ის ძველი ქოხი ..

ის ძველი ქოხი (აქ რომ იდგა, კარგა ხნის წინათ),
ქოხი ღატაკი, კედელ-ყურე მისი უხეში,
სასახლეს ამას (მის ადგილას, ახლა რომ ბრწყინავს),
ამ ძვირფას ოდას, სევდით მოსავს უმსუბუქესით.

ის ბიჭუკელა, ამ ეზოში ბიას რომ კბეჩდა
(ულამაზოა ეს სასახლე იმის გარეშე),
ის ბერიკაცი, იმ ძველ ქოხში რომ იჯდა ფეჩთან,
ზეიმს აწინდელს სევდით მოსავს უანკარესით.

ამაოდ ებრძვის თვალი ჩემი სევდის საბურველს,
წრიალებს აწმყო, როგორც მწერი ობობას ქსელში;
რაც იყო უწინ, კიდეც მსურს და არც მსურს დაბრუნდეს...
ნისლივით აწევს სოფელს სევდა უმსუბუქესი.