პოემა ჩემი რამოდენიმეთ გადარევისა
-კარი პირველი- თორმეტი წლიდან მე არ მაცლიდნენ ცხოვრებას დიდი ოქროს ჩიტები... მე დამქაშები საიდუმლო ჰანგებში მცდიდნენ, თორმეტი წლიდან მე ბრაზიან კაცს ვეჭიდები. ყოველდღე მოდის სიღარიბე... დილები – ბურით... გადამიშენდნენ დღეს წითელი ხარები, დაობდა ზეცა, დაიფარა ბნელ ფაიფურით... დაინგრა ტვინი... დავეხეტები. მზიანს მიპირებს ღამე ჩათრევას; ხანჯლიან შვადღეს ვერ ვიხედები, ვეღარ უმღერი შვადღის შადრევანს. ახ! პოეზია... მეგობრობა... ჩემი სარდლობა... ასარგადონი... ოლოფერნი... ქალების თმები, ხმა უმაღლესი და პლანეტის: “როდესაც ვკვდები”. -კარი მეორე- დამენახეთ, ამიგო წესი: დღემოკლესავით გადავიცვალე, და პოეზია უძვირფასესი მე დამიტირებს ყველაზე ნალე. მოაქვს სიკვდილებს ჩემთვის ცელენი, მაგრამ ზვარკაში არა ვარ კენტი: არ მიმეტებენ მე “ყანწელები”, რემბო, ბოდლერი და დეზ-ესსენტი. ღმერთმა სიგიჟე გადმომივლინა, რადგანაც ხშირად მე ვარ მშიერი. დედა მიტირებს მე ბაბილინა და ჯიბრაელი მამა ძლიერი, ქვეყნიერება ადრე დავტოვე, სულ ზედმეტია ერის ნუგეში, მომეგება ჩხიკვაძე ნოე საიქიოში და დიდუბეში. -ეპიტაფია- გაგიჟდა... მაშასადამე გადაიცვალა პოეტი პაოლო იაშვილი... პოეზიისთვის ბევრი იწვალა, მაგრამ არ იყო იმისთვის საშველი, როდესაც იყო სუსტი, პატარა მკითხავმა უთხრა: “იყავ გმირია”, ოცდაოთხ წლამდე დრო გაატარა და ოცდახუთზე გადაიარა. იყოს უკვდავი მისი სამარა და იქ შეევსოს ამ ქვეყნის ნაკლი, იქ ყავდეს ცოლათ მეფე თამარი და მყარად ყავდეს მეფე ირაკლი!
© POETRY.GE 2013 - 2024
@ კონტაქტი
0 კომენტარი