ანა კალანდაძეს

ორმოცდახუთში,

როცა დაცხრნენ სისხლის წვიმები,

მზემ იჭიატა

და წყვდიადის ფარდა გადაჭრა,

ანაზდად გვესმა

ჩვენ წკრიალი შენი სიმების,

რომ წარღვნას

ნოეს კიდობანი უკვე გადარჩა.


მოვიხედე და

დაგინახე - შენ ყვავილს თვლიდი:

ეს - კორჩიოტა,

ეს - ყაყაჩო, ესეც - ბაია...

და მე გითხარი:

- ეგ ბილიკი ზეცისკენ მიდის,

ფეხი დაადგი

ღრუბლის ქულას, ჩემო დაია!


ჩვენ ვბრუნდებოდით

სამშობლოში სისხლიან მინდვრით

(გამოუცდელი

და უხეში ჩვენი ჩანგებით!).

სადაც ჯვარს ვეცვით,

სად უგონოდ კაცის სისხლს ვღვრიდით,

ომის ფრინველი

სად სულს წეწდა ცეცხლის ჭანგებით:


შენ ორი ქვეყნის

საზღვრად იდექ, პაწია ქალი,

საკვირველ იყო

და იდუმალ ჟღერა სიმების.

მზე იყო მკრთალი,

ყურს გიპყრობდა ქვეყანა მთვრალი

და ფრთააწყობით

მოფრინავდნენ სერაფიმები...


შენ მიგვანიშნე

პოეზიის საგანი ზუსტი -

წიაღი სულის,

კვალად ზეცის ლურჯი ნაჭერი;

შენ შეახსენე

სისხლით მაძღარს ყვავილი სუსტი,

შენ უმაღლესი

სათნოებით გულში დაგვჭერი.


მშვენიერება

მათ, უგუნურთ, ამაოდ ჰღუპეს, -

მე ხომ გითხარი:

- ეგ ბილიკი ზეცას გაიარს...

დაადგი ფეხი

გაბედულად გაპენტილ ღრუბელს!

ფეხი დაადგი

ღრუბლის ქულას, ჩემო დაია!


დროდადრო მოვალ,

გამხნევო და ვამხნევო რათა

მოწვდილი ხილით,

შენი ხელით დასხმული ყავით,

მოვიბაასოთ

საიდუმლო ხმელთა და ცათა

და უმაღლესი

პოეზიის ვისუნთქოთ ჰავით.


ვინ - უზენაესს

და ზეციურს მიელტვის მხოლოდ,

ვის - სისხლი გვწვეთავს

ყოფიერით, ნაირ-ნაირით;

მე მიხარია,

რომ შენს გვერდით, შენს დროში ვცხოვრობ,

რომ შენთან ერთად

საზიარო ვსუნთქავთ ჰაერით.


წაკითხულია

ვარსკვლავთ ხომლი, მზის ბილინგვები,

მიწიერის და

ბიწიერის გშვენის მკვლელობა;

ცის ბილიკებით,

დედოფალო, ცის ბილიკებით,

ცის ბილიკებით

კვლავ განაგრძე შენი მსვლელობა!


ამაოდ დაშვრნენ,

მათ, უგუნურთ, ლაჟვარდი ჰგუბეს,

მე ხომ გითხარი:

- ეგ ბილიკი ზეცას გაიარს!

დაადგი ფეხი

გაბედულად გაპენტილ ღრუბელს!

ფეხი დაადგი

ღრუბლის ქულას, ჩემო დაია!