-ოჰოო ..

-ოჰოო!-
ამოიოხრა მუხამა მძიმედა,
ხომ გაიგონე,
იმედავ,
კვნესა მუხისა?!
ვინ იცის,
ღიმილი უღირს რად ცასა,
სხვისა ტკივილი სხვასა,
სხვისა სიხარული სხვასა…
ამოიოხრა მუხამ მძიმედა,
იმედავ!..
-ტოტი მოსტყდა
და კვნესოდა იმათაო, –
მითხარი,
ზურგი შეატრიალე,
გამცილდი და უშნოდ გაიღრიჯე,
ვირისთავო.
მუხა კი კვნესოდა…
მესმოდა…
და გული მიბრაგუნებდა ბეჭიდან.
სხვას როგორღა ვუთხრა,
როცა ტკივილი მუხისა,
უშნოვ,
შენც ფეხებზე გეკიდა.
– ოჰოო! –
ამოიოხრა მუხამა მძიმედა.
დაგაყრუოს გამჩენმა, იმედავ!..