წრიული წესი ორისთვის

ერთხელაც გავა ცხრამეტი შობა
და ორიათას ოცდარვა წელს და რომელიღაც დღეს
შუა მარხვაში,
გაცდუნებს წყალი თიხის ჭურჭლიდან,
ასე უხამსად რომ ირეკლავს ჩემს ყველა სურვილს,
თილისმასავით რომ ინახავს წლებს,
როგორც გვამებს მაისის თაფლი,
როგორც ადათებს ძველი სოფელი.
გაივლის წყნარად.
გვალვა, შიმშილი, ვირუსები ვერ შემოაღწევს ამ ადგილებში,
სადაც ჟანგბადი შენი ხმაურია –
ნაფეხურები დერეფანში ან ხის კიბეზე;
სადაც თითებით მითვლი დღეებს – მარადისობას,
სადაც ენებით ვათლით სუნთქვას ბნელში ერთმანეთს.
სინათლე ზოგჯერ წამებაა, სხეული მეწვის.
მრცხვენია...
არა, საიდუმლოს ვერ ვმალავ დღისით.
შენ შეგიძლია ფრთხილად ატარო,
საჩუქრის ჭრელი ქაღალდივით არ შემოგეფრცქვნას,
ან არ დაგემსხვრეს.
შენ ალბათ ისიც შეგიძლია შენთვის მიფიქრო,
არავინ მიხვდეს, წრეში რომ ვცხოვრობთ,
რომ არცერთ ოთახს არ აქვს კუთხე, არც გასასვლელი.
მე კი ხორხს მკაწრავს,
მაკანკალებს,
მილურჯებს ტუჩებს...
მამტვრებს...
გავრბივარ...
სტიგმატებად მაჩნდება ტანზე.
ეს რკალიც მხოლოდ ქარს მასპინძლობს, უდაბნოს ქარებს,
ჩაკეტილ კარში საკეტიდან ისრუტავს ხოლმე
და საუბრისას ან სექსის დროს
მხოლოდ ისინი თუ იგებენ ჩვენზე რაიმეს,
როცა გაცდუნებ
ან შუა თვეში,
როდესაც სისხლით ხარკს ვუხდი ჩემ თავს.
გერიდები, ვნებებს ვიწურავ,
დროებით თითქოს ქალწული ვარ.
მაგრამ მზის შუქზე ყველაფერი სხვანაირია...
მე – შენი ცოლი,
გრძელი კაბით, მძიმე მძივებით,
მშვიდი საუზმე და ვახშამიც შეშლის გარეშე.
ასე გაივლის ცხრამეტი წელი,
ცხრამეტჯერ მოთოვს
და ორიათას ოცდარვა წელს და რომელიღაც დღეს
ყველა სარკმლიდან გავყრით სტიქიებს,
მაგრამ მანამდე მხოლოდ ერთხელ,
მხოლოდ ბოლოჯერ
შესართავისკენ გაგვრიყავს წყალი,
რომ მორევიდან სურვილები ამოვიტანოთ.