მოაზროვნე

ზართუხუცესის კუზის ქვეშ ფრთები
ალბათ თეთრი და მსუბუქი იყო.
ვოცნებობ მათზე. ჩემი ფრთები ქვისაა –
ნათელ ღამეებში უბუდო ჩიტებს
იზიდავს მხოლოდ. გიგანტური,
მძიმე ზარები დაცურავენ ჰაერში –
ჩემთან შედარებით უსხეულოებს გვანან ისინიც.
ხორცის მფეთქავი ლოყებიდან არ ვიცილებ
ქვის ხელისგულებს, და ქვის ენას ვუყოფ
თანაბრად – ტურისტებს და საუკუნეებს.
მოხიბლულები არიან ჩემი ძველი ხელობით,
და შენც – მოელი ქვის გონებაში
ფიქრის ალმასად დაკრიალებას…

უფალო, ჩემში არ შეცვლილა არაფერი
მას შემდეგ რაც აქ მომათავსე;
და ერთმანეთს კვლავ არაფერს ვეუბნებით
მე და ცხოვრება – ტაძრის მიღმა რომ მისრიალებს.