ჩიტები

მე გამოვთალე ორი ხის ჩიტი
და სველ ასვალტზე მოფანტული
ცისარტყელების ნარჩენებით ფრთხილად შევღებე.
ორი ხის ჩიტი
ფრენას ისწავლის
და თვის ბოლომდე იქნებ მოასწრონ
გამოფრენა დასავლეთისკენ...
ბავარიაში ახლა ალბათ ცა გაიცრიცა
და უძილობა აგიმჟავდა კლიმატის მსგავსად.
აქ კი წვიმაა...
ფრთებზე ნახევრად აქერცლილი საღებავები
შენი ქალაქის შემოდგომას მოგაგონებენ...
წითელი...
ნარინჯისფერი...
ყვითელი...
მწვანე...
ცისფერი...
ლურჯი...
იისფერი...
ნურავის ეტყვი, რომ სამშობლოში
ფოთოლცვენას შვიდი ფერი აქვს...
მოფრენილ ჩიტებს დაუყარე გზაზე ხორბალი.
როცა დათბება ტყე გაშენდება -
ჩემი და შენი.
და ეს ხორბალი ჩემი კანის ფერს მოგაგონებს.
ხის ორი ჩიტი ჩუმად გეტყვის,
რომ გავიზარდე
და სუიციდი ამეკვიატა...
მოგიყვებიან ზღაპრულ ამბებს,
ჩემგან ნაამბობს დაბადებისას.
მათი ზღაპრები
ჩვენი პატარა საიდუმლოა...
არავის უთხრა,
თორემ ჩიტები ვერ გაუძლებენ ამდენ სიმართლეს,
გაქვავდებიან და ალბათ ფრენაც დაავიწყდებათ.
არავის უთხრა,
რომ შენს ბალიშში გამოაზამთრე
ჩემი ხელებით გამოთლილი ხის ფრინველები...
მე ახლა თითქოს მათ ველოდები...
არ ბრუნდებიან...
ალბათ ფანჯარა დაორთქლილი აღარ გაუღე
და გაიყინენ...
მათთვის სიცივე ხომ არასდროს მისწავლებია?!
ვერ მოვასწარი...
და ვერ იცანი
ცისარტყელებით მოხატული ორი ხის ჩიტი,
შენი გულისთვის რომ გამოვთალე
ძველი ჭადრისგან...