ზავის დადება

მრავლდება ხალხი თავ-თავისი სალოცავებით,
ჭრელი ნაკადი – რიცხვებით ბრძოლის,
ვიდრე დღეები უფრო სწრაფად ამოძრავებენ
ყბებს და საკუთარ სხეულებს ძოვენ
ბალახიანად, ხალხიანად.
ეს იარაღი – ბლაგვია, როგორც ყველა ბრძანება,
რომელიც გუშინ მედიდურად მოწყდა ბაგეებს,
დღეს კი სასტიკად აიკრძალება
გამეორებაც, მიდევნებაც.
გამოძევებულს – კმაყოფილების ბერწი ბაღიდან -
ამყვა უთქმელი სიმღერები, ამოცანები,
თავის ქალაში ისე გაღვივდა,
რომ შეიძლება დრო სხეულში გავასრიალო,
როგორც მბრწყინავი ნემსი – ჰაერში,
რომელიც არის უმიზნო და ლამაზი არის
ამ მითიური მიზნის გარეშეც.
და არ ჭირდება გუმბათს – ოქრო და ცას – ვანილი,
არც ლოცვის სიტყვებს -
მახვილები – სიმკვეთრისათვის,
რომ შუბლებიდან – საიმედო გალავნებიდან
ზავი დავუდოთ ძველ მტერს – სიკეთეს.