სიზმარი (ბალადა ვანო სარაჯიშვილზე)

სპარსეთში ერთი მომღერალი იყო,
ისე ტკბილად მღეროდა, თუმცა წელამდე
წყალში იდგა, მაინც დაიწვა
ლეგენდა
ვნახე სიზმარი ჯერ არგანცდილი,
გამიტყდა ძილი და მოსვენება,
გამომეცხადა, ვით ავთანდილი,
სარაჯიშვილის ტურფა მშვენება.
ვნახე ელვარე მტკვარის ნაპირი
განათებული ღამისმთევლებით,
ვითომ თბილისში იდგა აპრილი
გადაპენტილი თეთრი ტყემლებით.
ვითომ რიჟრაჟზე ვარდს უმღეროდა
ვარდის მიჯნური ქართულ ლექსებით
და ლივლივებდნენ ტალღის ჩქეროდან
ფერად-ფერადი ოქროს თევზები.
ანკარა მტკვარში მღეროდნენ ქვებიც,
რადგან მღეროდა ვარდის მიჯნური,
ქვეყნად დაჰქროდა შაირის ფრთებით
სარაჯიშვილის დამწვარი გული.
სმენად მიჰქროდნენ ლაღი ფრთოსანნი
ელვა ანთებდა ღამეს ბინდიანს,
ეგებებოდა ვარდის მგოსანი,
პირმშვენიერი, ბრძენი მინდია.
ცას აწითლებდა ჰანგები ტკბილი,
თავდავიწყების საზღვარს მისული,
ტარიელივით ველად გაჭრილი
და ფრიდონივით ძმადშეფიცული.
ის გაფრენილი, როგორც ზღაპარი,
აღელვებული, როგორც ოცნება,
მტკვარზე ამდგარი ცეცხლის ლამპარი
და ქართველური პატიოსნება.
უმრერდა თბილისს – ხმებით სუმბულით,
თბილისსს, დახატულს ნაირფერებით,
და ჭიკჭიკებდა როგორც ბულბული
სიმღერას ქართლის ბედნიერების.
და ისე ტკბილად მღეროდა ვანო –
მე საქართველოს ბულბული ვარო,
რომ თუმცა გულზე ასხამდა წყალი,
მაინც დაიწვა სიმღერის ცეცხლით,
სიმღერის ნათლით განათდა მტკვარი
და დაეფრქვია ყვავილებს ვერცხლი.
ადგა მტკვარიდან მეტი სინათლე –
მზის ელვარების ვეება ჩქერი,
როგორც ცხოვრების დიდი სიმართლე,
ამღერებული ბულბულის ყელით.

წყარო: burusi.wordpress.com