საბას

ხელებს თვალები ეხილებათ,
როცა შენ ტირი, ყველა ჭაღი ერთად ჩახჩახებს,
ბამბაზია გამოსდით კედლებს,
რძიან ბოთლად იკუმშება ყველა ჭურჭელი.
და მე ვიბნევი – არ ვიცი, როგორ შეგიძლია
ასე მკაფიოდ, უკომპრომისოდ მოითხოვო დაპურება,
მოვლა, მკერდთან ახლოს მიყვანა.
მოითხოვო და გეძლეოდეს.
ეს ნიჭია – ენდობოდე უპირობოდ,
გფუთავდნენ, გხსნიდნენ – დღის და ღამის თეთრეულში,
ხმებში, ფერებში, დროში, ჰაერში.
ხედავდე მხოლოდ ყველაზე ბაცს – ხელის კონტურს,
თვალის ჭრილს, თმის ღერს. და ენდობოდე.
ალბათ რწმენაც ამის მსგავსია. სიყვარულიც ეს ნიჭია,
ოღონდ – პირიქით -ის ხელებია, ის ნათურები, ის მკერდი -
შენ რომ არ მოგცემს ნებას – ტირილად გადნე.
ხელის კონტური, თვალის ჭრილი,
თმის ღერი – დედის, შეყვარებულის
და ღმერთის, ღმერთის – საკმარისია,
რომ ხედავდე, ან ვერ ხედავდე და ენდობოდე.
შენმა რწმენამ სულზე მომისწრო.
მთელი ზამთარი ხე ისხამდა პოლიეთილენს,
ჭუჭყიან პარკებს ეჭვებივით აფრიალებდა -
ქალაქში, სადაც დაბადებას ფრთხილად ირჩევენ.
და ამ ბაც ფონზე – ჩემი გული -
მომეჩვენა – შესაძლებელზე უფრო წითელი -
გარეთ უნდა გამომეტანა.
ის კი, რომელსაც შევაჩეჩე, იდგა ფერმკრთალი
და არ იცოდა, სად წაეღო ამდენი სისხლი.
გაზაფხულმა დაგვინდო ისევ.
ხე ამოივსო ფოთლებით და ფრინველებით -
ეს სიწითლე ყვავილებში, ნისკარტის ხმაში,
მსუბუქ კაბებში გაიშალა, გავარდისფერდა,
ზაფხულისკენ – ყველა ფერში გადაიზარდა,
ახმაურდა შენს შესახვედრად.
და ახლა, როცა ეხილებათ ხელებს თვალები
და შენს ტირილზე ყველა ჭაღი ერთად ჩახჩახებს,
ღამ-ღამობით – მე მრცხვენია ჩემი ეჭვების, -
მე ვხედავ, როგორ შეიძლება ასე მკაფიოდ,
უკომპრომისოდ მოითხოვო დაპურება,
მოვლა, მკერდთან ახლოს მიყვანა,
ხედავდე მხოლოდ ყველაზე ბაცს – ხელის კონტურს,
თვალის ჭრილს, თმის ღერს. და ენდობოდე.