კა­ბა

თი­თო­ე­უ­ლი სირ­მით, ნა­ქარ­გით,
მძი­ვით ვცდი­ლობ წარ­მო­ვიდ­გი­ნო
თუ რო­გო­რი ლა­მა­ზი იყო
ქა­ლი, რო­მელ­საც ტან­ზე ემ­ო­სა
ეს თეთ­რი კა­ბა – მუ­ზე­უმ­ში,
ნა­ხევ­რად სარ­დაფ­ში თუ მა­რა­დი­ულ
ბინ­დ­ში – ნა­ზად გა­მო­ფე­ნი­ლი.

ნაწ­ნა­ვე­ბის და თვა­ლე­ბის და
ბა­გის გა­რე­შე – თა­რო­ებს შო­რის
ბჟუ­ტავს იგი. ბჟუ­ტა­ვენ ლა­ლის
თვლე­ბი ხა­ვერ­დის ჩიხ­ტი­კო­პებ­ში,
ბეჭ­დე­ბი და ხან­ჯ­ლე­ბი და
ნამ­ტ­ვ­რე­ვე­ბი – ფი­ა­ლე­ბად შე­წე­ბე­ბუ­ლი.
და ის­ევ კა­ბა – სა­მუ­და­მოდ უარ­ყო­ფი­ლი,
რო­გორც ზედ­მე­ტად მძი­მე თუ გრძე­ლი
თუ – ზედ­მე­ტად მშვე­ნი­ე­რი, თვა­ლის­მომ­ჭ­რე­ლი.

ვდგა­ვარ – მის­გან თა­ვი­სუ­ფა­ლი.
სიმ­სუ­ბუ­ქის­თ­ვის – სა­მო­სე­ლიც,
სხე­უ­ლიც დად­ნეს! მაგ­რამ ეს კა­ბა –
შო­რი­დან ისე მსუ­ბუ­ქია, ერ­თი წა­მით
შე­იძ­ლე­ბა ვი­სურ­ვო და ლექ­სად და­მაჩ­ნ­დეს:
ჩა­ვიც­ვა, კალ­თა ჩა­მოვ­ბერ­ტყო,
ჩა­მოს­ც­ვივ­დეს ჩრჩი­ლის პეპ­ლე­ბი.