ოდა თბილისს ანუ ფრაგმენტი ცელოფნის ჩიტების ქალაქიდან

საშინელია გაუპარსავი შენი ფეხები
და ისე ყარხარ,
როგორც Fast food-ის ნარჩენებით სავსე ოთახი,
როგორც ათასი მომაკვდავით ობმოდებული თეთრი პალატა,
სადაც ექთანი თვეში ერთხელ შემოდის მხოლოდ...
ვერ გადაგარჩენს
წმინდანად ქცეულ მეფეების მოვერცხლილ ხატთან
თავსაფრიანი ქალების ლოცვა მდუმარე სახით
და წარმართული რიტუალები სასაფლაოზე...
თმების ნაცვლად კი ქარები ურცხვად აფრილებენ
გამჭირვალე, ცისფერ ცელოფნებს
პურის პატარა ნამცეცებით.
ქუჩიდან ქუჩებში იტაცებენ
და გამურული სახლის თოკებზე
ჩამოკიდებულ ძველისძველ კაბას
უმოწყალოდ აფრინდებიან დალაქავებულ სახელოებზე.
მხოლოდ შენს მხრებზე იჩეკებიან
ამ უცხო ჯიშის არსებები ცელოფნის ფრთებით
და შუშის ბოთლის ნამსხვრევებით იკვებებიან,
ხენდახან ზიზღით ივსებენ კუჭებს.
სამხრეთის მთები შენი მძიმე სუნთქვით ტოკავენ,
ხალხური ზღაპრის ურჩხულივით რომ შემოჰკვრიან
შენს უმოძრაო, დაგრეხილ სხეულს...
და განათებულ ვიტრინებთან გათოშილ ბავშვებს
დიდი ხანია ჩაეძინათ ძირდახეული ფეხსაცმლებით.
მათ ნათითურებს ვიღაცა შავი ულუაშებით
სუფრის ბოლოდან ნაცისტური ღიმილით უმზერს...
ქალი კი გუშინ რომ ანუსს ყიდდა სამოც დოლარად
ვენერიული ინფექციებით,
დღეს გასხივოსნდა და ვეღარ ამჩნევს
შენს აჩქარებულ პულსაციას ბეტონის ძარღვზე.
დღეს შენ საოცრად მახინჯი ხარ და ფერწასული,
ალბათ სარკეშიც არ იხედები საუკუნეა...
აღარ გიხდება ჭრელი მძივი ჩამომჭკნარ ყელზე,
დღეს შენ ისეთი მახინჯი ხარ,
ისეთი ჩუმი...
არ შეიძლება არ მიყვარდე,
რადგან ამდენ ხანს შენს მუცელში გამომაზამთრე...