წვიმით თავდაბანილი

ზღვის ბაღიდან ბრუნდები,
წვიმით თავდაბანილი,
თავზე ცაგადასხმული,
თეთრი, ზღაპრის ქალივით.

იმედივით მიყვარხარ,
ჩემი ბოლო სიტყვა ხარ,
ხან დარი ხარ, ხან _ წვიმა,
ხან ქარი, ხან სეტყვა ხარ.

თვით ნიავს უხარია, _
ყელს გეხვევა, გეჩვევა,
და თვით წვეთს უხარია,
შენს თმებში რომ შერჩება.

ზღვას და ცას უხარია,
ნაპირზე რომ გაივლი,
მე, _ რომ ჩემთან ბრუნდები
წვიმით თავდაბანილი.