ილია და აკაკი რუსთაველზე

დამდგარან ფერფლში...
ჩამოვივლი და თითქო მესმის
ხმა მშობლიური, მომდუღარე
სისხლსა და ცრემლში.
_ საით მიდიხარ საქართველოვ,
ვინა გყავს მწყემსი?
რამ დაამუნჯა
საქართველოს მთავარი ქუჩა? _
მწუხარე ნიავს
ჩემი გულის გუგუნი მიაქვს.
_ ტანჯული კუთხის შვილი მოველ, _
შევჩივლე მშობელს, _
მამანო დიდნო,
ველი თქვენსას სიტყვას და ღიმილს,
ველი ხმას, _
რადგან მოვდიოდით,
ჩვენ კვლავაც ვივლით.