სიკვდილი

მზე საათივით უკეთია
        ზეცას მაჯაზე,
ტიკტიკებს დრო და
       სულს ხავსივით
       ერევა რული...

ვაიმე, ვატყობ, არაფერი
       აღარ მაბრაზებს,
ვაიმე, ვატყობ,
       არაფერზე
              არ მომდის გული.
ამოდის მთვარე.
დაჰფენიათ ვერცხლი ძახველებს,
გრიგალმა, როგორც
       სიყვარულმა,
              გადიგრიალა...

ვაიმე, ვატყობ,
       არაფერი აღარ მაღელვებს,
ვაიმე, ვატყობ,
       მიხორცდება ყველა იარა.

მზე საათივით უკეთია
        ზეცას მაჯაზე.

წყარო: litklubi.ge

შეგიძლიათ გააზიაროთ მასალა, თუ მიუთითებთ ავტორს.

0 კომენტარი

@ კონტაქტი