უც­ხო ყო­ფი­ლა ..

უც­ხო ყო­ფი­ლა -
ჩე­მი ძმო­ბი­ლი -
თრო­ბის­თ­ვის – ყვე­ლა სუფ­რის სტუ­მა­რი;
და მეც – სუ­ლე­ლი! -
სულ ვა­ძა­ლებ­დი -
ლექ­სის ღვი­ნოს და ლექ­სის პურ­მა­რილს.
მუ­ტან­ტე­ბი
შა­ვი მერ­ცხ­ლე­ბი, თეთ­რი გუ­ლის
გა­რე­შე – შა­ვი და ვე­ე­ბა მერ­ცხ­ლე­ბი -
გა­სულ ზაფხულს მოფ­რინ­დ­ნენ
ქა­ლაქ­ში. მყის­ვე – ყვე­ლა­ზე დი­დი
შე­ნო­ბის თა­ღებს მი­აწყ­დ­ნენ.
ქროდ­ნენ შე­უ­ჩე­რებ­ლად. აშ­ე­ნებ­დ­ნენ
შავ ბუ­დე­ებს. ააშ­ე­ნეს სტა­ლი­ნის
ძეგ­ლის ზურ­გ­სუ­კან. მი­წით გა­და­ლე­სეს
შე­ნო­ბის ყვე­ლა ბზა­რი. ტა­ლა­ხის
ნამ­ცე­ცე­ბით ამ­ო­ავ­სეს ჰა­ე­რი. ძეგ­ლი -
მა­თი სი­შა­ვით შეშ­ფო­თე­ბულ
გამ­ვ­ლე­ლებს – მშვი­დი, კმა­ყო­ფი­ლი
გად­მოჰ­ყუ­რებ­და. სა­ხელ­მ­წი­ფო
მო­ხე­ლე­ე­ბი ცდი­ლობ­დ­ნენ სწრა­ფად
გად­მო­სუ­ლიყ­ვ­ნენ მან­ქა­ნე­ბი­დან,
სწრა­ფი ნა­ბი­ჯით აევ­ლოთ კი­ბე
და კარ­სუ­კან მი­მა­ლუ­ლიყ­ვ­ნენ.
ხო­ლო მერ­ცხ­ლე­ბი – მთე­ლი ზაფხუ­ლი
ტრი­ა­ლებ­დ­ნენ საფ­რ­თხედ ჰა­ერ­ში
და ზაფხუ­ლი ისე გა­ვი­და -
თავს არ დას­ხ­მი­ან არ­ა­ვის,
მხო­ლოდ – ქუ­ჩებ­ში და ბა­ღებ­ში -
ხში­რად ვპო­უ­ლობ­დით – მკვდარ
ჩი­ტებს – მკვდარ, ჩვე­უ­ლებ­რივ
პა­ტა­რა და თეთ­რ­გუ­ლა მერ­ცხ­ლებს.