0 0 95
ბორჯომის პარკში ..
ბორჯომის პარკში – ცის კრიალა
ზოლს ავსებენ ტკბილი ღრუბლები -
ბამბის ფერადი ნაყინები:
“ყვითელი თუ ვარდისფერი?”
პატარა გოგო – ვარდისფერს ირჩევს
და კარუსელის ბილეთების გამყიდველი ქალი -
ვიღაც მტირალა ბიჭის
გვერდით სვამს, უხსნის:
“პაპა ძალიან მაღალია,
მიწაზე უნდა დარჩეს” და ის კი -
ვარდისფერი ღრუბელით ხელში -
მაისურებს, საქანელებს, ფიჭვებს დაჰყურებს.
მტირალა ბიჭი არ ჩუმდება.
ვარდისფერ ღრუბელს უწვდის -
აჩუმებს. ამ სიმაღლიდან
ყველაზე მეტად – პაპის დანახვა უხარია
და ხელს უქნევს: დამელოდე,
არსად წახვიდე. საკმარისია – ის -
ვინც გიყვარს – თვალს მიეფაროს
და სამოთხეც – შენიანად – შენს გარშემო -
უცხოდ, ავად დატრიალდება.
ის იღვიძებს: ზრდასრული და
ბამბის ნაყინს გადაჩვეული.
მამამისის რადიოში უყურადებს
ხალხის ამბავს, – საკუთარ სისხლს რომ
ჰყიდიან, რომ ბავშვებისათვის
თბილი პური იყიდონ. ვისი
ღვთაებრივი ძარღვებისაკენ მიედინება
ამდენი სისხლი?! ან რამდენი
დონორია კიდევ საჭირო – რომ ამოავსოს,
წამით მაინც აგრძნობინოს ეს ტკივილი,
ეს სურვილი – თბილი პურისა?!
სამყარო უცხოდ და საშიშად ტრიალებს.
უკვირს – მტირალა ბიჭი -
ვარდისფერი ღრუბელით ხელში -
როგორ სწრაფად ჩუმდება და მიწაზე – თვალით -
არვის ეძებს; ეუბნება:
“აქ კარგია. კიდევ ვიქროლოთ!”