ერთი იმათაგანი

ის დადიოდა ლეწილი გზებით,
გულის კანკალით ხვდებოდა ყველას,
ისხდნენ ღმერთები, სდუმდნენ ზარები,
ყვავი კი მინდვრად სწყევლიდა თელას.
სწყევლიდა გამჩენს, კაცთა გასაგისს,
ესმოდა შორეთს ღრიალი გზების,
ძაღლების ყეფა მარადისობას,
სიონის მაღლა გლოვა ზარების.

წყარო: litklubi.ge