, წინ გამოდის, უყურებს ცარიელ ქუჩას, დღის სინათლე მატულობს. შემდეგ ისევ ჯდება/.
მათხოვარი: საწყალი გოგო, ისევ არ სძინავს.
ოთხი თვე გადის,
რაც გიო მოკლეს, ჩემი მფარველი.
სანამ ის იყო,
ვერვინ ბედავდა ჩემს წყენინებას
და ფულიც მქონდა
ნათხოვარს ზევით ხუთი მანეთი.
სულ ერთად იყვნენ გათენებიდან.
/მაღლა იყურება. უფრო თენდება. მეეზოვე გვის, მტვერს აყრის მათხოვარს, ის ყურადღებას არ აქცევს/
ჰოო, მზეც ამოდის.
როგორ უყვარდათ მათ ერთმანეთი.
მგელს დაემსგავსა ახლა ეს გოგო,
ხორცს მონატრებულს.
ვგრძნობ, რომ მსხვერპლს მსხვერპლი მოჰყვება
ზედვე,
არ მოისვენებს იმ ბიჭის სული.
/შუკაში ზევიდან ქვევით ვიღაც მიდის, მათხოვარი მეჩხერ კბილებს აჩენს, ცხვირი ნახევრად წაგლეჯილი აქვს, იღრიჯება, თხოულობს/
მიეცით კაპიკი საწყალ ინვალიდს,
ორჯერ დამარხულს
და სასწაულით ორჯერვე ცოცხლად ძლივს გადარჩენილს. /ფულს უყრიან ქუდში/
გმადლობთ, ბატონო,
ღმერთს ვთხოვ შენზედაც. /ნასიამოვნები უყურებს ხურდას/
ორმოცი კაპიკი,
პირველი სიფთა,
მოხერხებულად დაიწყო ეს დღე.
/მთელი ამ ხნის განმავლობაში მარინა უმოძრაოდ ზის სკამზე, მერე სახელდახელოდ ისწორებს კაბას, თმებს ერთი ხელის გადასმით და ამაყი სახით გამოდის ღია მხრიდან პირდაპირ სცენაზე. აცვია ბიჭის პერანგი, დამდგარი საყელოთი, გული ორ ღილზე გახსნილი და ბოლომდე ჩამოშვებული სახელოები, დიდი შავი სამაგრებით; პერანგი ჩატანებული აქვს ვიწრო შავ ქვედატანში. ის არც უყურებს მათხოვარს, მიდის შუკის სიღრმეში. ოთახში სკამის ფეხთან მიბმული ძაღლი რჩება. სცენის მარცხნივ მოთავსებულ ოთახში ქეთო სკამიდან იღებს ხალათს, ლოგინშივე იცვამს, დგება. სარკესთან ნელა მოჰყავს თავი წესრიგში. ცირა ბრუნდება მისკენ. ოთახში მზის პირველი სხივი შედის. მარინას ოთახი ისევ ოდნავ სიბნელეშია/
ცირა: ადექი, დედა?
ქეთო: ჰო, ცირა, უკვე დრო არის ადგომის, რვაზე უკვე სამსახური დამეწყება. თუმცა დღეს გვიან წავალ,
გუშინ ვთხოვე უფროსს, შენი კაბა მაქვს დასამთავრებელი.
ცირა: რა კარგია!
ქეთო: თანაც ახალ მოდაზე უნდა შეგიკერო, წელში ვიწრო, ზევით გამოყვანილი, ამოჭრილი გულით და გრძელი, მკლავის სიმსხოზე გამოყვანილი, სახელოებით. ერთ საათში ნატა მოიტანს მოდების ჟურნალს.
ცირა: ვიცი, როგორსაც ამბობ, მარინას რომ ეცვა შარშან, არა?
ქეთო: ჰო, ოღონდ ქვევით იქნება გაშლილი, მარინას კი ქვევითაც მოჭერილი ჰქონდა.
ცირა: /ნაღვლიანად/ ეგრე ჯობია, მე მოჭერილი არ მინდა, სწორეა.
/დედა მიდის, კოცნის/
ქეთო: ახლავე დავდგამ საუზმეს, პირსაც დაგაბანინებ.
/შემოაქვს იქითა ოთახიდან, რომელიც კულისებშია, ნავთქურა. ანთებს, ზედ ტაფასა დგამს, მერე ცირასთან მიაქვს ტაშტი და თუნგი, ცირა საწოლიდან გადმოიწევა, პირს იბანს, შემდეგ იმშრალებს; ქეთო ფანჯარაში იყურება/.
ქეთო: აგერ შენი შვილობილი, უკვე იქა ზის და მათხოვრობს, საცოდავი.
ცირა: დედა, დღესაც გაუტანე, რა, კერძი, ცოტა რძეც, ჰო?!
/კოცნის დედას/
ქეთო: რა თქმა უნდა, ცირა.
/ისიც კოცნის ცირას/
ცირა: მარინასაც გაუტანე, კარგი?! გუშინაც არ უჭამია არაფერი.
ქეთო: მარინეს? აბა რა, ახლავე.
ცირა: არა, აქ მოვიდეს, ჯობია, ერთად ვისაუზმებთ, თან ცოტას დაველაპარაკები, იქნება გული გადააყოლოს საწყალმა გოგომ.
/თავისთვის/
ზოგჯერ გული არც კი მიშვებს, რომ ვანუგეშო. ან რა უნდა ვუთხრა, ისეთი ბიჭი იყო გიო, თან როგორ უყვარდა. აი, მე რომ დედა აღარ მყავდეს, ოჰ, ღმერთმა დამიფაროს.
/ამასობაში ქეთოს ჩააქვს კერძი მათხოვრისათვის/
მათხოვარი: დილა მშვიდობისა, ქალბატონო, ისევ შეწუხდით ასეთი უღირსისთვის, ისევ გაისარჯეთ. გმადლობთ, გმადლობთ.
ქეთო: ცირას უთხარი მერე მადლობა, ის არის შენი მფარველი.
/იხედება მარინას ოთახში/
ნეტა, ასე ადრე სად წავიდა ის გოგო, თანაც სულ მშიერი.
მათხოვარი: დილით გავიდა აქედან, არც კი შემომხედა. წინ კი სულ მესალმებოდა, სანამ გიო იყო ცოცხალი. ახლა ვერც მამჩნევს, რაღაც ცუდია მაგის თავს, რამე არ მოუვიდეს.
ქეთო: მეც მაგას ვამბობ, მეტისმეტად დარდობს, არც ეგრე ვარგა.
/მიდის/
მათხოვარი: /თავისთვის/
დარდისგან კაცი უმეტესად კეთილი ხდება,
გულისხმიერიც,
თუმცა ვინ იცის,
ეგ კი დარდს არ გავს,
დასუსტებული ნერვების ნაყოფს,
ასეთი სახე, მარინას რომ აქვს,
ერთხელა ვნახე ჩემს ცხოვრებაში.
ჰო, ის მე მქონდა,
ვერ დავივიწყებ,
და ყველაფერი დაიწყო ასე:
მწვანედ ამოსულ სველ ბალახში
მიდიოდა ჩვენი ნაწილი,
სუნთქავდა მიწა გაზაფხულით,
ნუშის ხეები ადრეულად ყვაოდნენ იმ წელს,
იდგა სიჩუმე კრიალა ცაში,
სულ დამავიწყდა თუ იყო ომი,
და ზარბაზნის ხმა, სადღაც მთის იქით
მიტოვებული, არ მაშფოთებდა.
ბალახის შემდეგ ტყეში შევედით,
ერთ მწკრივად ყველა ჩავყევით ბილიკს,
ხის კენწეროდან მოისმოდა სუსტი გალობა,
გალობდა შაშვი.
სინათლის სხივი, საოცრად მკრთალი,
მოდიოდა სადღაც სიღრმიდან...
იქ გავიზარდე,
ნაცნობ გზაზე მითრთოდა ფეხი:
სამი წლის შემდეგ
გამარჯვებული ვბრუნდებოდი მშობელ სოფელში, _
მამა და დედა ბუნებასთან იყო შეზრდილი, _
ხეებთან ერთად ვგრძნობდი სიყვარულს,
დიდი მუხები ხელებს მიწვდიდნენ
მე, ვინც აკვანთან ერთად დავტოვე
ცრემლიც,
სინაზეც...
თავბრუ დამეხვა,
თვალებზე რაღაც ნაზი ვიგრძენი.
ახლაც კი მახსოვს, რომ ჩემი შემრცხვა
და ცხადზე-ცხადად შევიგრძენი დედის ხმა:
`შვილო~.
ეს ყველაფერი სულ ერთი წამით!
ჩვენს სოფელში, მდინარის იქით, ფრიცები იდგნენ.
თვითეულ სახლზე იერიში იყო საჭირო,
გახურდა ბრძოლა:
კრიალა ცა ასად გაიყო,
ცეცხლში გაეხვა ყველაფერი,
ძირფესვიანად ბრუნდებოდნენ
შავი ძირებით _ დიდი მუხები,
უცებ გაწითლდა მწვანე მინდორი,
კუნძების გვერდზე
გადაჭრილი ეყარა ხალხი.
შემოვეწყვეთ,
დავახევინეთ,
და შუა სოფლამდე ტყვიით ნაკაწრი,
სისხლში გასვრილი,
როგორ მივედი, აღარც კი მახსოვს.
იქ, ერთ პატარა _
სულ ერთი წამით გამიელვა, რომ
ნაცნობ _ სახლთან,
გერმანელი წამოვაგე თოფის დაშნაზე,
კარები ფეხით შევამტვრიე,
შიგნით შევვარდი.
შკაფი,
საწოლი,
კერა.
ღმერთო ჩემო _
ჩემი სურათი,
ჩემი სახლ-კარი!
და დედაჩემი კუთხეში, ხატთან, ჩამომხრჩვალი.
თოფს ხელი ვუშვი,
ჩემსკენ წამოსულ მეორე ფრიცსაც
შიგ ყელში მივწვდი,
უცებ მოეშვა იმ ძაღლისშვილს
ბინძური ტანი,
მყრალი სახიდან
ყვითელი ენა გადმოვარდა ნელა,
სრიალით.
კიდევ წამიც და...
ჩემს წინ სარკეში დავინახე ჩემი თვალები,
რამაც ყველაზე უფრო შემზარა,
მე იქ გიჟს ვგავდი,
არა!
უფრო მეტს _
იმ კაცს, რომელსაც სისხლი სწყურია.
/საშინლად აღელვებულია, ოფლი მოსდის, შუბლზე ისვამს ხელს/
უფალო ჩვენო, რათ გამახსენე.
ჰოო /ეშვება მთლიანად/, დამავიწყდა კიდეც,
რაზე დავიწყე, ჰო /დაბნეულად/:
ღმერთო, შენ უშველე ყველა ცოდვილს.
/პირჯვარს იწერს, იღრიჯება, სამათხოვროდ ემზადება/
ეს ინვალიდი, იმ ერთი წამის მოგონებამ
სულ მთლად შემცვალა, დამავიწყდა, რომ
მათხოვარი ვარ _
კმაყოფილი,
უსურვილო,
გამოფიტული.
/ამასობაში ცირა საუზმობს, ერთი-ორი კაცი ფულს უყრის მათხოვარს./
ცირა: გმადლობთ, დედიკო, რა გემრიელია, რო იცოდე. არა, ასე მარტო შენ იცი საჭმლის კეთება. რომ
იცოდე, რა კარგი იყო. აბა ნახე, გასინჯე.
ქეთო: მართლა მშვენივრად გამომსვლია, აიღე კიდე.
ცირა: არა, დედა, მარინას შეუნახე.
ქეთო: არ არის სახლში, ხომ გითხარი, დილითვე წასულა.
ცირა: მაშინ თბილად შეუხვიე ან მერე გაუცხელე, დედიკო.
ქეთო: ეს აიღე, მანამდე სადილიც იქნება. ის კი, შენც იცი, დილით წასული, შეიძლება, საღამომდეც არ მოვიდეს. ახლა, ალბათ, უკვე პროკურორთან ზის და უყურებს დაბღვერილი. ასეთი ყოჩაღი თუ იყო, არასოდეს არ მეგონა, რა ვიცი...
ცირა: დედა! მარინა ძალიან კარგი გოგოა. თუმცა შენც მაგას არ ამბობ?! ეგ ერთადერთია, ვისთანაც ვამხანაგობ, უფრო სწორად, ვინც ჩემთან ამხანაგობს და ვისაც არ ვწყინდები, მაგრამ ბოლოს, ახლა, გიოს ამბის შემდეგ, სულ სხვანაირი გახდა, უცხო, თითქოს...
ქეთო: კიდე კარგად არის, შვილო, ის ჰყავდა მხოლოდ.
ცირა: არა, დედა, დარდზე არ ვამბობ. ღმერთო, ნუ მიწყენ, თავისთვის რომ აეტეხა რამე, ისე არ გამიკვირდებოდა, როგორც...
ქეთო: ჰო, ძალიან გამოიცვალა. ნუ ნერვიულობ, ცირა, შენთვის არ შეიძლება.
ცირა: მე, მაგალითად, ვერ შევძლებდი მაგდენს, თუმცა, მე არც შეიძლება შევედარო.
/შუკაში მოდის ნატა, მათხოვარს ხურდას ჩაუყრის და პირდაპირ, დაუკაკუნებლად, შედის ქეთოსთან./
ნატა: გამარჯობათ. დღეს დილით გავიგე, იმ ავაზაკს, მკვლელს, ერთ კვირაში გაასამართლებენ და ივანემ თქვა, დახვრეტენო. კიდევ, მარინა უნახავთ პროკურორთან, მერე უმაღლესში ვიღაც ნაცნობები მიუგზავნია, ისე რომ სიკვდილი არ ასცდება. ახია, ახი, რა კარგია!
ქეთო: რა არი კარგი, უბრალოდ, ღირსია და მორჩა, ეგეთებმა არ უნდა იცოცხლონ.
ნატა: არ უნდა იცოცხლონ, სწორეა, ნამდვილად ღირსია დახვრეტის. იმისმა ამხანაგებმა ყველგან შეიტანეს განცხადება ხელის მოწერით. წარმოგიდგენია? თითოეულზე ასზე მეტი კაცი აწერს ხელს, რომ ის დახვრიტონ. ასეც უნდა, სხვები ჭკუას ისწავლიან. მართლა, რა უნდა მეთქვა, ბუაძე როა მომღერალი, სოპრანო, შარშან დაამთავრა კონსერვატორია, იცნობ შენ, ცოლად მიჰყვება, აბა, ვის, თუ გამოიცნობთ.
/ცირა თითქმის ყურს არ უგდებს, ჭერში იყურება, კედლისკენ ოდნავ გადაბრუნებული. ნატას ბოლო სიტყვებისას დაუკაკუნებლად შემოდის მარგო/
მარგო: как, как ბუაძე, ახ, ვიცი. за кого же? ქეთო, დროა, არ მოდიხარ?
ქეთო: ჯერ არა. დასვენების შემდეგ წამოვალ, ცირას კაბა უნდა გამოვუჭრა /ათვალიერებს ნატას მოტანილ მოდების ჟურნალს./.
ნატა: ამაშუკელზე.
მარგო: не может быть! შეუძლებელია. Она на четыре года старше его. ეჰ, ზოგს რა ბედი აქვს! ფული აქვთ და იცვამენ. ახლა ხო იცი, ყველაფერი ჩაცმაა, რამდენი ხანია მინდა ასეთი კაბა შევიკერო, დეკოლტე.
ნატა: მაგას ფული უნდა, ჩემო კარგო.
მარგო: მეც მაგას ვამბობ. ეს ახლანდელები კი მეტს არაფერს უყურებენ.
ნატა: შენ ახლანდელებისგან რა გინდა, შენი ასაკის ხალხზე ილაპარაკე.
მარგო: то есть, ჩვენი, შენი და ჩემი, не так ли, милая? რაღაც ძალიან მაბერებთ, არც ჩვენ დროს იყვნენ, ну, что я говорю, ახლაც მახსოვს. был у меня жених,ჟორა, აი, კავალერი, რა სიტყვა-პასუხით, обоятельнейший был человек. ქეთო, აბა მაჩვენე, როგორ უკერავ ცირას; ძვირფასი ნაჭერია, საინტერესოა, როგორ ახერხებს ხალხი ფულის შოვნას.
ქეთო: რა ფულის, ჩემო კარგო, მთელი წელი ვაგროვებდი.
მარგო: არ მოდიხარ? უნდა გქონდეს, რომ შეაგროვო. მე წავედი.
ნატა: მეც დამაგვიანდა, მოიცა, მოვდივარ. /გადიან. მარგო იაპონურ ქოლგას შლის, ნატა ხელს უყრის, ლაპარაკობენ სცენისკენ ზურგით./
ნატა: აუტანელი სიცხეა.
მარგო: да, да, ужасно печет, თანაც ჯერ დილაა.
ნატა: წარმომიდგენია, შუადღეს რა იქნება.
/შუკის სიღრმიდან შემოდიან ბოშები, თითქმის ერთ მწკრივზე გაშლილი. ლანას, რომელსაც აქვს გაშლილი თმები, წითელი ნაჭრით შუბლი გაკრული და აცვია `პლისე~, ჩექმები, ხელით მოჰყავს ბრმა ვიოლინოზე დამკვრელი, მეორე მაღალ, მოდღლეზილ ბოშას უჭირავს ათსიმიანი გიტარა და ჯაჭვზე გამობმული დათვი მოჰყავს. მარგო და ქეთო ჩერდებიან, უყურებენ, მათხოვარი წინ გამოაგორებს თავის ოთხთვალას, აშკარად ნასიამოვნებია, ბოშებს უკან მოსდევს ამუბნელი დებილი, დიდი ბიჭი დათო _ ხან ახლო მივა დათვთან, ხან უკან გარბის, მოდღლეზილი ფეხშიშველა ბოშა ათვალიერებს შუკას. მერე ნიშანს აძლევს სხვებს, ყველანი იმარჯვებენ საკრავს, დათვი ორ ფეხზე დგება, დაძუნძულებს; საიდანღაც კიდევ ორი გამვლელი გამოდის, მათხოვარი ქუდს უწვდის, მაგრამ ფულს არ აძლევენ, უსმენენ ბოშებს./
სამივე ერთად: ჩვენ ფულს არ ვითხოვთ, ბოშები
ვმღერით.
რა ვქნათ,
თავს ვირთობთ,
გვიყვარს, როცა ვინმე გვისმენს.
მოგვისმინეთ!
ეს სიმღერა ათ თაობას უმღერია,
დიდ ტაბორში ატამანთან
გაბმულ ლხინში,
ან ტრამალში ყმაწვილ ბოშას,
მარტოდმარტოს
დროზე ადრე დამიწებულ სიყვარულთან.
მარტო კაცები: /უკრავენ და მღერიან/
გიცდით, ლანა,
შენ დაიწყე,
ჩვენ მოგისმენთ,
მერე გეტყვით
მოძახილებს.
ლანა: მე ვიყავი თოთხმეტი წლის,
როცა მომიტაცა
ხუჭუჭა გიორგიმ
შავი ცხენით
ბნელ ღამეში.
წინ ტრამალი
გადაშლილი,
უკან დარჩა
ტაბორი
და
მკრთალი შუქი.
ყველა ერთად: /აჯავრებენ ცხენის ჭიხვინს, ჭენებას: ერთი გულზე ხელების დარტყმით, მეორე გიტარაზე, მესამე პირით./
იჭენე, ცხენო,
იჭენე, ცხენო,
ხელი მოუმართე
ხუჭუჭა გიორგის,
გოგო მოიტაცა
ულამაზესი.
/მიდის ისევ ჭიხვინი, ჭენების გაჯავრება/
ლანა: ნუ ჭიხვინებთ,
გაიგონებს მამაჩემი,
წინ მე ვზივარ,
უკან გიორგი,
ვეღარ ვხედავთ სინათლეებს,
შუაღამეა,
ცხენი მარტო დანავარდობს,
ჩვენ გარშემო ტკეპნის მიწას
და ბალახს ძოვს.
ყველა ერთად: ძოვე, ძოვე,
ფშუ, ფშუ, /ერთი უსტვენს ნელა/
წყალიც შესვი,
დაისვენე,
თორემ ტრამალს,
იცოდე რომ,
ბოლო არ აქვს.
ლანა: ჩემი გიორგი,
გრუზა თმები ახლაც მახსოვს,
მიწას ჰქონდა მიწის გემო
და ნაყოფის სუნი.
მე გავძეხი მისი კოცნით,
ის კი,
როგორც ცეცხლის ალი
თივის ზვინში,
შეტრუსული მზისგან თმებით,
ტრიალებდა
გასაშლელად მომზადებულ
ჩემს კოკრებში...
ეჰ, რა მოვყვე! /ბოლო, ურიტმიანესი აკორდი/
ერთი: /ჭიხვინებს ხმამაღლა/
დათვი: /თავისთვის გადადის მალაყებზე/
მეორე: ჩუ, არ გესმის?
ყველა ერთად: ატამანი, ატამანი,
აგერ ბუმბა,
მისი შვილი.
შეძახილი: /იძახის მოდღლეზილი ბოშა/
აუ, გიორგი.
გრუზა გიორგი.
ყველა ერთად: გიორგი, როგორც
ცეცხლის ალი
თივის ზვინში,
იწვის,
იწვის
და დაიწვა,
უბედური.
ლანა: თავს დაგვადგნენ.
მაშინ გიორგი მოკლა ბუმბამ,
მე გადავრჩი,
წამიყვანა თავის ცოლად.
ჩუუ!
ღამეა,
ტაბორიდან ფიქრით ვხედავ
გიორგის საფლავს,
ბუმბა მკოცნის,
საძულველი ჩემი ქმარი,
მე ცივი ვარ
როგორც წყალში მუგუზალი,
მიტრიალებს
ცხელ დიდ თათებს
გაქვავებულ და გაყინულ ძუძუებში.
შორს კი, იქით,
სადაც მარტო ყურღანია,
დიდ ტრამალში,
თქეშში,
ღვარში,
გიორგის შავ ლანდს თმებს უწეწავს
გიჟი ქარი.
და იმისი კბილებიდან სისხლის სუნი
ახლაც მომდის.
ჭკუას ვკარგავ
და ვხელდები.
შური, შური,
სისხლი მინდა,
და ორთითით
ბუმბას ღამით
ორივე თვალს ვუღებ მაღლა.
სამივე ერთად: ბუმბა, ლამაზი,
მაღალი ბიჭი,
გიორგი რო მოკლა,
დარჩა უთვალოდ.
საწყალი ბუმბა,
მკვდარი _ მკვდარია,
გინდ შეიცოდე,
გინდა გაკიცხე,
საწყალი ბუმბა, დარჩა უთვალო.
ლანა: მოდი აქ, ბუმბა,
/მოჰყავს წინ ბრმა ვიოლინოზე დამკვრელი/
ეს მე ვიყავი,
შე უბედურო,
ახლა მიყვარხარ,
შენი თვალები
ახლა მე დავრჩი,
მომკალი, ბუმბა,
გინდა მითხარი,
დანას გიშოვი.
სამივე ერთად: ბუმბას თვალები
ახლა შენა ხარ,
იცოდე, ლანავ.
ეეჰ!!! /ურიტმიანესი აკორდი. ლანა ცეკვავს, დათვი მალაყებზე გადადის./
ჰეი, ჰეე,
სანამ ცხოვრობ,
არ მაჩვენო
ღაწვზე ცრემლი,
რო მოვკვდები,
არ მიტირო,
ჰეი, ჰეი, ჰეე.
უუუ,
ჩემო ცხენო,
სანამ ვზივარ მე შენს ზურგზე,
მანამ მინდა შენი თავი.
/აჯავრებენ ცხენის ჭიხვინს, ჭენებას.
გიჟდება რიტმი და უცებ წყდება. მაყურებლები ფულს უყრიან დათვს დაირაში ან პირდაპირ მიწაზე, მარინას ძაღლი ოთახიდან იყეფება; მათხოვარს ბოშები უყრიან ხურდას, ის ლოცავს. ლანა სწრაფად წყნარდება. დამშვიდებული ჰკიდებს ბრმას ხელს: მიდიან. მოდღლეზილ, ფეხშიშველა ბოშას დათვი მიჰყავს; მოდის მარინა. დათო შეხტებასავით, უცებ ავიწყდება ბოშები, უკან მისდევს მას პირდაღებული, დიდი ყურები უთამაშებს, იღრიჭება. მარინა შედის თავის ოთახში და გრძელფეხება სკამზე ჯდება, ძაღლი ცმუკავსP_ ის მიუძლურებულია, მერე ისევ წყნარად წვება კუთხეში. დათუნა დაუკითხავად შედის მარინას ოთახში და დამნაშავესავით დგება. მარინა არ უყურებს/
დათო: /უჩვენებს ძაღლზე/
არ მიკბენს, მარინა, რო იღრინება, ჰა?
მარინა: არა.
დათო: ვეთამაშო, რა. მე რო არ მკბენდა, ხო იცი, არც მე, არც გიოს. ჩქარა მოვა გიო?
მარინა: არა.
დათო: სად არი გიო, ქუდი უნდა მოეტანა ჭრელი, იქ რომ წამართვეს, ხო იცი, მერე გიომ რომ ცემა, ხო იცი. ჩქარა მოვა?
მარინა: არა.
დათო: რატო, მარინა?
მარინა: მოკლეს.
დათო: /ჯდება ძალიან ნაღვლიანი სახით/
ხო, ვიცი. მე მეგონა, აღარ გახსოვდა. დიდი ხანია, არა? და იმიტომ არ მოვა, არა?
მარინა: წადი, დათო, ცირასთან, გელის, მარტოა, გაუხარდება შენი მისვლა.
დათო: ვიქნები, რა, ცოტა კიდე.
მარინა: კარგი.
დათო: მარინა, აი, მე რა მაქვს, ნახე, გინდა? /უბიდან იღებს ნაჭერში გამოხვეულ ნამცხვარს, პურს, ყველს/ჭამე, რა, ჭამე. დედამ თქვა, მათხოვარს მიეციო. გუშინ სტუმრები გვყავდა, ღვინო დალიეს, მერე იცეკვეს; აქ რო გოგო ცეკვავდა გიტარით და დათვი ჰყავდათ, რომელი მოერევა, შენი ძაღლი თუ ის დათვი, ჰა? შენ თუ არ გინდა, ძაღლს მივცემ, კარგი?
მარინა: მიეცი მათხოვარს, დედამ როგორც გითხრა, წადი.
დათო: კარგი. /გადის/
აი, ძია, ეს, მარინამ თქვა, მიეციო ძია მათხოვარს.
მათხოვარი: მადლობთ, დათო, მადლობთ, შენ კარგი ბიჭი ხარ. საწყალი მარინა, თითონ არაფერი უჭამია, მე მიგზავნის.
დათო: ჰო, ძია, ჰო, თქვა, მიეციო, მერე თქვა, ცირასთან წადიო. ახლა იქ წავალ. კიდე იცი რა _ აქ რომ ბიჭი დადიოდა, მე რომ ჭრელ ქუდს შემპირდა, აღარ მოვა. მარინემ თქვა, დიდი ხანიაო მოკლეს.
მათხოვარი: ხო, მოკლეს. /დათო მიდის/ ეჰ, შე საწყალო, შენ რა გიშველის, თორე.
ცირა: დათო, დათუნა, მოდი აქ.
მათხოვარი: წადი, ბიჭი, გეძახის, გესმის?
/დათო ჩუმად იხედება მარინას ოთახში, მერე მირბის ცირასკენ./
დათო: რა, ცირა?
ცირა: დაჯექი, ეგ სკამი აიღე ან სავარძელი, მოიწიე აქეთ, ოღონდ ჯერ გადმოიღე ის კალათი, შიგ ვაშლია, ჭამე, არ გინდა? კიდე, ბუფეტში დევს კანფეტი, ტკბილია, შენ ხომ გიყვარს, აიღე, აიღე, ნუ გრცხვენია, ახლა მოდი აქ, რას ჰგავხარ, ბიჭო, თმები არ დაგივარცხნია? მოდი აქ.
დათო: არ მინდა, ქუდი მინდა, ჭრელი ქუდი, მიშოვი შენ?
ცირა: მოდი, ჯერ მოიწიე, ასე, ჩამოჯექი საწოლზე, აი, ამ სავარცხლით დაგვარცხნი თმებს, არ დაგწიწკნის. ასე, ასე, ახლა ლამაზი ბიჭი ხარ, მერე დედას ვეტყვი ქუდი გიყიდოს. როგორი გინდა? ჭრელი? მე ვიცი, რახან შეგპირდი, შეგისრულებ.
დათო: მარინასთან მინდა, წავალ.
/მიდის/
ცირა: /თავისთვის/
უბედური, რა კარგი გოგოა მარინა, როგორ უყვარს დათოსაც. ნეტა ჩემთან მოვიდოდეს. ვერც ვეძახი, არ ვიცი რა ვუთხრა. სიარული მაინც შემეძლოს, მივიდოდი მე თვითონ. ეეჰ, დათოს კი შეუძლია წავიდეს, თან სულ უნდა იქ იჯდეს.
/დათო მიდის და მარინას კედელთან ჯდება/
ცირა: /თავისთვის/ ნეტა არ ეშველება რამე დათოს, ვერ უმკურნალებენ? არ მორჩება? მარინას შველა კი შეუძლებელია, ვიცი. საცოდავი გოგო. როგორ ვუყვარდი მეც გიოს, ხშირად მოდიოდა ჩემთან, სულ რაღაც მოჰქონდა საჩუქრად. მეც ვდარდობ ახლა, მაგრამ სად ჩემი, სად მარინას დარდი. ჩემი თავი მეზიზღება, მეც რომ ისე ვერ განვიცდი _ მაინც ვჭამ, ვლაპარაკობ. ნუთუ მე ყველაზე ბედნიერი ვარ.
/რეკავს საათი ექვსჯერ/
უკვე ექვსი გამხდარა, საცაა დედაც მოვა, რამდენს წვალობს ჩემთვის, მე კი არ შემიძლია რითიმე დავეხმარო. აი, ახლა კერვას მასწავლის და კარგი იქნება _ მაშინ მარინასაც შევუკერავ რამეს, დათოსაც, მათხოვარსაც. ძალიან მომწონს ისეთი კაბა, ნატას ჟურნალში რომ ხატია, თუმცა მე რად მინდა, აი, მარინას კი როგორ მოუხდებოდა, იქნებ ცოტა გულიც გადაეყოლებინა. ღმერთო ჩემო, რას ვამბობ, მაგის დარდს რა უშველის, რა? განა ვერ ვხედავ, როგორ არის გამოცვლილი, ჩემთანაც კი აღარ მოდის, მე კი მაგის მეტი ამხანაგი არავინა მყავს; უჰ! რა ცუდი ვარ, ნამდვილი ეგოისტი, მაგის თავი აქვს, ან რა დროს ჩემზე ფიქრია! მოდი აქ, მოდი, ჩემო ფისო, მოგიალერსებ. შენ მისმენ მარტო ასე ერთგულად, თან თვლემ. გეძინება? კარგი, დავიძინოთ, მეც დავიღალე. ძილი ნებისა, ჩემო ციცკა, ერთხელ კიდევ გადაგისვამ ხელს. აი, აქ იწექი. /იძინებს/
/მოდის ქეთო, ოთახს ალაგებს, მერე კერავს, საღამოვდება, მარინა თავის ოთახში გრძელფეხება სკამზე ზის, ისევ ნახევრად სიბნელეში, დათო ნაღვლიანი თვალებით უყურებს, ხანდახან ისმის მათხოვრის ხმა, ღამდება. მათხოვარი მიგორავს შუკის სიღრმეში, დათო ფეხაკრეფით გადის, მერე მირბის.
ამოდის მთვარე, ცივი და ნათელი.
მარინას ოთახი სიბნელეშია.
მთვარე ცირას ანათებს თვალებში. ქეთო წვება, იძინებს.
მარინა ისევ ისე ზის გრძელფეხება სკამზე.
ძაღლი მთვარეს უღრენს;
ოდნავ შეშფოთებული იღვიძებს ცირა/
ცირა: დედა მოსულა კიდეც. დედა! თუმცა არა ღირს გაღვიძება, დაღლილია. უჰ, კაბაც რამდენი შეუკერავს, ალბათ, ხვალ ჩამაცმევს. ღმერთო ჩემო, რა ცივად ანათებს მთვარე, /თვალებზე ხელს იფარებს/ მეშინია, თითქოს მიზიდავს და ფანჯრიდან უნდა წამიყვანოს, როგორ დაჟინებით იყურება. დედა! _ არა, ეძინოს, საბანს წავიხურავ, ასე ჯობია, ოჰ, აქაც ატანს. მცივა. მეშინია. გარშემო კი არავინ არის, დედასაც სძინავს, სულ მარტო ვარ, ჯობია წამოვჯდე, თვალებში შევხედო, უფრო შევეჩვევი ასე. /მთვარე მაღლა ადის, თვალებში აღარ უნათებს/ ახლა კარგია, რა სისულელე იყო შიში, თითქოს პირველად ვხედავდე, გუშინწინ ლექსიც კი დავწერე მთვარეზე და ჩემს ციცკაზე. /კატა ფეხთითაა მორთხმული, მერე ფანჯრის რაფაზე ადის, კუდს მაღლა სწევს, კნავის, ჩანს შავი სილუეტი/ ციცკა, ჩემო ფისო, აი, წაგიკითხავ ხმამაღლა, შენ ხომ გესმის ჩემი, და მერე ისევ დავიძინოთ, კარგი? /ჩამოჰყავს ფანჯრიდან, იხუტებს/
ცირას ლექსი: ღამეა,
მე ისევ ვწევარ ჩემს დიდ საწოლში,
გამოხვეული თბილ საბანში,
ვთვლემ და ვოცნებობ.
მთვარე უეცრად იპარება მკრთალი სხივებით,
აღვიძებს ციცკას
სხვა ეზოდან კატის კნავილი,
ის იშმუშნება, იზლაზნება
ზმორებ-ზმორებით,
კუდს ბერავს, უფრო იფხორება...
იქითა მხრიდან კნავილი ისევ მეორდება,
ხან მოიმატებს,
ხან მიწყნარდება,
ჩვენს სახლს შორდება
და თან ჩემ საწყალ
ფისოს იბირებს.
მინდა წამოვდგე,
გავხედო მაინც,
სად წაიყვანეს?
საით წავიდა?
მაგრამ /ცრემლნარევი ხმით/
ფეხები არ მიშვებს, არა.
/უხმოდ ქვითინებს/
/მთვარე ჩადის, სულ ღამდება, მერე ოდნავ ნათდება. ცას ეტყობა გათენება, ისიც მხოლოდ მარინას ოთახში. მარინა ისევ გაქვავებულივით ზის. შუკის სიღრმიდან შავებში ჩაცმული, წელში მოხრილი მაღალი ქალი შემოდის, აქეთ-იქით იხედება, ჩერდება მარინას ოთახთან, აკაკუნებს. მარინა ოდნავ აბრუნებს თავს, ის ისევ აკაკუნებს, მერე შედის პირდაპირ/
ქალი: ეს მე ვარ, შვილო. /ეცემა მის ფეხებთან, კოცნის, მარინა სწრაფად იმართება და უკან იწევს/
მარინა: გთხოვთ, არ გინდათ.
ქალი: ეს მე ვარ, შვილო, იმ ავაზაკის, კაცის მკვლელის დედა, მე, მე, დედა, ჰო, დედა. რა გითხრა, რა გთხოვო, არ ვიცი, ჭკუა მაქვს არეული, დღემდე ვერაფრით ვერ გავბედე აქ მოსვლა, მეშინოდა, მეშინოდა შენი ნახვა, შე უბედურო, ან როგორ უნდა შემეხედა შენთვის. დღეს კი აღარ შემეძლო, ვეღარ გავძელი; დედა ვარ, დედა, იცოდე, და მარტო დედობამ მომიყვანა; არ მინდა სამართალი, არაფერი სხვა, მე, როგორც მშობელი, ისე მოვედი სათხოვნელად, ფეხების დასაკოცნად /ეცემა მუხლებზე, კოცნის, მარინა გაქვავებული დგას/. არ ვამბობ არაფერს, არა, ვერცა გთხოვ მის პატიებას, არ შეგიძლია, ვიცი, მაგრამ გაიგე, ეგ ერთია, ვინცა მყავს ამ ქვეყანაზე. მე მომკლან, უთხარი იქ, ეს მოკლან, ეს /გულზე ხელს ირტყამს/. ხვალ თუ შენ აჩვენებ მის წინააღმდეგ, იმას დახვრეტენ, ჩემს შვილს დახვრეტენ წამებით, გესმის? მე ხომ ჯვარს ვეცვი, ბედნიერი გიოს დედა, ის საცოდავი ჩემსავით _ უცებ მოხდა ყველაფერი და მორჩა, უცებ მოკვდა ის ცხონებულიც, მე კი, ალბათ, ამაზე მეტს სიკვდილიც აღარ მიზამს არაფერს, ნუ, ჩემო გოგო, ნუ აჩვენებ, ასე მაჩუქე მისი სიცოცხლე, შენი ჭირიმე; მითხარი რამე, დამელაპარაკე, გამლანძღე, გამაგდე, ღირსი ვარ, ოღონდ ნუ დგახარ ასე ჩუმად, მე აღარ შემიძლია, გესმის, უთხარი რამე დედას, რომელსაც შვილი უნდა მოუკლან, რომელმაც იცის ეს, რომელიც ვერ ეხმარება ვერაფრით.
მარინა: გთხოვთ, მაგაზე ნუღარ ვილაპარაკებთ.
დედა: არა, არა თქვა, არ გინდა, ეს მე, მე მაპატიე ის უბედური, ის ავაზაკი, ის კაცის მკვლელი, ის ჩემი შვილი.
მარინა: აი, კარები, მე შურს ვიძიებ, ყველაფერს ვიზამ იმისთვის, რომ თქვენი შვილიც ზედ მიაყოლონ, ახლა გათავდა, წადით, მეტს აღარ ვიტყვი არც ერთ სიტყვას; აი, ჩემი პასუხი: ის მიიღებს ღირსეულ სასჯელს: თქვენს შვილს დახვრეტენ, დახვრე-ტენ, ჰო, ჰო, წადით, ახლა აღარ შემიძლია მეც მეტი, წადით, გესმით, აი, კარები, გესმით კი თქვენ ჩემი, ჰა, ჰა, არა?!
/თენდება, მათხოვარი მოგორავს უკვე/
დედა: მაინც გიკოცნი ფეხებს, რა ვთქვა, მითხარი, სანთლებს დავუნთებ ცხონებულს, რას ვამბობდი? ჩემს შვილზე გთხოვდი, არა? ჰო, მე, მე მაჩუქე, გადაასახლონ სამუდამოდ, ოღონდ ჩემმა გულმა იცოდეს, რომ ცოცხალია.
მარინა: მე ტყუილს ვერ გეტყვით.
დედა: დედას, დედას აჩუქე.
მარინა: /ხმას არ იღებს/
დედა: /ფეხებში უვარდება/
შენს ფეხებს ვენაცვალე.
მარინა: /ჯდება გაქვავებული გრძელფეხება სკამზე/
დედა: მაშ, არა მჩუქნი, დაპირებასაც არ მაჩუქებ?
/იმართება, თავშალი წამოშლილი აქვს, უკან იწევს მარინასკენ გაშვერილი ხელებით/
დედა: ღმერთმა დაწყევლა ერთხელ უკვე ეს ოჯახი, ძირშივე წყეული, უძიროდ გამხმარი, უგულო, კიდე დაწყევლოს და არ გაგახაროს ჩემი უსისხლოდ მოკვლისთვის. შენ, ეშმაკის შვილო _ ერთი მოკლეს, თქვენ მოკალით, თქვენ, ახლა მეორეს უსჯით დახვრეტას, იმასაც დახვრეტენ! მაგრამ იცოდე, ეგ შურისძიება არ მოგასვენებს შენ ყველაზე მეტად: ღმერთო, ისმინე ჩემი წყევლა და გადაუხადე. /მისი ხმა სულ მაღლა და მაღლა ადის და უცებ ბოლო სიტყვაზე ტირის/ შე უბედურო! /ამბობს გაბზარული ხმით, მიდის დამტვრეული, მოტეხილი, თავისთვის ლაპარაკობს უკვე გარეთ/ მაინც მაქვს იმედი, ბოლომდე რომ არ დაღუპავთ დედის გულს.
/სულ თენდება. შუკიდან მოდიან ნატა, ნანა და მარგო, მათ გვერდზე ჩაუვლის დედა/
მარგო: ოო! შავებში ვინ არის ნეტა, ნატა, ასე ადრე?
ნატა: ჩუ, იმის დედაა.
მარგო: ვისი?
ნატა: შენი მიკვირს, როგორ არ იცი, მკვლელის.
ბავშვი: დედა, დედა, აგერ მათხოვარი, მიეცი, რა, ფული, არა, მე მომეცი, მე მინდა ჩავუგდო თვითონ.
ნატა: აჰა, აბაზი. არა, მოიცა, მარგო, მოდი, მივიდეთ მასთან, ის აქ ზის დილიდან.
მარგო: Ну и что ж, не понимаю.
ნატა: წამო, დღეს ვეღარ გცნობ, ვერაფერს ვეღარ ხვდები.
მათხოვარი: ორიოდ კაპიკი, გამარჯობათ, შვილო, ნაცნობებო, თუ არ გეწყინებათ, ასე გიწოდებთ, თქვენივე გულის სადღეგრძელებლად.
ნატა: აჰა, აბაზი, არა, აჰა, მანეთი.
მარგო: მეც მოგცემ, აი, აბაზი.
/ლაპარაკი მიდის ნახევარ ხმაში/
ნატა: დიდი ხანია ის აქ იყო?
მათხოვარი: დიახ, ქალბატონო.
ნატა: მერე?
მათხოვარი: მარინამ თითქმის გამოაგდო.
მარგო
} дальше, дальше.

ნატა
მათხოვარი: თქვენ როგორც იცით ქალების ამბავი, ჯერ იმ ქალმა წყევლით ამოაგდო, ძირში მოთხარა, ბოლოს შეეცოდა მარინა, თქვა, ღმერთი დიდია, მაინც იმედი მაქვსო.
მარგო: წავიდეთ, ქეთო, რა უგულოა ის გოგო. расстрелять человека! თუმცა ღირსია, да, да, скажу прямо в лицо, ყველგან ვიტყვი, ეგეთები ადგილზე უნდა მოკლა.
ნატა: იმას მეტი უნდა უყო, მაგრამ მარინას რა გული აქვს, არ ვიცი.
ნანა: დედა, მომეცი, რა, კიდე აბაზი, მივცემ, რა?
/ნატა ხელს ჰკიდებს, ნანას ქაჩავს, შედიან ცირასთან, ქეთო იქით ოთახიდან გამოდის, ცირა წევს უმოძრაოდ/
ქეთო: ოჰ, უკვე?
მარგო: რა თქმა უნდა, скоро восемь, გვიანაც არის.
ქეთო: შენ საითღა, ნატა?
ნატა: ცირასთან დავრჩები, დღეს გვიან მივდივარ სამსახურში, ცოტა გულს გადავაყოლებინებ, ცოდოა მთელი დღე მარტო.
ცირა: გმადლობთ, ნატა.
/ბავშვი კატას აწვალებს/
ნატა: როგორ მოგწონს იმ კაბის ფასონი? ქვევით ვიწრო სახელოებით, მხრებთან ფართო, დიდი თეთრი საყელოთი, ბიჭური პერანგივით.
ცირა: ძალიან, ოღონდ კერვა მასწავლე, ნატა, ისე მინდა ვიცოდე.
ნატა: გასწავლი უეჭველად, ადვილადაც ისწავლი, მთავარი პრაქტიკაა, შენ კი იმდენი დრო გაქვს, აი, მე რომ დრო მქონდეს, ოღონდ თვალებს აფუჭებს, სუფთა სამუშაოა, შენ კი, მგონი, სუსტი თვალები გაქვს. რაღაც დაღლილი ჩანხარ, არ გეძინა წუხელ? წაიძინე ახლა, ჩემო კარგო, წაიძინე.
/ქეთო საწოლთან, სკამზე, საუზმეს შლის, მერე ჩანთას იღებს, შვილს კოცნის, გადის/
მარგო: ნახვამდის, საყვარელო, ნახვამდის, ჩვენ წავედით, ნატა, შენ რჩები? ცირა, აუცილებლად დამახვედრე ახალი ამბები, მეც მოგიტან. ხომ იცი, ვიწვი _ შენ კი მაგ ლოგინში მეტს გაიგებ, ვიდრე მე. კარგად, ჩემო კარგო, მიმიხვდი, რა ამბებზეც გითხარი?
/ხელით კოცნას უგზავნის, მიდის/
ნატა: ცირა, საყვარელო, იცი რა? რანაირი უძილო თვალები გაქვს, ოჰ, ათის ნახევარია, მარინაც მიდის სასამართლოში უკვე, აი, გამოვიდა, არც კი იხედება, წავიდა. ნეტა, რა იქნება, რა საინტერესოა? ვიწვი პირდაპირ, ისე მინდა დავესწრო გასამართლებას, მაინც არ მესმის მაგ გოგოსი, ძალიან მინდა რომ ის დახვრიტონ, ავაზაკი, ფუ! ოღონდ მარინა არ მიყვარს, გოგო და ეგეთი? მესმის იტირო რამდენიც გინდა, ოღონდ ასე იძიო შური? სულ არ არის ქალური, არც ლამაზია, საინტერესოა, რატომ უყვარდა გიოს ეგრე ძალიან, რა ბიჭი იყო, ღმერთო შეგცოდე, მეც კი მიყვარდა, მგონი, ახლაც მახსოვს მისი გამოხედვა, გაცილებით კარგი გოგო ეკუთვნოდა, იცი...
ცირა: ნატა, გთხოვ, მეტს ნუღარ იტყვი ნურაფერს.
ნატა: კარგი, კარგი, როგორც გინდა. იცი, მე წავალ, გავიქცევი. ისე მაინტერესებს, ვიწვი. შენთან ბავშვს დავტოვებ, ის მოგივლის, თანაც არც ვიცოდი, სად დამეტოვებინა. მწ, მწ.
/უგზავნის ხელით კოცნას, მიდის/
/მათხოვარს რამდენიმე კაცი ფულს უყრის, ისინი სცენის შიგნიდან შემოდიან, მიდიან შუკისკენ, იქიდან მოდის დათო, ჯდება მარინას სახლთან და ხუთ ქვას თამაშობს თავისთვის, მათხოვარი ფულს ითვლის/.
მათხოვარი: სადილად მეყოფა, მომშივდა კიდეც, წავალ, სადმე ვისაუზმებ, იმასთან ჯობია, ირაკლისთან, ერთ ჭიქა ლუდს უფასოდ მასმევს. კაცს გააჩნია, არა? /თვალს უკრავს მაყურებლებს, მიგორავს/
ცირა: მოდი აქ, ნანა.
ნანა: სად?
ცირა: აი, იმ კაბას ხომ ხედავ, აგერ ნემსი და სათითეც, მომაწოდე.
ნანა: შენ ვერ იღებ, არ შეგიძლია, არა?
ცირა: ჰო, კარგი, არ მინდა. /იყურება ჭერში/ ნეტა, რას შვრება ახლა მარინა, წარმომიდგენია იმ ბიჭის სახე, ალბათ, სულ ტირის და ეხვეწება აპატიონ, რა თქმა უნდა, მარინასაც გული მოულბება, არ იტყვის იმის წინააღმდეგ ყველაფერს, მაშინ დახვრეტას გადარჩება, ღმერთო ჩემო, რა ცოდოა, საწყალ გიოს კი აღარაფერი ეშველება, არაფერი. /ცრემლები მოსდის/ რა ცოდოები არიან, ღმერთო ჩემო.
/გარედან ისმის მათხოვრის ხმა, მოგორავს, ვიღაც ფულს უყრის/
ცირა: აი, მათხოვარიც მოგორდა საუზმის შემდეგ, ალბათ, შუადღე გადავიდა, ვინ იცის, როგორ არის მარინა, იქნებ ცუდადაა, ნეტა შემეძლოს მასთან ყოფნა, ის ხომ სულ მარტოა, ნეტა შემეძლოს.
/შუკაში მოდის მარინა, თავი ოდნავ დახრილი აქვს და პირდაპირ იყურება ჩოლკის ქვევიდან, დათო წამოხტება, ღიმილით მირბის მისკენ, მაგრამ მარინა არ უყურებს, დათო შემკრთალი იხევს უკან და ბაჯბაჯით მისდევს, შესახვედრად გამოვარდნილი ძაღლი დინჯად უსვამს ტუჩებს, მიჰყვება. ცირას კატა გულზე ეხუტება, მარინა დაუკაკუნებლად შედის და მაღალ, გადმოსაკეციან, ბავშვის სკამზე ჯდება. დათო კართან დგას დაბნეული, ნანა კუთხეში ინაბება/
ცირა: გამარჯობა, მარინა.
მარინა: როგორა ხარ, ცირა?
ცირა: კარგად, მადლობთ.
მარინა: _
ცირა: _
მარინა: _
ცირა: შენ, მარინა, როგორა ხარ, არა, ნუ მეტყვი ნურაფერს; თუ ხათრი გაქვს, გთხოვ, დამიჯერო, აიღე რამე, აგერ იქ დევს ტაფაზე, მე ხომ იცი, არ შემიძლია მოგაწოდო, გაუმასპინძლდი შენ თავს, კარგი? დაღლილი ხარ, ალბათ, გშია კიდეც.
მარინა: ნუ მთხოვ მეტს, ცირა, არ მინდა.
ცირა: დააძალე თავს, საშინლად გახდი, თუმცა, მოგიხდა თითქოს, გალამაზდი უფრო, დაავადმყოფდები ასე უჭმელი, მელაპარაკე რამე, ჩვენ ხომ ბავშვობის ამხანაგები ვართ, მარინა, დამიჯერე, ვიცი, ძნელია, მაინც ცოტა, რამდენადაც შეიძლება, გადააყოლე გული, აღარც ჩემთან შემოდიხარ, არა, საყვედურს კი არ ვამბობ, მოგაბეზრე, ალბათ, თავი, კარგი, მეტს აღარ გეტყვი არაფერს, ოღონდ აიღე რამე.
მარინა: კარგი, ავიღებ.
/მიდის, იღებს კატლეტს, დებს პურზე, ჭამს, სვამს წყალს/
ცირა: აი, იქ ნამცხვარია კიდე, ისიც აიღე, ჰო?!
/მარინა იღებს ნამცხვარს, ჭამს/
ცირა: აი, ასე, ახლა კარგი გოგო ხარ, მოდი ჩემთან, გაკოცო.
/მარინა მიდის, უშვერს ლოყას/
ცირა: ჩემო კარგო, გაწვალდი ძალიან? მითხარი, რითი დაგეხმარო, განა შემიძლია მე რამე?! მართლა, დღეს ტელევიზორია, აქ ვუყუროთ ერთად, ჩვენები არ მოვლენ, დარჩები, დარჩები ვიცი, უკვე რამდენიმე თვეა კინოში არ ყოფილხარ, ალბათ, არც გინახავს ტელევიზორი, არა?
მარინა: რა გადის?
ცირა: გამოაცხადეს, დამავიწყდა, მოიცა, ნანა, მომიტანე გაზეთი.
/ნანა თავისთვის თამაშობს კუთხეში, მერე მოაქვს გაზეთი/
ცირა: /ათვალიერებს/
`მეზღვაურები პორტში~.
მარინა: კარგი, ვუყურებ.
ცირა: მოდი, აქ ჩამოჯექი, დღეს ვეღარა გცნობ; აი, ასეთი უნდა იყო ყოველთვის, ჰო, ჩემო კარგო.
მარინა: /აბნეულია, ცდილობს გაიღიმოს/ ჰო. /იხედება გარეთ/
რა მყუდრო შუკაა, ჩვენი მათხოვარიც რო ასე პირნათლადა ზის ყოველთვის. წინათ სხვა იყო, მოხუცებული ქალი პატარა ბავშვთან ერთად, გახსოვს, ჰო?! ჩქარა გავიზარდეთ, სულ გუშინ იყო თითქოს, შენ ურიკაში იჯექი, მე გაგორებდი აქეთ-იქით. ზოგჯერ გარეთაც გავდიოდით, დიდ ქუჩაში. ერთხელ იმ ქუჩის იქითა მხარეს ბომბორა ბაბთიანი ძაღლი დავინახეთ, არა, შენ დაინახე, მგონი, პირველად, მარტოს მინდოდა მისკენ გაქცევა, ისე მომეწონა, მაგრამ შენ ატირდი, მაშინ მივაწექი ურიკას და სირბილით წავედი, სულ მაჩქარებდი და მაჩქარებდი, ძაღლის გარშემო კი აუარებელი ხალხი მოგროვდა, ცოტაც და მივიდოდით, მაგრამ უცებ მოსახვევიდან გამოვარდნილი საბარგო მანქანა პირდაპირ ჩვენზე წამოვიდა, მე გამიკვირდა, შენ დაიყვირე, სასწაულით გადავრჩით. მანქანამ კი ჩვენ მაგიერ სხვა გაიტანა, მაღალი შლაპიანი კაცი, რომელიც იქითა მხრიდან გადმოდიოდა და ის-ის იყო გვერდზე ჩაგვიარა. ვერ გავიგე რა მოხდა, ყველაზე ახლოს კი მე ვიყავი. ის ეგდო, თავის ქალა გადახდილი ჰქონდა, სისხლი არ მოსდიოდა, მხოლოდ ფეხებს ჭიმავდა, მერე გაჩერდა, ხალხმა დაფარა ქუჩა; ბაბთიანი ძაღლი საიდანაღაც ჩვენთან გაჩნდა, შენ ტიროდი მთელი ხმით, მეც ძალიან შემეშინდა, ტირილი დავაპირე, მაგრამ ბაბთიან ძაღლს მოვკიდე ხელი _ გადამიარა _ იმას გრძელი და თბილი ბეწვი ჰქონდა. მთელი თვე აღარ გვიშვებდნენ იმ ამბის შემდეგ სახლიდან.
ცირა: ნუთუ ასე კარგად გახსოვს შენც ეგ ამბავი, სულ ექვსი წლისანი ვიყავით მაშინ.
მარინა: ჰო, ექვსის. შემდეგ წელს მე დავიწყე სკოლაში სიარული, საღამოს მომქონდა ჩაწერილი გაკვეთილები და ერთად ვსწავლობდით, ყოველთვის ჩემზე ადვილად იმახსოვრებდი ყველაფერს, ოი, რა უნიჭო ვიყავი. წარმოგიდგენია? მუსიკაზე სიარულიც კი მეზარებოდა, მაგრამ მერე შემიყვარდა, ზოგჯერ ექვს-შვიდ საათს ვუკრავდი, _ სკოლის გაკვეთილებიც კი მავიწყდებოდა. ეჰ, ისე მინდა ახლა კარგად ვუკრავდე, სიამოვნებით გავატარებდი ფორტეპიანოსთან მთელ დღეს. ვერ წარმოიდგენ, რა სიამოვნებით შევასრულებდი ლისტს ან რახმანინოვს.
ცირა: საწყალი დეიდა ოლია, ეცოცხლა, შენ არ დაანებებდი მუსიკას თავს.
მარინა: ჩემი დედა... თითქოს ახლაც ვხედავ საწყალს, რა კეთილი იყო, გამიკეთებდა დიდ თეთრ ბაბთას, ოჰ, როგორ არ მიყვარდა ისე მაღლა აწეული თმები, სულ მეჩვენებოდა, რომ ყოველდღე უფრო და უფრო იზრდებოდა ბაბთა, დედა კი მომცემდა ერთ ხელში შავ, დიდ ნოტების შესანახს, შოპენის პროფილით ყდაზე, მეორე ხელში ჩამკიდებდა და მივდიოდით მუსიკაზე; იქ გავიცანი გიო... ისეთი პატარა და ბომბორა იყო ჩემი ბიჭი... მეექვსე კლასში როცა გადავედით, გააგდეს _ სულ არაფერს არა სწავლობდა. როგორ დამწყდა გული, ვერ წარმოიდგენ, ვიტირე კიდეც, ისე ვიყავი შეჩვეული მის ნახვას. ღმერთო ჩემო, რეებს ვიგონებ, როგორ მსიამოვნებს თან, ვერ წარმოიდგენ. როცა ვყვები პატარაობის ამბებს, მგონია, რომ ის ცოცხალია. ასეც არის. სანამ არ მოვალ ამ ასაკამდე, ჩემი მოყოლის დროს მაინც სულ ცოცხალი იქნება. ჰო, ჰოო, მოიცა... მომაგონდა... თავი მტკივა, იმდენჯერ მიფიქრია ამაზე, რომ მეჩვენება თითქოს მავიწყდება.
ბევრი დრო გავიდა მას შემდეგ, მე დავამთავრე, იმანაც, ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარდა, მაგრამ არაფერი არ გამხარებია ისე გულწრფელად, როგორც გაგდებული გიოს ჩუმად მოსვლა მუსიკალურში. მაშინ დედა უკვე მარტოს მიშვებდა, თანაც სწორედ იმ დღეს ბაბთა არ გამიკეთა, ყვითელი მოჭერილი გეტრები და მაღალყელიანი ფეხსაცმელები მეცვა, შავი სწორი კაბა, თან ხელში, რაც ყველაზე ძალიან მიხაროდა, დიდი პაპკის მაგიერ, პატარა, მრგვლად რომ იღუნება, ისეთი ნოტების შესანახი მეჭირა. ყველაფერს ამას ვგრძნობდი ისე აშკარად, იმდენად ნასიამოვნები ვიყავი ჩემი გარეგნობით, რომ პირველად გიოს დანახვა არც კი გამიკვირდა, თითქოს ასეც უნდა ყოფილიყო, მხოლოდ კიბეების ბოლოს, სადაც ის იდგა, ვიგრძენი, რომ სახე გამიხურდა და გავწითლდი. ამაყად წავედი პირდაპირ, მე თვითონ არ ვიცი, რატომ არ მივედი, არ დაველაპარაკე და უხმოდ ჩავუარე.
_ დიდი ხანია ბაბთა მოიძრე? _ მომესმა იმისი ხმა, მერე რაღაცა ჩაუსტვინა თავისთვის. მე ძალიან გავბრაზდი, თან სულ ვფიქრობდი, იქნებ ჩემი ბრალი იყო და იმიტომ მომაძახა ისე, რომ არ დაველაპარაკე _ სულ შეუმჩნევლად მესიამოვნა კიდეც, რომ ასე გაბრაზდა, ჩემი არდალაპარაკების გამო. ყოველი შემდეგი დღე მახსოვს თითქმის. ერთი თვე არც იყო გასული, ჰო, ოცდაერთში მომიკვდა დედა. საწყალი დედა, სულ ტიროდა სიკვდილის წინ, მე კი ვუყურებდი გაკვირვებული, გაბრუებული. მოკვდა საწყალი, დილა იყო მაშინ.
მეორე დღეს ფანჯრიდან დავინახე გიო. ის იდგა, აი, იქ, ბოძთან, და დანით ჭრიდა რაღაცას, მე ცრემლებიდან გამეღიმა, გულზე მომეშვა, მაგრამ ამ ახალმა შეგრძნებამ თითქოს უფრო მატკინა გული, უფრო შემეცოდა დედა და ავტირდი, მერე ცრემლები შევიმშრალე და ფანჯარასთან მივედი.
_ დედა მოგიკვდა? _ მკითხა იმან.
_ ჰო, _ წამომივიდა ცრემლები.
_ მე შარშან ბიძა მომიკვდა, ისეთი ღონიერი იყო, სულ მაღლა-მაღლა მისროდა, ჩვენთან იმდენი ხალხი იყო რო... _ თქვა და წავიდა.
მეორე დღეს სამი ბიჭი მოიყვანა და მოვიდა. მე ველოდი, სულ არ გამკვირვებია მისი მოსვლა, ახლოს არ მივედი, გარშემო ხალხი იყო და მეუხერხულა.
_ აგერ მარინას სკოლის ამხანაგებიც მოვიდნენ, _ დაატირა კუბოს დეიდაჩემმა. _ მიდი, მიდი, _ მითხრა ბიძამ, მაგრამ მე არ წავედი. როცა ისევ გავიხედე იქით, ჩხუბი იყო გახურებული: გიო და მისი ამხანაგები სეირის საყურებლად მოსულ ბიჭებს სცემდნენ, ისინიც იწევდნენ. ქვებს ისროდნენ.
ცირა: მახსოვს, ჩვენი ფანჯარა ჩაამტვრიეს სწორედ.
მარინა: ჰო, ვიცი, რომ გახსოვს, მარტო შენ იცი ყველაფერი ჩვენი და შენ გამიგებ. შენთან როცა ვარ ახლა, მეჩვენება, რომ ის ცოცხალია; როგორ ვიტანჯებოდი ყოველი მასთან დაშორების დროს, ჯერ კიდევ მაშინ, ბიძასთან რომ გადამიყვანეს დედის სიკვდილის შემდეგ და გიოს ვეღარ ვხედავდი; გავიდა მთელი წელი, მეტიც.
აღარ მინდა, არც შემიძლია მეტის მოგონება, გამიგე, ცირა, შენ იცი ჩვენი ყველაფერი, გიო მომიკლეს, მოკლეს, ჰო, მოკლეს, მოკვდა, გითხარი. კიდევ, ჰო, რას გეუბნებოდი, იცი, ვინ მოკლა, ვიღაცამ, ხო, ვიღაცამ, ცხოველმა, არაკაცმა, ახლაც მაკანკალებს მას რომ ვიგონებ, თხელი, მხრებში ჩამჯდარი, თავისი სახესავით მწვანე თვალებით, პატარა, ქერა ჩოლკით.
ყველაფერი ერთ წამში მოხდა. მივდიოდით ერთად, როგორ დაუძახა აღარ მახსოვს, რატომ, არც ის ვიცი _ ისინი გვერდზე გავიდნენ, მერე ის გაიქცა, მე ვერ გავიგე რა მოხდა, როცა მივირბინე გიოსთან, ის წელში იყო მოხრილი, მე გამიკვირდა, ხელი მოვკიდე, ის სულ მოეშვა: `აღარ შემიძლია, რო გადავუხადო~, თქვა თითქოს თავის მართლებით, მერე კიდე უფრო დასუსტდა, მოეშვა, სულ მოეშვა და გათავდა. ჩემი ბიჭი...
/ცირა ხელს უწვდის, მარინა მიდის, ლოყებს ადებენ ერთმანეთს, ტირიან/
ცირა: დაწყნარდი, ჩემო მარინა, ვიყოთ ერთად, დაწყნარდი, ჩემო კეთილო.
მარინა: /უცებ სულ იცვლება. სწრაფად შორდება საწოლს/ კეთილო? არა! არ მინდა ვიყო ეგ კეთილი, ჰმ, ჰა, ჰა, ჰა. იცი, რა იყო დღეს? ოთხი თვის შემდეგ ვნახე ის მწვანე თვალები, არავითარი სინანული, არც მონანიება არ ეტყობოდა სახეზე, თუმცა ჩემთვის სულ ერთი იყო. გამომიძახეს. ხალხი გაიყო, მე ვერ ვხედავდი ვერაფერს იმის გარდა, პირდაპირ იჯდა მელოტი მოსამართლე, იმაზე გადავიტანე მზერა, კიდე ერთხელ მივიხედე ბრალდებულთა სკამისკენ და დინჯად, ოღონდ ერთი სულის ამოღებით ვთქვი: `აი, იმ ბიჭმა, მე მისი სახელი და გვარი არ ვიცი, მოკლა გიო, მე იქ ვიყავი, მოკლა დანით და წინასწარგანზრახვით, რადგან ვუყვარდი მე, მე კი მას რამდენიმეჯერ უარი ვუთხარი. ეს არის და ეს.~
გამოვბრუნდი, ის წამოიწია, სახეზე წამომახურა, მხოლოდ ახლა შევხედე პირდაპირ ხალხს;
გავბრუვდი, სიზმარივით მესმოდა ხმები: `კახპა~, `ეშმაკის შვილო~, `დაწყევლილო~.
არაჩვეულებრივად მსიამოვნებდა მათი ლანძღვა, ვგრძნობდი, რომ სწორედ ის გავაკეთე, რაც უნდა მექნა, თავისუფლად ვიგრძენი თავი, ამაყად, ძლიერად.
აქეთა მხრიდან გიოს ნაცნობები მიყურებდნენ გაბრწყინებული, ნასიამოვნები თვალებით. `ყოჩაღ, მარინა,~ მითხრა კოტემ, გიოს ძმაკაცმა, რაღაც არ მესიამოვნა მის ქებაში, ისეთი რამე, რაც არც გამიფიქრია, როცა მლანძღავდნენ. სწრაფად წამოვედი პირდაპირ აქეთ, რა დროა, არც კი ვიცი. იქ, ალბათ, ისევ გრძელდება სასამართლო... სხვაგან წასვლა არ შემეძლო, ცირა... მე რაც შემეძლო, გავაკეთე, სულ ყურში მედგა გიოს სიტყვები: `აღარ შემიძლია, რომ გადავუხადო.~ მე გადავუხადე, მე კმაყოფილი ვარ... დავმშვიდდი... ნამცხვარსაც ავიღებ, კატლეტსაც, დავლევ კიდეც, ახალი წყალია, ცივია, ო, პაპიროსსაც სიამოვნებით მოვწევ, რა თამბაქოა... დუკატი... ასე... ვმშვიდდები მთლიანად. /აბოლებს/ ახლა შემეძლება კიდეც გიო ვიგლოვო, ძველი ამბებიც მოვიგონო მასთან გატარებული დროიდან, როგორც ახლა ვიგონებდი... მართლა, ვინ იცის, როგორი მოუვლელია მისი საფლავი. ჩემი ბიჭი... დასაფლავების შემდეგ აღარ ვყოფილვარ იქ. დავიფიცე, სანამ მისი მკვლელი ცოცხალი იყო, იქ არ მივსულიყავი, ახლა წავალ..., ხვალ, ალბათ, მიუსჯიან. სამი დღის შემდეგ მორჩება ყველაფერი, მაშინ... /ეწევა/
ცირა: მაშინ რა იქნება?
მარინა: არაფერი, იმ ბიჭს დახვრეტენ, აღარ იქნება არაფერი, დარდის მეტი.
როგორ დახვრეტენ, იცი? არა! არ იცი! მე გავიგე: გაიყვანენ ჩუმად სამი დღე სიკვდილის მოლოდინში ყოფნის შემდეგ, და ქქ! დაახლიან კეფაში, ნელა დახუჭავს დაუხამხამებლად მწვანე თვალებს, ნეტა შემეძლოს, რომ ვუყურო, ღმერთო ჩემო, რას ვამბობ, ჰო, ნეტა შემეძლოს! ხომ ხედავ, ხედავ? მე გიჟი ვარ, სისხლისმსმელი და ეს მსიამოვნებს, გესმის?! გესმის შენ ჩემი?! თქვი რამე, თქვი.
ცირა: მართლა უყვარდი იმ ბიჭს?
მარინა: არა, ჰო, არა, ჰო, არ ვიცი, თუმცა რა მნიშვნელობა აქვს, არა, არა... არ ვიცი. მე ვიცი, რომ მარტო გიო არ იქნება მკვდარი, იქ, მარტოკა, სიცივეში, თქვი, თქვი, ცირა, ხო კარგი ვქენი, ხო გათბება გიო, ისიც რომ ჩავა იქ, ხომ ვარ ღირსი, რომ გიოს ვყვარებოდი, რომ მე მყვარებოდა, თქვი, ცირა, ჰა?
ცირა: ღმერთო ჩემო, მეშინია შენ რომ გიყურებ, ნუთუ შენ ტყუილი თქვი, ტყუილად უნდა დახვრიტონ კაცი, ვისაც არც კი იცნობდი.
მარინა: არ ვიცნობდი? იმან მოკლა გიო, რატომ _ ჩემთვის სულ ერთია, არც ვიცი, არც მინდა ვიცოდე, იმან დამტოვა მე ასე, ნახევრად გიჟი, ტყუილად დახვრეტენ? ტყუილად? ჰა, ჰა, განა ეს ტყუილადაა!
ცირა: მარინა, ნუთუ ეს შენა ხარ, მეშინია რომ გიყურებ, და ყველაფერი ეს შენ გააკეთე, შენ, რომელიც სულ ორი წუთის წინ ასეთი ნაზი, კარგი იყავი. მე ვიცი არ არის ის ხალხი მართალი, ვინც ამბობს შენზე: `მარინა უგულო გოგოაო~, თუმცა, იმ ბიჭის დახვრეტა ძალიან სიამოვნებთ, ხო არა ხარ შენ უგულო? მითხარი, ჩემო კეთილო, ხომ არ არის ეგ სწორი.
მარინა: სწორია.
ცირა: ტყუიხარ, მარინა, შენ კარგი გოგო ხარ, უბრალოდ, არ გესმის რას აკეთებ, შენ არ იცი რა არის სიკვდილის მოლოდინი _ ათასჯერ უარესია, ვიდრე თვითონ სიკვდილი.
მარინა: შენი სიტყვებიდან უფრო კარგად ვგრძნობ, რომ ისე მოვიქეცი, როგორც საჭირო იყო.
ცირა: დამიგდე ყური, ნუღარ იტყვი ნურაფერს, მარინა, შენ ეგ არ იცი, მე კი ვიცი. აქ, ამ ლოგინში, ბევრ ისეთ რამეს ვგრძნობ, რაც თქვენ არ იცით, ის არ გხვდებათ ყოველდღე ქუჩაში, სადაც შეიძლება, თუნდაც ბევრი ხალხის დანახვით, გული გადააყოლო დარდს. აქ კი სიმარტოვეა, ყველაზე ცხელ დღეებშიც კი მცივა და მეშინია. არ გეგონოს თავს გაცოდებდე, მაგრამ მინდა მომისმინო: შარშანწინ შემოდგომაზე, ჯერ შენ კიდევ ზღვაზე იყავი, გავცივდი ორპირ ქარში, ჩემთვის კი გაციებაც აკრძალულია, ამდენი წოლით დასუსტებული ორგანიზმი ვერ უძლებს, გამირთულდა, გადამივიდა ფილტვებზე, ყურებზე. მოიწვიეს კონსილიუმი, მე უგრძნობლად ვიყავი _ ახლაც არ ვიცი მომეჩვენა თუ მართლა უთხრა ექიმმა ბიძაჩემს _ სამ დღეს თუ იცოცხლა, დიდი რამ არისო და წარმოიდგინე მთელი სამი დღე, იმ სიტყვების გავლენით, უფრო შიშით რომ მოვკვდებოდი, გონებაზე ვიყავი. არავინ არ დატანჯულა, ალბათ, ისე, როგორც მე მაშინ. სიკვდილის შეგრძნებამ, თან წინასწარ რომ იცი კიდეც _ არაჩვეულებრივი სიცოცხლის ძალა მომცა, ისე არასოდეს არ მომდომებია, თუნდაც ასე, როგორც ახლა ვარ, ნახევრად მკვდარს მეყურებინა ცარიელა კედლებისთვის, როგორც მაშინ. მარინა, ყველაფერი ეს მართლა იყო, მით უმეტეს რომ ჩემისთანა ავადმყოფისთვის, რომელიც მიწაზე ცალი ფეხითაც კი არა დგას, სიკვდილი არ უნდა იყოს ძნელი. ო! ამ შეგრძნებას ყველანაირი უცებ სიკვდილი სჯობია. შენ არ იცი ეს, მარინა, თორემ არ შეიძლება შენისთანა მგრძნობიარე გოგო ვერ ხედავდეს, არ იცი შენ, დამიჯერე, გამიგონე, რას შვრები არ გესმის, ღმერთო ჩემო, მარინა! მოდი გონზე, გთხოვ, მარინა, თქვი მაინც, ხომ არა ხარ შენ ასეთი?
მარინა: მე მამტყუნებთ, შენც მამტყუნებ, ცირა? მე არ ვიცი რა არის სიკვდილის ლოდინი? შენ, შენ კი იცი რა არის სიყვარული, რა განვიცადე მე ამ ოთხ თვეში, რა იყო ჩემთვის გიო, თქვი, იცი, რა არის ბიჭის სიყვარული, რა იყო გიო, ჰა? მითხარი, თქვი, თქვი, გესმის? იცი?! იცი?! რა არის სიყვარული, ოჰ ღმერთო ჩემო...
ცირა: /ტირის ქვითინით/
მარინა: /უცებ ეშვება, ცირას შორდება, თავისთვის/ ღმერთო ჩემო, ეს როგორა ვთქვი, როგორ ვაწყენინე ცირას, ოო, მართლა რა ბოროტი გავხდი, საწყალი გოგო, /მიდის მასთან/ ნუ, ჩემო კარგო, ნუ, ნუ, მე არა, სულ სხვა ვიფიქრე. /არ ტირის, ოღონდ ისე ჩამოსდის ცრემლები/
ცირა: /ქვითინით/: მესმის, ახლა მესმის, მარინა, შენი. როგორ შემეძლო გამტყუნება. ო, რა დამნაშავე ვარ. არ არის შენი ბრალი, ეგ არის, ალბათ, სიყვარული. ახლა მესმის. შე საწყალო, მოდი აქ, /კოცნის/ ჰო, ჰო არ არის შენი ბრალი, აღარ, აღარ მესმის მეც არაფერი, შე საწყალო /ტირის, მარინა კოცნის/.
დათო: მარინა! მარინა! უთხარი, რა, ცირას, ნუ ტირის, მოდით, მეთამაშეთ ქვები, კარგი?!
ნანა: მეც მინდა თამაში, მომწყინდა, გვეთამაშეთ, შენ და ცირა, მე და დათო. მე გავითვლი: მარინა კარგი გოგოა, ა- ა-ა, კარგი გო-გო-ა /გათვლა ხვდება დათოზე/. შენ კარგი გოგო ხარ?
მარინა: დათო კარგი ბიჭია /ოდნავ იღიმება, ცირაც იღიმებასავით/. კარგი, ვითამაშოთ, მოდით აქ, ცირას ლოგინთან.
ცირა: ოოჰ, /იწმენდს ცრემლებს, ამოისუნთქავს, უყურებს მარინას, რომელიც ნერვიულად დაწყნარებულია/.
ცირა: ვითამაშოთ. რამდენი ხანია არ მითამაშია.
/თამაშობენ/
დათო: მე კინოს ვნახავ ამ ტელ----ამ ყუთში, მე და შენ ხო ვნახეთ, გახსოვს, ცირა?
ცირა: მართლა, მოაბრუნე, დათო, აქეთ. ასე, ახლა ჩართე. შენ ჩართე, მარინა, აგერ შტეპსელი. ასე, ჯერ გახურდეს, მარჯვნივ არის ფოკუსი, შუაში ხმაა, აქეთ სიმკრთალე-სიბაცის დასაყენებელი. ასე დააყენე. სწორედ დროა. ყოჩაღ, დათო, რომ მოგაგონდა, მათხოვარსაც დავუძახოთ, ესიამოვნება.
დათო: ძია, ძია, /დათო გარბის გარეთ, უძახის/ ძია, ძია, კინო იწყება!
/ნელა ეშვება თეთრი ფარდა, მათხოვარი მიგორავს ფარდის წინ _ ლაპარაკობს, სანამ ფარდა ბოლომდე დაეშვება/
მათხოვარი:
უყურეთ, უყურეთ, ტელევიზორში დღეს ნახავთ გადმოცემას ციკლიდან `მეზღვაურები პორტში~. მეც შეიძლება კარგი ფული გავაკეთო. /ხალხს თვალს უკრავს, გამოდის ფარდის წინ/
ფარდა სულ ეშვება. ის თეთრია, კაშკაშა. უკრავენ ბლუზს. ფარდის ერთ კუთხეში ხატია, ორი უზარმაზარი გემის ცხვირი, მეორეში _ ყვითელი მზე და პალმა, შავი შტრიხებით. ფარდის ზედა ნაწილში ეცემა რამდენიმე ჩრდილი, ისინი ქანაობენ _ ჩამომხრჩვალ ადამიანებს ჰგვანან. იწყება გაცხოველებული მოძრაობა, ბლუზი გადადის ურაჯაზში. ქალები რაც შეიძლება ღია კაბებით, კაცები მოკლე შარვლებით, მეზღვაურები ტელნიაშკებით ან ფორმით, გენერალ-ადმირალი ცოლით და ბავშვებით. იქით ვიღაცეები არშიყობენ. ორი ბიჭი გოგოს აწვალებს, ჯაზი უფრო ხურდება, ჩვენი მათხოვარი ზის წინ და აუარებელ ფულს აგროვებს; მოაგორებენ მოძრავ დუქანს. სვამენ არაყს, ლუდს, იფურთხებიან, ყრიან თევზის ნაფრცქვენებს, მუსიკოსები სცენაზევე არიან: საყვირი _ ტიტველა ტანზე შავი კოსტუმით და წითელი დიდი ყელსახვევით, აკორდეონი _ ტილნიაშკით, ჩელო _ ფრაკით და თეთრი პერანგით, შავი ბაბთით, ბარაბანი _ სულ შიშველი წელზევით, ბანჯგვლიანი. ჯერ შემოდის თემო, მერე გურამი _ ორივენი ზორბები არიან და სხვებისგან ირჩევიან, გურამს ჩაბრედილი ტელნიაშკა აცვია, თემოს _ ოფიცრის დახეული ტუჟურკა, უპაგონებოდ.
თემო: ოხმე, ძლივს არ დავდგი ფეხი ამ წყეულზე.
გურამი: გადავეჩვიე კიდეც მიწაზე სიარულს.
თემო: აბა რა იქნება, საუკუნეა წყალში ვართ.
გურამი: კარგია, მაინც ნუგეშია, წყალში ხარ და ხმელეთზე გელოდება ვინმე – ისეთი, შენი ირინკა როა.
თემო: შენ რა იცი ჩემი ირინკა.
გურამი: კაიუტაში მეტს რას ვუყურებ, ზოგჯერ ღამეც კი კოცნი იმის სურათს.
თემო: მერე იქნება სიცოცხლეში არ ვარგა, რა იცი...
გურამი: კიდევ, წერილებს ვკითხულობდი, შენ არ მაკითხებდი? მახსოვს კიდეც ზეპირად, გითხრა?
თემო: /ნასიამოვნები იჩეჩავს მხრებს/ თქვი, რა, /ვიღაცეები არაყს აწვდიან. სვამენ. კიდევ სვამენ/
გურამი: ზღვაში გასულების სადღეგრძელო იყოს, კიდე იმათი, ვინც ხმელეთზე გელოდება და გწერს წერილს, `ჩემო თემო, დიდხანს, დიდხანს გრძელდება ეს, მაგრამ სიკვდილამდე რომ იყოს, მაინც დაგიცდი, ასეთია ჩემი გული, სულ ბედნიერი იყავი, ჩემზე ნუ იდარდებ~, ჰა? რა მხრებს იჩეჩავ, ვითომ არ გახსოვს, ხო ვიცი გსიამოვნებს როცა გიქებენ და იმაზე გელაპარაკებიან, ვითომ არ ვიცოდე შენი ხასიათი. კარგი გოგოა, ძმაო, კარგი, ეგეთი გოგო ახლა იშვიათია, ამათ კი არ ჰგავს.
/აქეთ-იქით ქალები დადიან გამომწვევად/
გურამი: მოიცა, ლამაზო, ლამაზო.
ლამაზი: რა, ჩემო მეზღვაურო?
/ხელს უსვამს ნიკაპზე/
გურამი: არაფერი, გაიარე.
თემო: რატო ეგრე, ჯერ უძახი, მერე აგდებ.
გურამი: შენ რა, შენისთანა გოგო რო მყავდეს, მორჩა, არც გავეკარებოდი. ახლაც უცებ აღარ მომინდა ეგ კახპა. წამო, კიდე დავლიოთ, მაგათ მერეც ვნახავთ.
/დუქანთან მთვრალი მეზღვაურები კინკლაობენ, ერთს მიათრევენ იქით, ქალები მკერდგადმოგდებულები უყურებენ შუხურს, მერე ერთი შუაში იწყებს ცეკვას. როკ-ენდ-როლ. რიტმი გიჟდება. აქეთ გურამი და თემო სვამენ, თვრებიან, მოძრაობები უდუნდებათ, დაწითლებული თვალებით უყურებენ ვნებიან ცეკვას _ გურამი ზურგით დგას. ერთს ჩქმეტს, ის შეხტება, იცინის, ხელს ჰკიდებს თემოს, უნდა ცეკვაში შეითრიოს/
თემო: წამო, ბიჭო, რა ქალებია, ხედავ? თითო სიცოცხლედ ღირს.
ქალები: აქეთ, მეზღვაურებო, ჩვენთან. /გურამს/ ლამაზო, რა ზურგი შეგვაქციე.
თემო: წავყვეთ, წამო.
გურამი: არა, არ მინდა.
თემო: /ექაჩება/ წამო.
გურამი: არ მინდა. მე მინდა... /იქნევს ხელს/ შენ რა გიჭირს, მე კი არ მინდა, გითხარი. არც შენ გინდა_
გეუბნები. /ცეკვა უკან იწევს, ბაცდებასავით, ცოტა ბნელდება, კარგად ჩანან ლამფის ქვეშ გურამი და თემო./
თემო: მა რა გინდა?
გურამი: ისეთი გოგო, სიყვარული.
თემო: მართლა, რატომ მითხარი ირინკაზე კარგი გოგოაო.
გურამი: კარგია და იმიტომ.
თემო: /იწევს/ მერე შენ რა! ჰა?!
გურამი: მე? არაფერი.
თემო: ის ჩემია, ხო იცი.
/გურამი ხელს ჰკიდებს და მიათრევს/
გურამი: წამოდი, რაღაცას გეტყვი.
/მიდიან. ეშვება ახალი ფარდა, განათებული მთვარის შუქით. თეთრ ტილოზე, ზღვის მაგიერ, ორი სწორი ლურჯი ხაზია _ არის უდაბური ზღვის ნაპირი, უპალმოდ/
აი, აქ მარტო ვართ.
თემო: მერე?!
გურამი: არაფერი. წავალთ.
თემო: თქვი რა გინდოდა. მართლა, რატო თქვი ირინკა კარგი გოგოაო, ჰა?
გურამი: ვიტყვი.
თემო: თქვი.
გურამი: მეც მიყვარს.
თემო: რა თქვი?!
გურამი: /ყვირის/ მიყვარს! მიყვარს! მიყვარს! ჰა, /უშვერს სახეს/ მირტყი, მირტყი!
/თემო ურტყამს, კიდევ ურტყამს/
გურამი: უფრო მაგრა გამარტყი! მიყვარს ძმაკაცის შეყვარებული, მიყვარს ირინკა; ასე, უფრო მაგრად, მომკალით, მიყვარს, ვინც შენ, ის. მირტყი, მირტყი, ხა, ხა, ხა, ჰა. /უსტვენს ოთხი თითით/
/თემო სულ ურტყამს, თეთრ ფონზე ჩრდილები ჩანს, გურამი ხან დაეცემა, ისევ დგება, ისევ ეცემა. თემო წიხლს ურტყამს წაქცეულს, ზედ ეცემა და ტირის ხმამაღლა/.
თემო: რა მიყავი, რა, ბიჭო, უჰ, შენი, რატომ მაცემინე თავი, შემომიბრუნე ხელი, აჰა, მიიღე /კიდევ ურტყამს, კიდე ტირის/ შემომიბრუნე ხელი, თორემ მოგკლავ, გესმის, მიშველეთ, ვკლავ... /სწვდება ყელში. გურამი გდია, ხრიალებს/ გურამ, ბიჭო, გამარტყი შენც, ნუ მახრჩობინებ თავს, ნუ მაცემინე თავი, იქნებ მომერიო კიდეც, ბიჭო, მირტყი შენც. არა?! მიიღე კიდე. /ყელში ხელს უშვებს, ურტყამს სილას/
გურამი: /ხრიალით/ კიდე გამარტყი.
თემო: /ეცემა ზედ ისევ და კოცნის გიჟივით/
არა! მორჩა, მორჩა, მორჩა, რისთვის? გიყვარდეს შენც, არ გიშლი, რატო გცემე? /ირტყამს სახეში/
გიყვარდეს, გიყვარდეს, ეს რა ვქენი, ბიჭო, ადექი, გურამ, თქვი რამე, მითხარი, არ შეიძლება ორივეს გვიყვარდეს! ჰა? /ტირის/
გურამი: /ხრიალით, მწარედ/არა, არ შეიძლება, გაიგე.
თემო: მაინც გვიყვარდეს ორივეს, კიდე რამდენი დრო გვაქვს ზღვაში სამყოფი, მანამ ვინ იცის, /თვითონ ირტყამს სახეში, ოღონდ მისუსტებულია/ გვიყვარდეს ორივეს, ხო, გურამ. /კოცნის/
/უყურებს დაშტერებით გურამის დასისხლიანებულ სახეს, აყენებს, ორივენი მიდიან ზღვის ნაპირის გასწვრივ, ტალღები ცოტათი ხმაურობენ, გრძელი სილუეტები მიჰყვებიან ჰორიზონტს/
თემო: /უცებ ბრუნდება და ისტერიულად ხარხარებს/ ხა, ხა... უუჰა... შენ ხო ის არც გინახავს /უნჯღრევს მხრებს/.
გურამი: /ყრუდ და ჩახრეწილად/ მერე რა, სურათიდან, წერილიდან. ის ერთადერთია, ვისაც ვიცნობ ნაპირზე, იმასაც სურათით, მიყვარს, რა ვქნა! არა, გაიგებ, რატო, იცი? არა! გეტყვი: შენ რომ გიყვარს იმიტომ – მორჩა.
თემო: მორჩება სამსახური, ერთად წავალთ იქ, მანამ გვიყვარდეს ორივეს, მერეც...
გურამი: ორივესი ხომ არ იქნება მაინც, მირტყი კიდე, დამახრჩე /ამბობს უკვე სუსტად, უდილიხოროდ კოცნის, ხელს ხვევს, მიდიან/.
/ზღვა, თავისი ორი ლურჯი ზოლით, მაღლა ადის/
/საღამო ხანია, სასამართლოდან მოდის მარინა, დათოს ვიღაც პატარა ბიჭი მოსდევს ჯოხით, აწვალებს/
დათო: მარინა! მარინა!
მარინა: /მკაცრად უყურებს პატარას, ის შეშმუშნული იმალება/
დათო: მცემდა, იცი?! მოვუგე და იმიტომ. დღეს აღარ ვუყუროთ კინოს, კიდე მეზღვაურები იქნებიან, როგორ სცემა, არა, იმან? მოხვალ შენ?
მარინა: არა.
დათო: მე მოვალ შენთან, ვითამაშოთ კიდე, აი, კენჭები, გუშინ ხომ მოგიგეთ, მე კარგად ვთამაშობ, ყველას ვუგებ, იცი? იმიტომ მცემენ მერე, ეგეც იმიტომ მომდევდა, შენ კი არა მცემ, გეთამაშები, მერე კინოს ვუყუროთ, კარგი, მარინა?
მარინა: /დათოს არ უყურებს/ დღეს, არა. /შედის თავის ოთახში, უფრო ღამდება, ჯდება თხელმაღალფეხება სკამზე _ გაფითრებულია. დათო მის კედელთან დგას; შუკის სიღრმიდან ნელი, მოტეხილი ნაბიჯებით მოდის მკვლელის დედა, თმები გაშლილი აქვს, თავშალი ხელში უჭირავს, უცნაურად იღიმება _ ჭკუაზეა შემცდარი/
დედა: რა მყუდრო ქუჩაა, რა კარგია აქ სეირნობა, თანაც დღეს გრილი საღამოა, გუშინ კი ცხელოდა, ოი, რამდენი ოფლი მქონდა, ნეტა, რა ჰქვია ამ ქუჩას. /მიდის ბოძთან, კითხულობს. მარინა გაქვავებულივით დგება ფეხზე, იქით კუთხეში ეყუდება კედელს, ჩანს პროფილში, ღია თვალებით უყურებს ტიხარს, რომლის უკანაც დედა ლაპარაკობს, თმები დავარცხნილი აქვს, ჩოლკით. გულამოჭრილი უსახელო კაბის შიგნით აცვია ბიჭის პერანგი, დამდგარი საყელოთი და დიდი შავი სახელოების შესაკრავით/ შუ-კა, ოჰო, მშვენიერი სახელია, ქუჩას ეძახიან შუკას _ ქუჩის შუკა. რა სიმყუდროვეა, არც წავალ იქით, თავი ამატკია მანქანების ხმაურმა, ახლაც მტკივა, აი, აქ, კეფაზე, თითქოს მიჭერენ. არა, მომიშვა, დავისვენე ძლივს. ოოჰ, ისევა მტაცა, მაგრამ მაინც ადვილია, ალბათ, იმიტომ, რომ დღეს გრილა _ რა მითხარით? /ყურზე იდებს ხელს, გარშემო ვერაფერს ვერ ამჩნევს, დათო ისე დგას, რომ ის ვერ ხედავს/ _ მოვიდე? სად? მანდ? კარგით, ოღონდ გზა რომ არ ვიცი. ასე? ღმერთო დიდებულო, რა კეთილი ხალხია, და ნამდვილად მაჩვენებთ ჩემ ბიჭს? კმარა, ვხედავ, ოოო, რა პატარაა, აი, აქედანაც ძლივსა ჩანს, არა, მანდ ვერ მოვალ, ჯერ არ გაზრდილა, მეშინია ხერხემალი არ ვატკინო, ეს იმიტომ, რომ ძუძუ დამიშრა, რძეც აღარა მაქვს, საწყალი ბიჭუნა, როგორ არა ჰგავს ჩემს შვილს, თან ვიცი, რომ ის არის, ახლავე, გენაცვალოს დედა, ახლავე მოგიტან რძეს, აი, ხელის გულით. მოიცა, ნუ მოძრაობ, ერთი წამით, აი, ასე. /იღებს ძუძუს, იწურავს ხელის გულზე/ აჰა, რძეც გავაჩინე, ოთახში მოგაწოდო? აღარ გინდა? ნუთუ ასე უცებ გაიზარდე, რამოდენა ხარ უკვე, ოღონდ ხომ გეუბნები, ეგ ჩანთა ნუ გაქვს ეგრე მხარზე გადაკიდებული, დაიჭირე ხელში, როგორც წესიერ ბიჭს შეეფერება, ასე კი მარტო ქუჩის ბიჭებმა იციან გადაკიდება. ახლა წადი, დაგაგვიანდება. მოიცა, ეგ სისხლი რაღაა, იჩხუბე? ძალიან გცემეს? მართალი თქვი, ხომ არ მოგკლეს, არა? ვიცი, ვიცი. ჩუმად დაიბანე პირი, მამამ არ გნახოს, და მეორედ აღარ გაბედო. არა გრცხვენია? აი, დეიდა იულაც გიყურებს, შენ კი უხეშობ, ყველას ცუდი ჰგონიხარ, მარტო მე, მე ვიცი, არა ხარ ცუდი, ნაზი და კარგი ბიჭიკო ხარ. ისევ მისდევ კატას, რა დაგიშავა, მოუკვდი დედას! დედას მოუკვდი?! ეგ სიტყვა აღარა თქვა მეორედ, აბა, შენ თითონ თქვი, რა სიტყვაა სიკვდილი, იმიტომ ბრაზობენ შენზე სკოლაშიც, მე კი ვიცი, შენ არა ხარ ცუდი, ყველას ჰგონია, რომ კატებს დასდევ და კლავ. წასვლა მოგინდა? უეჭველად, თანაც? კარგი, მე უარს არ გეტყვი, არ მინდა გაწყენინო, ოღონდ ჯერ მოდი აქ, დაივარცხნე თმა, ასე უკან, სულ უკან, ნუ ურჩობ, რა არის, ერთ საათში მოდი, იცოდე; ოოჰ, როგორ მირბის, რა გაუგონარია, თმა კი მაინც არ დაივარცხნა გვერდებზე; წავიდა...ჩუუუ... არ გაიგონოს, საშინლად არ უყვარს, როცა იმაზე ლაპარაკობენ, განსაკუთრებით როცა აქებენ, მე კი მეპატიება, დედა ვარ, თან ისე მინდა მოვყვე რამე ჩემ ბიჭზე, ჩუუ, ოღონდ იმან არ გაიგონოს, მისმინეთ!
შარშან სოფელში, ო, ეგ წელი არ დამავიწყდება,
როგორ გრილოდა, ჩვენ სახლი გვქონდა მაღალ
გორაზე,
დიდი, გაშლილი მუხების ქვევით,
იქ, ცივ წყაროში, სულ ყოველ დილით
ჩემი ბიჭუნა ტანს იზელავდა,
მერე მირბოდა სათამაშოდ,
ბიძამისმა რომ გაუკეთა იმ მშვილდისარით.
ესროდა ჩიტებს და ხმლით დასდევდა დიდკუდა
კატებს,
მე სულ ვბრაზობდი, სხვებიც ჯავრობდნენ,
მაინც მიყვარდა,
მეპატიება, არა?
მე ხომ დედა ვარ და კარგად ვიცნობ.
ერთხელ მდინარის პირას ვიჯექი,
ადიდებული და ამღვრეული მოდიოდა მაღლა
მთებიდან,
დიდი და შავი ღრუბლის ლაქები გადადიოდნენ
წყალზე ზევიდან,
ის იყო წვიმამ წამოიწყო,
ცოტა შემცივდა,
გვერდიდან უცებ გავიგონე რაღაც ხრიალი,
ბუჩქთან, ჩემს უკან, ვიღაცა გლეხი
ურემს ტვირთავდა მრგვალი რიყის ქვით.
ახლაც არ ვიცი, რა დაუშავა
თვალდახუჭულმა პატარა ფისომ,
რომელიც იქვე მზეზე თბებოდა,
მან ხელი სტაცა,
შიგ შუა მორევში გადაისროლა,
ცრემლით გამევსო მაშინ თვალები,
ის გაიჯგიმა, გაიცინა _ უგნური გლეხი
თავს იწონებდა, ეტყობოდა, თავისი ქცევით.
ო! ღმერთო ჩემო, ნუ გამახსენებ,
ჩემი ბიჭუნა სულ ამოსვრილი,
მხარზე მშვილდისრით
გადმოხტა ტყიდან, წყალში შევარდა,
ერთი შევკივლე, მისი ყურება მე არ შემეძლო,
ოჰ, რა სუსტი ვარ, რომ ვერ ვუშველე,
როცა გონს მოველ, ჩემ წინ, ფერდაზე,
ეგდო ის კნუტი,
ჩემი ბიჭუნა კი ისევ მარტო მიხტოდა ტყისკენ
სულ გაწუწული,
მერე წავედით...
ჰო, რას ვყვებოდი... წავედი, ოჰ, თავი, ღმერთო, მომაგონე, სად გავჩერდი, აქ, ამ ადგილას მახსოვს, ჰო, ის აქ ცხოვრობს, აქ გადმოსახლდა ახლა, მგონი, თან როგორ გაიზარდა?! მართლა! რომ იცოდეთ, გუშინ რა მოგვივიდა, რა კარგი იყო, ახლა კი იშვიათია კარგი ადამიანის ნახვა, გუშინ, სწორედ ბედზე, სულ ყველა კეთილი ხალხი ვნახე, რამდენი კარგი თქვეს ჩემ ბიჭუნაზე, ტაშიც კი დაუკრეს, რა მადლობელი ვარ იმათი. ეს რას გავს, სად დაიკარგა ამდენი ხანი, მე ხომ მახსოვს, რომ ბოლოს აქ ცხოვრობდა, აქ მქონდა მეც სადღაც საქმე, არა, სახლში ვერ წავალ, აქ მოვა ის, ასე შემპირდა, გუშინ, როცა მარტოკა იჯდა, იქით კი ორი კაცი ედგა თოფებით, მერე მელოტმა მოსამართლემ თქვა, რომ დახვრეტენ და ყველამ ტაში დაუკრა _ რა კარგია დახვრეტა, არა?! ამდენი ხალხი ჩემ ბიჭს უკრავდა ტაშს, მახსოვს, სიხარულით ვიკივლე, ვიტირე, გონიც კი დავკარგე და მერე ცოტა ამტკივდა თავი, ოოჰ, ახლაც მტკივა. ნეტა, არ გაივლის? ჯობია ჩამოვჯდე, იქნებ წავთვლიმო კიდეც და გაიაროს. გისმენთ! თქვენ ვინა ხართ? /მათხოვარს/ ახლავე გიცხადებთ, ფული არა მაქვს, არც სხვისი მინდა რამე, მე ისე, ცოტა ხნით აქ ჩამოვჯდები, ჩემი ბიჭუნა თუ მოვიდეს, უთხარით რომ ვუცდი...
ასე... /ჯდება, თვლემს, მარინაც ჯდება თავის სკამზე/
/მათხოვარი სინათლისკენ ინაცვლებს, ბოძის ქვეშ. დედის სიტყვებთან ერთად ნელ-ნელა ღამდება და ბოლოს ინთება ნათურა, ბაცად ანათებს სცენას, მათხოვარი თავისი ადგილიდან ლაპარაკობს/
მათხოვარი: საწყალი ქალი,
დღეს-ხვალ შვილს კარგავს,
გადასცდა ჭკუას დიდი დარდისგან.
მე მისი მესმის,
მაგრამ ჩვენს დათოს რა მოუვიდა,
ისიც დარდობდა?
_ ნეტავი ჰქონდეს მაგისი თავი,
ახლა ერთობა სადმე, თავისთვის,
დედა კი, ალბათ, უშლის თბილ ლოგინს.
უკვე დაღამდა,
წავალ,
მოვძებნი სადმე პოდიეზდს დასაძინებლად.
_ ძილი ნებისა, უბედურებო.
_ ღამე მშვიდობის ძილი მისურვეთ, სამაგიეროდ.
მივალ,
თავს მივდებ სადმე კიბეზე,
თქვენ კი იფხიზლეთ, ხმებს მოუსმინეთ,
სიზმრები ნახეთ.
/გამოდის ცოტა წინ და სიღრმეში, ლაპარაკობს ყრუდ/
აი, ვინ არის უბედური /იდებს გულზე ხელს/,
გიჟსაც აქვს ბინა,
ქურდსაც, ავაზაკს ციხეში მაინც,
ოჰ, დიდო ღმერთო, რა დაგიშავე,
რატომ არ მომკალ იქ, ჩემ სოფელთან,
სადაც დავკარგე ორივე ფეხი, სმენა, ხელები,
ჩემი კაცობა,
სადაც დავკარგე სირცხვილის გრძნობა...
მაგრამ რას ვიზამ, ეს არის ბედი,
ალბათ, უბედურთ
და მე ნუგეშად ისიც მეყოფა:
რაც გინდა იყოს,
ცუდი ცოცხალი სჯობია კარგ მკვდარს.
/ნელა უკან-უკან მიგორავს, მარინა თავის ოთახში დადის, ხან გაჩერდება და მაღლა იყურება, უცებ ტრიალდება, ისმის ხმები: ერთი, ორი ან რამდენიმე ლაპარაკობენ/
ხმები /აქეთ-იქიდან/:
მარინა! მარინა! მარინა!
შენ კიდე სახლში ხარ. წადი საფლავზე, იქ ბუჩქები ამოვიდა გიოსთან, ვეღარც კი იცნობ იმ ადგილს, იმის გვერდზე, წინ, უკან, ახალი უცხო საფლავებია, კიდე ემატება, წადი ჩქარა, თორემ დაიკარგები, ვეღარ იპოვი, ერთი დღე და ზედ დაასაფლავებენ ვინმეს, მერე აღარ გექნება ადგილი, სადაც უნდა იტირო, იჯდე, რას უნდა მოუარო? დარჩები მარტო, დარჩები უსაფლავოდ, კიდე დგახარ?
რა მოგივიდა, არ შეგიძლია წასვლა? ნუთუ ასე იმოქმედა იმ ბიჭის დახვრეტამ, თუმცა რა იცი, ჯერ ორი დღეა, შეიძლება არც დახვრიტონ, შეიძლება იცოცხლოს.
მარინა! მარინა! მარინა!
გამოფხიზლდი, ნუთუ გინდა რომ იცოცხლოს, აა? თუ გეშინია, რომ გაიქცეს და აღარ მოკლან _ არა! უეჭველად დახვრეტენ, ის ახლა სულ მარტოა სიკვდილმისჯილების საკანში, სქელი, დაგრეხილი რკინებით ჩაწნული კარების უკან, უზარმაზარი რკინისავე ურდულით და ბოქლომით ჩაკეტილში.
ხმა: იქ ცივა, სიჩუმეა, ყინავს.
ხმები: /ბოროტად ხრიალებენ/ ნუ გვაწყვეტინებ, ჩვენ უკეთ ვიცით, იქ თაგვებიც კი არ დარბიან, ის წევს გულაღმა, ქვევით სუფთად დაგვილი მიწის იატაკია... მწვანე თვალები ღია აქვს, ანათებენ, არ ტირიან, არც უნდათ, რომ მოინანიონ ცოდვა. შენ რა გაწუხებს, უკეთესი, იქაც ეწამება წასავალში. ითვლის წუთებს, ერთი... ორი... სამი... სულ პატარა ხმასაც კი ეპოტინება, აი, გაიჩხაკუნა სადღაც, ნუთუ დრო მოვიდა – ოო, როგორ ელის, რომ აპატიებენ, თუ არც უნდა პატიება? თვალებს ხუჭავს, მოუჭირა გუგები ერთმანეთს, ტყუილად, იქ ცრემლები არ არიან... ჰა, ჰა, ჰა, ჰა, შეეშინდა, ტირილი მოუნდა, შეეშინდა, ვაითუ დახვრიტონ, გიკვირს?! არა, მაინც ეჭვი ეპარება, სანამ ცოცხალია, არ შეუძლია თავი მკვდრად წარმოიდგინოს... ისევ ნაბიჯები, მერე ტრიალდება გასაღები, ხრიალით ხსნიან მძიმე ბოქლომს, იღება კარები.
ოო, რამდენი ძალა უნდა, რომ არ შეიმჩნიოს, არ წამოხტეს, არ იყვიროს, თუ თავი აღარა აქვს არაფრის; ის წევს, ეს მხოლოდ ექიმია, შედის, უხმოდ სინჯავს. აბა, რა გეგონა, განა შეიძლება ავადმყოფის დახვრეტა, როცა კარგად აღარ ესმის რას უშვრებიან _ ჯანმრთელია, მიდის ექიმი _ ხვალ ისევ მოვა, ხომ შეიძლება ერთ დღეში გაცივდეს, ადამიანს სულ წამი ჰყოფნის, მაშინ წამლებს მოუტანენ, ან საავადმყოფოში გადაიყვანენ სიკვდილამდე, შენ კი გეგონა შური იძიე, ხედავ, როგორ უვლიან!
მარინა: ღმერთო ჩემო, ღმერთო ჩემო, რა ვქნა, მირჩიე.
ხმა: წადი საფლავზე, ღამე კარგია იქ, ახლა გიოს სულიც ამოსული იქნება მაღლა, ის კმაყოფილია, გელის, ხედავ?! როგორ მოდის შენკენ, ფეხსაც კი არ აკარებს მიწას, ნუ, მარინა, თვალებში არ შეხედო, ოჰ, რა უმადურია მკვდარი ადამიანიც კი, შენ ამდენი იწვალე, რა არ ქენი მისთვის, ის კი როგორ გიყურებს, მიდი, აკოცე, ო, უმადურო ლანდო, ბრუნდები იქით? არ იღებ შენ სიყვარულს, ახლა აღარ გინდა. რა, სულო, მარტო გირჩევნია მანდ ყოფნა? ჩვენ აღშფოთებულები ვართ, ხმები. ო, უმადურებო.
ხმები ერთად: წადი, წადი საფლავზე, არ მიდიხარ? კიდე დგახარ გაქვავებული, ოოჰ, მაგის ნუ გეშინია, ეგ გიჟი ქალია; დედაა? მერე რა, რომ დედაა, გიჟი გიჟია.
ხმა: გიჟი დედაც _ დედაა.
ხმები: მაგას ყურს ნუ უგდებ, ხომ ხედავ, არც კი ესმის ჩვენი, ზის და იყურება მაღლა, მაგან წეღანვე გაიღვიძა, ჰგონია, აქ მოვა მისი შვილი, ხე, ხე, ხე, ხომ გითხარით, არ არის ჭკუაზე, ან აქ რა უნდა, გზა აერია და მოვიდა, გადი ფეხაკრეფით, ვერც კი გიცნობს, რას უცდი, წადი ჩქარა, თორემ გათენდება და გიოს ვეღარ ნახავ.
ხმა: მოიცა, მარინა! მიდიხარ? სად? გახვალ თუ არა, გაიგონებს, ან სად გაექცევი, იქაც ის იქნება, იმ ბიჭის სახე, იმ ქალის სახე, დაიცა – იფიქრე, ჯერ კიდევ დრო გაქვს.
მარინა: დრო? დრო, დრო მაქვს? რომელი დრო, რაღაც არ მესმის, მა-ცა-ლეთ... ოჰ, რა საოცრად ნელა გადიან წუთები და როგორ უცებ მირბიან წლები, საწყალი ბიჭი, ჩემი საყვარელი გიო, ვეღარც კი ვიდგენ კარგად ცოცხალს და სულ მგონია, რაც დავიბადე, იმის შემდეგ ასეთი ღვარძლით ვიბრძვი მისი ხსოვნისთვის, რა ბოროტი გავხდი... ღმერთო ჩემო... დავსუსტდი... აღარა მაქვს არაფრის თავი, არც მესმის არაფერი, დავიღალე. ოოჰ, კიდევ ხმები, აა, თავი მტკივა მეც, დამასვენეთ, გესმით, აღარ შემიძლია, ნუთუ ეს არის შურისძიება, რომ უარესად ვეწამო, შე-მე-შვით, მინდა ვიჯდე ასე, ნახევრად ძილში, თვალწინ მედგას გიოს სახე.
გიო, ჩემო ჩოლკიანო ბიჭო, ჩემო ვაჟკაცო,... ღმერთო, მომაგონე მისი იერი, ოოჰ, არა, არა ისევ უბაცდება სახე, ეს მისი თვალები არ არის, ნუთუ ისევ სხვას ვხედავ, დავხუჭავ თუ არა თვალებს, ოო, ეგ ქერა ჩოლკა შენი არ არის, ნუ მატყუებ, არც თვალები. შენ მწვანე არა გქონდა. ვიცი, ეს მისია, მისი, აი, უფრო ცხადად ვხედავ, ოო, რა უბრალოდ მიყურებენ ეს მწვანე თვალები, ზიზღიც კი არა აქვთ, არც მონანიება, ღმერთო ჩემო, ისე მშვიდად იყურებიან, ვერც ვაგდებ, იყურონ, იყურონ, იყურონ ცოტა ხანიღა დარჩათ და დაიხუჭებიან. ასევე იყვნენ გიოს თვალებიც, დაიხუჭნენ და ახლა ვეღარა ვხედავ, ეგენიც ჩაქრებიან, დაეკარგებათ სინათლე, ნუთუ, ეგენიც?
... ოჰ, როგორ დავიღალე, აღარ მინდა არაფერი, დამასვენეთ, გესმით?
ხმები: იძინე, მარინა! დაისვენე, ჩვენო საყვარელო, ჩვენ ნანას გიმღერებთ, არ გინდა? აბა, მარტო ხომ არ დაგტოვებთ, ახლა ჩვენთან ერთად იქნები ყოველთვის _ საცა შენ, იქაც ჩვენ. ეგ სახე გტანჯავს? მწვანე თვალები. რა, მოგწონს, კარგი ბიჭია, არა? ვაჟკაცი. გინდა ახლა, რომ ეგეც მოკვდეს. ეგ ერთიღაა, ვისაც ასე ახლოს იცნობ, ვისზეც ამდენს ფიქრობ, როგორც კაცზე, როგორც ცუდ კაცზე, ოღონდ მაინც კაცზე, არა? თქვი მართალი, ჩვენი ნუ გერიდება, ჩვენ განუყრელები ვართ ახლა შენგან.
ხმა: ჩუმად! აგერ დედამისი, გაიღვიძა, მგონი, აქეთ მოდის, ნუ გეშინია, სწორედ ახლა ვიყავი მე მასთან და გავაღვიძე.
/შემოდის დედა/
დედა: მშვიდობა ამ ოთახს, იწექით, იწექით, ჩემო გოგონა, ფერი აღარა გაქვს, რა მოგივიდა, მითხარი?
მართლა მინდოდა გამეგო, ჯერ არ მოსულა ჩემი ბიჭი, დაწყნარდი, გენაცვალე, მოვა, სწორედ ახლა წამთვლიმა, ძილში მოვიდა უცნობი ულვაშა კაცი, მე მინდოდა გამეგდო, მაგრამ შემეშინდა _ ის ცოტა ხანი ჩუმად იყო, მერე თქვა: მარტო მაგ გოგოს შეუძლიაო შენი ბიჭის მოყვანა, მე შენ ხომ გუშინაც გნახე, მოიგონე, მოიგონე? ჩემი ბიჭი მარტო იდგა იმდენ ხალხში, მერე ტაში დაუკრეს, გახსოვს?
მარინა: /თავისთვის/
/ისმის ტაშის ხმები, მარინა იხევს უკან, ყურებზე იკიდებს ხელს/ ხალხი, ხალხი და ყველანი მე მიკრავდნენ ტაშს, მთელი დარბაზი, მთელი გზა ის ხმა, ახლაც ტაშის ხმები, რომლებიც მე, მე დავიმსახურე მხოლოდ, კაცის მოკვლისთვის. აბა! /იმართება უცებ/ ეს მე მიკრავდა ხალხი ტაშს, მე გავაკეთე ეს _ იმ ბიჭს დახვრეტა მიუსაჯეს და დავიმსახურე ტაში. აბა! აბა! /უცებ ეშვება/ ღმერთო ჩემო, ნუთუ ეს შენა ხარ, მარინა, შენ, კაცის მკვლელი? მითხარით ჩქარა, ჩქარა! ნუ მტანჯავთ, რა, ხმები! ხმებია, ყურებში მიდგას... თუ მეჩვენება, რომ გიოც ბრაზობს ჩემზე, რისთვის?! ოჰ, ნუთუ ასეთი ვარ. თავი, ფეხები, ვეღარც ვიძვრი ადგილიდან, დავსუსტდი სულმთლად, რამდენი ძალა მქონდა ცოტა ხნის წინ, ღმერთო, მომეცი უნარი...
არა! დავძლევ კიდევ თავს, ვიშოვი ძალას, ასე, მარინა, გაიმართე, მარინა!...
ჯერ კიდევ არ არის გვიან
დედა: უკვე დრო არის, ჩქარა გათენდება, ჩემო გოგონა, წადი და ჩემი ბიჭი მომიყვანე, მე კი აქ ცოტას ჩავთვლემ...
მარინა: ღმერთო დიდებულო, შენ მითხარი მართალი, შენ მიშველე.
/იწერს პირჯვარს, მიდის, ნელ-ნელა თენდება, მოგორავს მათხოვარი. //`ჯერაც არ გამოგორებულა!!! (ხაზი ჩემია.)//
მათხოვარი: უფალო, შენ მაშოვნინე დღეს ბევრი ფული და კვირის თავზე სანთელს დაგინთებ, თუ უფრო მეტს მაშოვნინებ ორს დაგინთებ, ხო ვიცი, შენც მექრთამე ხარ, არა? /ეშმაკურად უკრავს თვალს/ მარინაც უკვე წავიდა გიოს საფლავზე, ღმერთო, შენ სახელს დიდება, ერთ სანთელსაც გიოს სახელზე დაგინთებ, ბევრჯერ მოუტანია ხუთმანეთიანი. /ამასობაში ცირას ოთახში მეორე ოთახიდან _ ის ოთახი კულისებშია _ გამოდიან მარგო, ნატა, ნანა, სუსანა, სხდებიან საწოლიდან მოშორებით, ქეთო ჩაის აწყობს/
ნატა: რა კარგია, დღეს კვირაა, მთელი დღე თავისუფლები ვართ.
მარგო: არ გვეკუთვნის თუ, რასაც ჩვენ ვშრომობთ.
ნატა: ვინა თქვა, რომ არ გვეკუთვნის, пологается и отдыхаем, ქეთო, ხომ იცი, მე მაგარი ჩაი არ მიყვარს, შენ, სუსანა, როგორი დაგისხა, მოდი აქ, ნანა, აი, თუმანი, წადი, კუთხიდან ნამცხვარი მოიტანე.
მარგო: ოღონდ ნიგვზიანი, იცოდე, ფხვიერი, გაიმეორე.
ნანა: ნიგვზიანი, ფხვიერი.
ნატა: ხურდას მოიტან, იცოდე, კარგა დათვალე, გესმის.
ნანა: ორ მანეთს, არა?
ნატა: ხედავთ, უკვე იცის, ეგ ისეთი ყოჩაღი მყავს, სახლში ყველაფერს თვითონ აკეთებს, როცა მე სამსახურში ვარ. საწყალი სიკო, ნეტა მოსწრებოდა.
მარგო: შენ ბავშვი მაინცა გყავს, а я совсем одна.
ნატა: მშურს შენი ბედი, შენ ჩემზე კარგადა გაქვს აწყობილი მაინც საქმე, რას მედრები, ასეთ პატარას მოვლა არ უნდა, სამსახური _ სახლი, სახლი _ სამსახური, სულ გამუდმებით გზაზე ვარ.
ქეთო: თქვენ რა გიჭირთ, აი მე... /იხედება ცირასკენ, უცებ წყვეტს, სუსანას.../ თქვენ მაგარი ჩაი დაგისხათ?
სუსანა: დიახ, საშუალოდ.
/ქეთო ასხამს ჩაის, ბავშვი ხელში ფულით გარბის, გზაზე ფეხს წამოჰკრავს რაღაცას და ღრიალით ბრუნდება უკან/
ქეთო
} კარგი, აღარ გინდა.

მარგო
ნატა: შენ ხომ ვერსად გაგაგზავნის კაცი, რა ბავშვია, პირდაპირ არ ვიცი.
მარგო: არაფერიც, ეს ჩემი გოგოა, მოდი, გაკოცო, ახლა თვალებში, კარგი გოგო ვინ არი? დედა უფრო გიყვარს თუ მამა? მითხარი, გეთაყვა.
ნანა: დედა.
მარგო: სულ დამავიწყდა, მამა გახსოვს?
ნანა: არა.
ქეთო: დაანებე ბავშვს თავი, მარგო. ნანა, გაიქეცი, გენაცვალე, მარინას დაუძახე, ჩაი დავალევინოთ.
ცირა: არ არის სახლში, მისი ფეხის ხმა გავიგე, წავიდა, გუშინ კიდე უფრო ადრე წავიდა.
მარგო: интересно где она теперь ходит.
ნატა: ალბათ, საფლავზე, სხვაგან სად უნდა წავიდეს.
სუსანა: ახალი ამბავი იცით? მაგის შესახებ სწორედ.
მარგო: ჰო, მკვლელს მიუსაჯეს სიკვდილი, по заслугам.
ნატა: он то по заслугам, მაგრამ ეგ გოგო რაღაც ქაჯი ყოფილა პირდაპირ, ასეთი გამბედაობა? ჩემი გულისათვის რომ ვინმე დახვრიტონ, გინდა ჩემი ქმრის მკვლელიც იყოს, არა, ამას ვერ ვიზამ, უწინ თავს მოვიკლავ, ვერა, არ შემიძლია, ქალი-ქალია, რაც გინდა თქვით.
სუსანა: ყური დამიგდე, ნატა, მე მაგაზე არ ვამბობ, ეგ უკვე მოძველდა, მაგ ამბის შემდეგ ორი დღე გავიდა.
ქეთო: აბა, რის შესახებ.
სუსანა: მარინაზე.
მარგო: კიდე იყო რამე?
სუსანა: /ახლო მიიწევს/ გუშინ დილით პროკურატურაში იყო და განცხადება დაწერა, არ ვილაპარაკეო სწორი სასამართლოში, არ არისო დახვრეტის ღირსი, თან ახსნა-განმარტება დაამატა, გული გაუხდა ცუდად, რაღაც არეულივით ლაპარაკობდა, ექიმმა თქვა შიმშილისგან აქვსო ეს, მის ჩვენებას არ იღებენ მხედველობაში.
მარგო: неужели? да от истощения сил.
ნატა: საწყალი, ადრევე ეტყობოდა, რომ აირია.
სუსანა: რაც მთავარია, კიდე არ მითქვამს. /უფრო ახლო იწევენ ერთმანეთთან, ისე, რომ ცირამ ვერ გაიგოს, ცირა იქითაა გადაბრუნებული/
სუსანა: ჩვენი მთავარი მსაჯული გიჟდება მარინაზე, მე ხომ მისი მდივანი ვარ, ყველაფერს ლაპარაკობენ ჩემთან _ ჩემი საქმე პატარაა, ვზივარ და სასამართლო ოქმებს ვწერ. იმათ ჰგონიათ, მარტო ასოებს ვხედავ საერთოდ და ხმა არ მესმის; გუშინ კაბინეტში მოვკარი საიდუმლო ლაპარაკს ყური: ჩემი უფროსი ეუბნებოდა თავის ნაცნობს, _ ერთი ახალგაზრდა ბიჭია, ეგეთი მოხერხებული ყმაწვილი იშვიათია, _ ხმას დაუწიეს, მაინც გავიგონე: ჩემი გახდეს და ყველა კაპრიზს ავუსრულებო.
ნატა: ნეტა, რა მოსწონთ მაგ გოგოსი ასე, არ მესმის პირდაპირ.
მარგო: შენ ისევ შენსას იძახი, მე სულ სხვა არ მესმის, добилась одного, ახლა აღარ უნდა, მართლმსაჯულებას ხომ არ შეუძლია ხან ასე, ხან ისე, как она захочет, მე მგონია, она просто сошла с ума, да, от истощения сил.
ქეთო: ღმერთო, შეგცოდე, ბოლო ხანებში მართლა არ იყო ნორმალური, მგონი, ობლად გაზრდილი ბავშვია, თან სულ მარტო ცხოვრობს, საწყალი.
მარგო: რაც მართალია _ მართალია, ზოგს დარდი უხდება, она безусловно изменилась к лучшему, прямо красавицей стала.
ნატა: что за вкус у людей, რა მოსწონთ ასე მისი.
ქეთო: მოიცათ, მოჰყვეს სუსანა.
სუსანა: ის ყმაწვილი, მსაჯულის ნაცნობი, რაღა ყმაწვილი _ უკვე კაცია, ასე ოცდაათის იქნება, შეხვედრია მარინას, ოღონდ რა თქმა უნდა, პირდაპირ არ უთქვამს, ის ჭკვიანი ბიჭია, თან ცდილობს მთავარი მსაჯულის გული მოიგოს, მასზეა მისი ბედი დამოკიდებული, ერთი კარგი ადგილი გათავისუფლდა და იმას უმიზნებს.
ქეთო: ღმერთო ჩემო, ეს რა მესმის, ღმერთო ჩემო, არა, საწყალი გოგო არ არის ნორმალური, მე ნამდვილად დამნაშავე ვარ, მაგრამ რა უნდა მექნა, ნუთუ ჩემი ბრალიც არის, ჩემი ცირას ბავშვობის მეგობარი ასეთ დღეში, მე უნდა მომევლო, წარმოგიდგენიათ, ცირა რომ იყოს მის ადგილას, არა, შეუძლებელია, ცირა სულ სხვანაირია. მერე, მერე, სუსანა.
სუსანა: დღეს ოთხ საათზე უნდა შეახვედროს ვითომ მოსალაპარაკებლად.
ქეთო: ღმერთო ჩემო, რა ვუშველო, ღმერთო ჩემო, საით წავიდე.
ქალები: /ლაპარაკობენ ყველანი ერთად/
_ დაწყნარდი, დაწყნარდი.
_ შენი ნერვების აშლა არ შეიძლება.
_ შენ უკეთ იცი ეს.
_ არაფერიც არ იქნება.
_ ნუ გეშინია, ქვეყანა ჩალით კი არ არის დახურული.
_ თანაც მარინა ისეთი ყოჩაღი გოგოა.
_ მარინას ძვირად ხმას ვერავინ გასცემს.
ნატა: სინდისმა თუ დაქეჯნა ბოლოს.
ქეთო: ძია მათხოვარა, ძია, /მათხოვარი მოგორავს/ იცი რა, ჩვენი მარინა ცუდ დღეშია, აღარ არის ჭკუაზე, ახლა გავიგეთ, თავისი ქალიშვილობის ფასად, _ საწყალმა თვითონაც კი არ იცის ეს, ვერცა გრძნობს, _ უნდა ციხიდან გამოიყვანოს მკვლელი, ვინც თითონვე მიიყვანა დახვრეტამდე, შენ ყველა იცი სად ცხოვრობს, გაქანდი მთავარი მართლმსაჯულის ბინაზე, იქ იქნება მარინა, ვითომ ფულს სთხოვ, უთხარი, რომ მოატყუებენ, იმას მაინც დახვრეტენ, არ შეუსრულებენ არაფერს, გაქანდი ახლავე, მოიცა, აჰა, თუმანი, გეყოფა? მერე კიდე მოგცემ.
სუსანა: ქეთო, შენ მე დამღუპე, რომ გაიგოს სამსახურიდან მომხსნის უეჭველად.
მარგო: /ნატას/ каждый о себе думает.
ნატა: სუსანა სწორია, რატომ უნდა დაიღუპოს სხვისი გულისთვის, თანაც ასეთი საზიზღარისთვის, როგორიც მარინა გამოდგა. თქვენ წარმოიდგინეთ, ისე დავიბენი, ვერც კი შევაფასე მისი საქციელი. ახლაც, სუსანა რომ არა, ვერ გავიგებდით ვერაფერს. ღმერთო, ნუ მიწყენ, ისეთი ეჭვები მებადება გიოს მოკვლაზე, რა ერთგული გვეგონა და რა ყოფილა მარინა, ხედავთ, ხედავთ სადამდე მიდის ადამიანის ვერაგობა, როგორ აგვიხვია ყველას თვალები. ქეთო, ტყუილად ზრუნავ მისთვის, მე მგონი, ჩვენზე უკეთ ესმის, რასაც აკეთებს, ღმერთო, როგორ აგვიხვია ყველას თვალები.
მარგო: მე თავიდანვე ასე ვფიქრობდი, რომ რაღაც იმალება მანდ, что-то нечистое.
ქეთო: კი, მაგრამ რათ უნდა ყველაფერი ეს, მაინც არ მესმის, არ მესმის, ღმერთო მოწყალე, საწყალი მარინა.
/ცირა მთელი ამ ხნის განმავლობაში სლუკუნებს, ტირის, მერე საბანს იხურავს თავზე, ქეთო მიდის, ეფერება/
ქეთო: ნუ ტირი, ცირა, ყველაფერი კარგად იქნება.
სუსანა: /ქეთოს/ რა მიყავი, ქალო, დამღუპე, სამსახური დამაკარგვინე, შენ ჩვენს მსაჯულს არ იცნობ!...
ქეთო: არა, მეც უნდა გავიქცე, /ემზადება ფაცაფუცით/ ოჰ, უკვე საღამოვდება, საცაა დაბნელდება, აღარ მესმის რას ვლაპარაკობ, ისე დავიბენი.
/იღებს ჩანთას, იხედება სარკეში/
ცირა: /ქვითინით/ ჩქარა, დედა, გეთაყვა, შენი ჭირიმე.
/ქეთო გადის, ისმის გორგოლების ხმა, მოგორავს მათხოვარი, ღამდება ამასობაში, ინთება პატარა სინათლე, დღის სინათლეც არის, ოღონდ ბაცი/
ქეთო: ჩქარა, ჩქარა თქვი, რაშია საქმე, როგორ არის.
მათხოვარი: /ორივე ხელს მაღლა იშვერს/ ჩემი თვალით ვუყურე, ჩემი ყურით გავიგონე, მეორე მხარეს ავგორდი გორაკზე, მსაჯულის სახლში სინათლე ენთო, ფარდის ჩამოფარება დავიწყნოდა, ღმერთია მოწამე.
/ყველანი გარეთ გამორბიან, ცირას უნდა ადგეს, გამოიქცეს, ეცემა იატაკზე, წამოიწევა, ქვითინებს/
მარგო: მერე, მერე, как она.
სუსანა: ვერ მოასწარი გაფრთხილება? ხომ არ გაუგია მსაჯულს.
ნატა: აცალეთ, მოჰყვეს, თქვი.
ქეთო: /თავზე აქვს მოკიდებული ხელი, გაქვავებული დგას/
მათხოვარი: მარინა ჩუმად იყო, თმები ჰქონდა აშლილი, სულ აწეწილი, წამოდგა ტახტიდან, მშვიდად გაისწორა კაბა, წამოსვლის დროს თქვა: მე არ ვნანობ, ახლა მჯერა, რომ იმას აღარ დახვრეტენო და გამოვიდა – მსაჯული იჯდა სავარძელში მოღუშული და სწევდა პაპიროსს, მერე მე გამოვქანდი, მინდოდა მომესწრო მარინასთვის, დღეს ღამის თორმეტ საათზე ხდება სამოცდათორმეტი საათი, თუ უკანასკნელ ცნობებში არ თქვეს, არ დახვრეტენ.
მარგო კი, მაგრამ რაშია საქმე _ რად უნდოდა
ნატა
სუსანა } ყველაფერი ეს _ არ გვესმის.
ნატა: მე მგონი, მესმის, აქ რაღაც არაწმინდაა, неужели это страшное убийство было подстроено ею და ხალხის თვალის ასახვევად...
მარგო: ეგ მე დიდი ხანია ვიფიქრე, боже мой, да, что-то есть нечистое.
სუსანა: ნამდვილად არ გაუგია მსაჯულს?
/მათხოვარი ყურადღებას არ აქცევს/
მათხოვარი: ღმერთი დიდია, ქვეყანაც.
/მარინას ოთახში ძაღლი ყმუის ხმამაღლა, დედა, რომელსაც მჯდომარეს ეძინა აქამდე, გაღიმებული სახით გამოდის, გაწეწილი, გრძელი თმებით, ერთხანს დგას, ვერავის ვერ ხედავს, ყველანი უფრო შფოთდებიან, მერე მიდის, იკარგება შუკაში; ნელა მოდის მარინა/
ნატა: /ნანას/ შედი ოთახში, ფეხებში გვედები, არ არის შენი საქმე.
ქეთო
სუსანა } ჩვენც შევიდეთ. /შედიან ყველანი/
/მათხოვარი კუთხეში იყუჟება, გამოდის დათო, მერე მარინა, წინ უშვებს და უკან მისდევს, მარინა ხელს გადაუსვამს თავზე, გაუღიმებს. სულ ღამდება, მარტო ნათურები ანათებენ. მარინა მაღალფეხება სკამზე ზის, თითქმის ბნელ ოთახში, აქეთ პატარა ნათურა ანთია ბოძზე, რადიო ლაპარაკობს ახალი ჰესის მშენებლობის დამთავრების შესახებ, რომლის გახსნასაც ხალხი აღფრთოვანებით შეხვდა. საათი რეკავს თორმეტჯერ. მარინა ზის და თავი მაღლა აქვს აწეული/
_ ვაგრძელებთ უკანასკნელი ცნობების გადმოცემას _ /აცხადებენ რადიოში/ _ მოისმინეთ ქალაქის ამბები.
კაცის ხმა: გუშინ გაიხსნა ახალი უგამყიდველო მაღაზია, მომხმარებლებმა თავიანთი აღტაცება გამოხატეს.
ქალის ხმა: სამი დღის წინ /რადიო ხრიალებს, ხმები აღარ ისმის, მერე ხრიალი წყდება და მკვეთრად გაისმის/ სასამართლოს გადაწყვეტილებას ხალხი აღფრთოვანებით შეხვდა – განაჩენი მოყვანილია სისრულეში. /ძაღლი, რომელიც წკმუტუნებდა, ხმამაღლა ყმუის. მარინა ისევ ისე გაშეშებული რჩება/.

ფარდა

ჩემი აზრით, პიესა არ არის ცუდი. ერთადერთი ის მაწუხებს, რომ ერთმოქმედებიანია და პრემიერაზე შესვენების დროს (რომელიც საერთოდ აქვთ პიესებს) ვერ გავივლ-გამოვივლი ფოიეში ავტორის ღიმილით.
ბოლოსიტყვაობას მოსდევს
ანდერძი (იხ. შემდეგი გვერდი)
თუ ამოღებულ იყოს ოჯახური ცენზურის მიერ _ მოითხოვეთ!

უუჰ!
როგორც იყო დავამთავრე პიესის გადათეთრება. უღმერთოდ დამღალა – სხვა საქმე რომ მქონდეს, არასოდეს არაფერს არ დავწერდი. ღმერთო, რა დაგიშავე, რომ საერთოდ დამაწყებინე წერა! თქვენ არ იცით, ეს ნამდვილი წყევლაა, ეს იგივე თამადობაა სუფრაზე: თავი შენა ხარ, იცი სულ რამდენი ღვინოა და ვინ რამდენს სვამს. სხვები კი ტკბებიან სასმელ-საჭმელით, შენ კი იმის დროც არა გაქვს გოჭის თავი დაჭრა. ღმერთო ჩემო, ვერ გამიფიქრებია რამე, რომ ჩაწერა არ მომინდეს ან უბრალოდ, ან ლექსად, ან მოთხრობად _ ნამდვილი ტანჯვაა, რომელსაც თავს ვერ ვაღწევ, როგორც ჰერაკლე თავის 12 დავალებას.
არა! მე მწერალი არა ვარ!
მე შეყვარებული ვარ! გესმით! ოღონდ ახლა არ ვიცი ვისში. წერა მხოლოდ ნაწილობრივ მინაცვლებს ამ სიყვარულს, რითაც ძალიან მაგონებს რაიმე სერიოზული რადიოგადაცემის დროს მუსიკალურ ანტრაქტს. არც მზიას, არც რუსიკოს დროს თითქმის არაფერი დამიწერია. ვმუშაობდი მხოლოდ ინერციით _ ისეც, როცა ნაწყენი ვიყავი მათგან. ახლა არ შემიძლია, რომ არ ვწერო, სხვა რა უნდა ვაკეთო, აბა? მომიტევეთ, თუ ჩემი მოთხრობები ან პიესები ბევრ უსიამოვნებას მოგაყენებენ, შემიძლია გირჩიოთ: გაუგებრობის თავიდან ასაცილებლად ნუ წაიკითხავთ _ მე როცა კარგ ხასიათზე ვარ, არასოდეს არაფერს არ ვკითხულობ.
რამდენიმე სიტყვა სათაურებისა და სიუჟეტის შესახებ:
არის რამდენიმე წინადადება, პიესას დაერქვას:
1. აცალეთ მარინას სიყვარული... _
ძალიან ჰგავს "მიეცით ქმარი ანნა ზაკეოს".
2. ხმები და მარინა
ან } ძალიან მაგიურია
მარინა და ხმები.
3. მეზღვაურები პორტში _ ზედმეტად სიმბოლურია.
4. ტრაგედია უკაცოდ _ ძალიან აშიშვლებს.
5. უბრალოდ, მარინა _ ოღონდ მეშინია "ჭრიჭინა" არ ეგონოს ვინმეს.

საერთოდ, პიესა საშინელი დაუმუშავებელია, გადმოვწერე ცალკე გაბნეული ნაგლეჯებიდან, რომელთაც არავითარი კავშირი არა ჰქონდათ ერთმანეთთან, მონტაჟზე ვმუშაობდი გადაწერის დროს. განსაკუთრებით მოუწესრიგებელია თეთრი ლექსები და გრძელი მონოლოგები, აუარებელს ლაპარაკობს მარინა ცირასთან, უფრო მეტს მკვლელის გიჟი დედა _ მეშინია სცენიდან არ გადმოაგდონ _ თანაც გიჟია, ყურს ვინ დაუგდებს, როცა დეპუტატის მონოლოგის სმენაც კი სწყინდება ხალხს თანამედროვე პიესიდან, თუმცა, შეიძლება პირიქითაც იყოს.

ნახვამდის.
1958 წლის 4 მარტი. 4. 30.