როცა სულ უფრო ემსგავსები ქვას

შენ შეგიძლია მშვიდად იძინო,
არ უნდა შეგაწუხოს სინდისმა.
სულ პატარა წვიმამ
ჩამომრეცხა მიწის პირიდან,
როგორც სუსტი და მჭკნარი ბალახ-ბულახი...
ყველაფერი აქეთკენ იყო მომართული,
ჯერ ახალგაზრდა, ფერხორციანმა დედაჩემმა
ბავშვის მაგივრად ია გააჩინა
და დარდს გადაყვა,
მერე შენ დამადგი ქალაქურად მოწყენილი,
წვეტიანი თვალი
(იმ პერიოდში იმპრესიონისტები იყავი გატაცებული)
და იის ფურცლებში გახვეული ნეკნები
ქალების ბრდღვიალა წალკოტში ჩამაგდე,
რომელიც მამაკაცური ყურადღების ქვეშ
ათასფრად ღუოდა,
მაგრამ თვალს მოაცილებდნენ თუ არა,
ქალები დედაჩემს ემსგავსებოდნენ _
თეთრად გადაპენტილი, ფაშფაშა დარდი...
რომელიც, თურმე, სასიკვდილოა,
ჩემისთანები კი დარდიან გულზე ფრენას სწავლობენ.
ავფრინდი კიდეც, მაგრამ ვიგრძენი,
რომ ჭიპლარით ისევ
მკვდარ დედაზე ვარ გამობმული,
ბედნიერების იისფერი წამით კი შენზე
ისე მკვიდრად,
რომ ვეღარც ვიფრინე, ვეღარც ფესვი გამოვინასკვე,
და სულ პატარა წვიმამ ჩამომრეცხა
მიწის პირიდან...
ახლა ისეთი სიმშვიდეა ჩემს გარშემო...
ასეთ სანიმუშო წესრიგში არასოდეს არ მქონია
ოთახი და საწერი მაგიდა
და სასაფლაოს მომვლელი ქალი,
ერთიანად ჩაშავებული, სხვა რა შეუძლია,
და სულ მაყვლის ბუჩქივით ყვავის,
როცა შენ ზომაზე მეტ ფულს უტოვებ
საფლავის მისახედად,
რომელსაც მე უკვე ვერასოდეს ვეღარ გადმოვაბიჯებ,
ქვაზე ამოტვიფრულ ფრთოსან ცხენსაც
ვერ გამოვექცევი,
(სად წაუხვალ საკუთარ სიმბოლოს?)
სულ უფრო იშვიათად ვხედავ შენს სახეს,
რომელიც თანდათან ჩემს სახეს ემგვანება,
ჩემი სახე კი სულ უფრო ემგვანება ქვას,
უბრალო ქვას,
სანამ მას მოათვინიერებდნენ
და პეგასს მიახატავდნენ...
მაგონდება ბავშვობაში დაწერილი ლექსი:
როდესაც წევხარ სადღაც მიწაზე,
ხეები ჩანან უფრო მაღალი...