ვუმზერ: ზეცა ხან უსასრულოა..

ვუმზერ: ზეცა ხან უსასრულოა,
ხან არის ხელის ერთი მოდება,
ხანაც იქიდან შორი ჩურჩულით
თითქოს ვიღაცა მიახლოვდება.
ღელვით მოივლის ფიქრი პლანეტებს,
სხივებს გააბამს, როგორც ობობა _
და მეამება იმ ვარსკვლავების
შორი ალერსი და ნაცნობობა.
ზოგჯერ, საღამოს დავჯდები ზღვასთან
და ვაკვირდები მაღალ მნათობებს,
ნეტავი ასე რად ციმციმებენ,
ნეტავი ასე რას კამათობენ?