გათენებისას

გათენებისას

ნელა ვიცვამ პიჟაკს და პალტოს,

ნელა ვიკეთებ კაშნეს,

ნელა ვიხედები სარკეში,

იქ საკუთარ თვალებს შევყურებ,

რომლებიც ნელა იფერფლებიან სარკის კიდეზე,

იღვრებიან ჩარჩოებიადან

და ყინულის თეთრი მტვერივით

ეფინებიან იმ ოთახს, სადაც

ცეცხლოვანმა და ვარდისფერმა ძუძუებმა

ჯოჯოხეთის გრილ სამოთხეში

შეიწოვეს ჩემი თრთოლვა, ჩემი ალმური.

ქუდს ვიხურავ და სიგარეტს ვაქრობ,

ნელა, მშვიდად, აუღელვებლად,

ჩავკეტავ კარებს

და როდესაც მეჩვენება,

რომ წყნარ დღეში გადავდგი ფეხი,

იმ ოთახიდან თავზარდამცემად

სამი წითელი მიხაკი ყვირის.


შენ შუბლს ახეთქებ კედელს, რომელიც

დიდი ხანია აღარ არსებობს,

შენ კოცნი ქარებს, რომლებმაც უკვე

მოისმინეს ფოთოლცვენის ცივი სიმღერა

და მინდვრებს იქით გადაიკარგნენ,

მათი უჩინარი ნაფლეთები

შემოდგომის ხეებზე კანკალებს.

შენ გიყვარს ღამე, დიდი ხნის წინ გათენებული

და მის შავ წყალში

ფოთლებივით ჩაცვენილი შენი ხელები.

არ დამთავრდება ეს სიცრუე,

მაგრამ მაინც ბედნიერი ხარ,

რომ სიზმრის ლურჯი ჭუჭრუტანიდან

ცხოვრებას აფრთხობ და ენას უყოფ.


სანამ ჩამრთველი გაიჩხაკუნებს

და საგნები დაიბრუნებენ

მხოლოდ მათთვის გაკუთვნილ ჩრდილებს,

სანამ აგამღვრებს

ფაფუკი და მტრული წესრიგი,

რომელიც ცდილობს შეგინარჩუნოს

და შენს ნაბიჯებს ისაკუთრებს,

ხარბად ისრუტავს.

სანამ ჭიქაში დაისხამ წყალს,

სანამ დალევ სვენებ-სვენებით,

და მწარე ოხვრას ამოაყოლებ,

სანამ აწვალებს შენს ფანჯარას

ილუზიურ ელენეს შუქი-

არ თქვა: დავბრუნდი!