ჩემს ლანდს
მუდამ ერთად ვართ განუყრელად, დაუცილებლათ, - საბრალო მუნჯო, ჩემო ლანდო, მორთულო თალბით; ჩემი აქ ყოფნა გაგიხდება სანანებლათ; აქ არვინ ხარობს ჩემ შეხვედრით და ჩემი ნახვით. ცბიერობ მარად გსურს გაიგო ჩემი აწმება: გინდა მიამბო ქვების სევდა, სურნელი დუკუს. იტანჯი მალვით და გაშინებს შენც დაღამება; ჰკანკალებ ჩუმათ როს გაიარს ლანდი სიკვდილის. როდესაც დაღლილს აღარსად მაქვს გზა წასასვლელი და ვეღარ შევსძლებ გამოუცნობ შიშის ატანას, გავრბივარ შენგან: მეჩვენება ჯალათი, მკვლელი, და თრთოლით ველი, რომ ბეჭებში დამარტყმა დანას. მაშინ ეს ქუჩაც ფეხს აიდგამს, გამოიქცევა, შავი სახლები დასაჭერათ მიწვდიან ხელებს; ავ მოჩვენებით ეს ქალაქი გადაიქცევა, გამომაკიდებს მთვარეულებს და თავის მკვლელებს. ვიცი, რომ ვიართ კიდევ დიდხანს ჩვენ ქვეყანაზე. უნიჭი პიესის - ამ სიცოცხლის ორი მასხარა, ქუჩის ძაღლები გვიტირებენ ხელის გახსნაზე, რომ ჩვენ არასდროს არ ვყოფილვართ აქ ღვთის ამარად.
წყარო: litklubi.ge
შეგიძლიათ გააზიაროთ მასალა, თუ მიუთითებთ ავტორს.
© POETRY.GE 2013 - 2024
@ კონტაქტი
0 კომენტარი