მოსაგონარი

   მიშა ქვლივიძეს
ხლებნიკოვოში, არყის ხეებში,
ჩვენ ჩიქოვანთან სიმონთან ერთად,
ვსვამდით მანავს და მაისი ეშხით
ლაპარაკობდა ლექსებით ღმერთთან.

გალაკტიონი ცოცხალი იყო,
გალაკტიონი ჯერ კიდევ წერდა,
მაგრამ რადგან ჯერ არ მომკვდარიყო,
ის მგოსან-ღმერთად ვერავინ ვერ თქვა.

ხოლო უცნობ ლექსს მისას, სიმონი
საკუთარივით ჩვენთვის ამბობდა,
ხმანი საწუხარ-სასიამონი
ქართულად რუსულ ცაში არბოდა.

შენ კი, ქვლივიძე, რუსეთის სიძე,
საქართველოში ყოფნას ნატრობდი,
ბაგეზე გეჯდა ლექსი მასპინძელს
და ჩუმი სევდით უფრო გვათრობდი.