ვარძია

ბევრი ითქვა, მაგრამ მეც მსურს,
შენზე ლექსი და ოცნება,
შენს საოცარ ქვაბულებში
ვინ გამოლევს საოცრებას!

ოსტატი რომ ლოდებს თლიდა,
თითქოს მე მის მკლავებს ვუმზერ,
თამარ მეფე თმოგვის მხრიდან
ადის მაღლა საფეხურზე.

ტახტზე ჯდება მეფე-ქალი,
ამბობს: `აქ მტერს არ გაევლოს!~
ღიმილით და მოკრძალებით
ლოცავს ახალ საქართველოს.

რაც შენ გნახე კლდე-ქალაქო,
შენი მზე და შენი მთვარე, _
რომ მიყვარდა საქართველო,
ასჯერ მეტად შევიყვარე.