თორმეტი წლიდან აღარ მაცლიდნენ..

I
თორმეტი წლიდან აღარ მაცლიდნენ
ცხოვრებას დიდი ოქროს ჩიტები...
მე დამქაშები საიდუმლო ჰანგებში მცდიდნენ,
თორმეტი წლიდან მე ბრაზიან კაცს ვეჭიდები.
ყოველდღე მოდის სიღარიბე... დილები - ბურით,
გადამიშენდნენ დღეს წითელი ჩემი ხარები,
დაობდა ზეცა, დაიფარა ბნელ ფაიფურით...
დავეხეტები.
მზიანს მიპირებს ღამე ჩათრევას,
ხანჯლიან შუადღეს ვერ ვიხედები,
ვეღარ ვუმღერი შუადღის შადრევანს.
ახ! პოეზია... მეგობრობა... ჩემი სარდლობა,
ასარგადონი... ოლოფერნი... ქალების თმები,
ხმა უმაღლესი და პლანეტის უსამართლობა,
და საზოგადოდ ავი სიტყვა "როდესაც ვკვდები".
II
დამეთანხმეთ, ამეგო წესი;
დღემოკლესავით გარდავიცვალე,
და პოეზია უძვირფასესი
გამომიტირებს ყველაზე მალე.
ღმერთმა სიგიჟე გადმომივლინა,
რადგანაც ხშირად ვიყავ მშიერი,
დედა მიტირებს მე ბაბილინა
და ჯიბრაელი მამა ძლიერი.
ქვეყნიერება ადრე დავტოვე,
სულ ზედმეტია ერის ნუგეში,
მომეგებება ჩხიკვაძე ნოე
საიქიოში და დიდუბეში.
III
გაგიჟდა... შემდეგ გარდაიცვალა
პოეტი პაოლო იაშვილი...
პოეზიისთვის ბევრი იწვალა, 
მაგრამ არ იყო მისთვის საშველი.
როდესაც იყო სუსტი პატარა,
მკითხავმა უთხრა: იყავ გმირია, 
ოცდაოთხ წლამდე დრო გაატარა
და ოცდახუთზე გადაირია.
იყოს უკვდავი მისი სამარე
და იქ შეევსოს ამქვეყნის ნაკლი,
მფარველად ჰყავდეს მეფე თამარი
და მთავარსარდლად მეფე ირაკლი.