ნიკოლოზ ბარათაშვილს

შენი ბადალი იშვიათად დაიბადება,
შენ შთამაგონე პოეზია – ლექსის უნარი,
დავალ, დამყვება გაბადრული შენი ხატება,
ეს – საქართველოს ლაჟვარდივით გაუხუნარი.
შენი სტრიქონი, სააკაძის ხმალივით ბასრი,
წელთა ქროლაში არასოდეს დაიჟანგება,
საუკუნეებს გააღვიძებს მარადი აზრი,
გადაქცეული პოეზიის უკვდავ ჰანგებად.
რამ დამავიწყოს ზეციური ჩანგის ჟღერანი,
ასე მძლავრად რომ შეარხია გული ქართველის,
რამ დამავიწყოს დიდებული შენი „მერანი“,
ქართული ლექსის უკვდავების გამომხატველი.
გადმოგიყვანეთ დიდუბიდან გადმოგასვენეთ,
მთაწმინდის მიწას მივაბარეთ ნეშტი მარადი.
თავზე გევლებით, სიხარულის ცრემლი გასველებს,
ბარათაშვილო, საყვარელო კუბოს კარამდის.
ბრწყინავს ფირუზი, მარგალიტი, ლალი, ალმასი,
შემოდგომური, ქარვისფერი სცვივა ფურცლები
და სდგას ქართული პოეზიის წმინდა პარნასი, –
შენი მთაწმინდა – სამყოფელი ქართულ მუზების.
ბევრი ავიდა ამ მწვერვალზე, ბევრის დაღალა
გზების სიძნელემ, შეეშინდა ლექსის გატანის,
მაგრამ შენებრი არ სწვევია მიწას ჭაღარას,
ბებერ მთაწმინდას არ უნახავს შენი ბადალი.

წყარო: burusi.wordpress.com