0 0 7793
ჭოლა
აკლდა
ორიღა წუთი ტფილისიდან მატარებლის გასვლას.
საკატორღენი აჰყავდათ ვაგონებში –
ჟღარუნებდა ბორკილი.
წარმოსადეგი თავადი მარილიანად ოხუნჯობდა,
სიცილით ბუქნავდა
კეთილშობილი მანდილოსანი –
თევზივით მოქნილი.
– ნამდვილი კომიკი ხართ, ბატონო ტიტიკო! –
(ღიმილით პასუხობდა კომპლიმენტს თავადი).
ირგვლივ საყურადღებო არაფერი ხდებოდა თითქო, –
კვლავ გულიანად კისკისებდა ქალი ტანადი.
დარეკეს ზარი –
აჩოჩქოლდა მატარებელი გრძელი –
ბაქანზე დარჩა
ყაყაჩოიანი ყმაწვილივით
ჭაღარა რკინიგზელი.
ვაგონის ფანჯრიდან ველებს გასცქეროდა,
თოვლით გადაბარდნილს, ჭაბუკი ჭოლა.
მის თვალებს ცივი ციმბირი ელოდა,
სუსტ ფილტვებს –
ქარბუქი გამჭოლი.
და აი, საცაა მის სოფელს გადასერავს
ეს მატარებელი – გველივით მსრბოლი.
ალაგ ღოღნაშოზე ყვავები სხედან,
ალაგ ბუხრებიდან ამოდის ბოლი.
თენდება.
სოფელში მამალმა იყივლა.
იღვიძებს, იღვიძებს სოფელი ჩემი.
ჭოლას არ სჩვევია ტირილი სიყრმიდან,
ო, არა,
ეს ისე, –
წამოსცდა ცრემლი.
მატარებელი კი, თითქოს არაფერი! –
მიჰქრის და…
აღარ სჩანს ქოხები, ღობე.
– დედაო, მიშველე! – კინაღამ დაიძახა
ჭოლამ,
ვით სიყრმეში იცოდა ხოლმე.
. . . . . . . . . .
ციმბირი. კატორღა. სულს ღაფავს ჭოლა.
მომაკვდავს ეჩვენება სოფელი თვისი:
დედა ძროხას წველის.
საყვარელ ბოჩოლას
ჭოლას უმცროსი ძმა ეძახის: ჩივის!
. . . . . . . . . .
გამოჩნდა ტფილისიც.
ტფილისის ქუჩებში
დილაა.
წყნეთელი გაჰყვირისის: მაწონს!
ჭოლა ევაჭრება წყნეთელს ციმბირიდან:
– რა ღირსო ქილა მაწონი, კაცო?
. . . . . . . . . .
ირგვლივ ციმბირია, ირგვლივ ღრმა თოვლია.
მთვარე საფლავიდან ადგა.
აქ არც ტფილისია, აქ არც წყნეთელია, –
ჭოლა
აღარ არი რადგან.