ცარიელი სახლი

ფიჭვის ტყეში ყავრიანი,
მოჩანს მრეში აგარაკი,
რა ხანია, აგარაკში
აღარ არის აღარავინ.
მიჟანგვია ჭიშკარს კლიტე
და კიბეზეც ბალახია,
რა ხანია კართან სარკეს
აღარავინ დანახვია.
ბანზე კენტი ლამპა ბჟუტავს
ზედ მიმხმარი ფარვანებით,
აქ სიჩუმე ჩაგჩურჩულებს: _
დავიწყებას არ ვანებებ.
წასულია და შორიდან
ვეღარ მოვა მასპინძელი,
მისი ხელი შენახები
თბილია კვლავ ცაცხვის ძელი.
და ყველაფერს ფოთლის თოვა
ყვითელ სევდად დადნობია
და ეტყობა, შემოდგომა
ეზო-კარის პატრონია.