გავურბი წერას – არც ფიქრი მინდა ..

გავურბი წერას – არც ფიქრი მინდა,
მძულს სამყარო და აღარ ვგრძნობ ტკივილს,
ირგვლივ კი ბინდი და მხოლოდ ბინდი
ჩემი მბორგავი სხეულის ჩრდილი.
გავურბი წერას – აღარ ვგრძნობ ფერებს,
ჩამოშრა ძარღვი ნედლი სტრიქონის,
მე შეშლილი ვარ, დიდი ხნის მერე
რომ გემო მტანჯავს შენი სიშორის.
გავურბი წერას – ჩემს მტვრიან თვალებს
ვწუხვარ,რომ მაინც შეაშრათ ცრემლი,
ჩემს ხერხემალზე დალეწეს მთვარე
და კვნესა მტანჯავს ხნიერ ხერხემლის.
ვგრძნობ – ვეღარ შევძლებ ვგრძნობ, დავეცემი,
არავის ვუხმობ,არ მინდა შველა,
ცარიელია მზის სარეცელი –
ვხურავ სივრცეს და ვასრულებ წერას
და იყო ღია ყოველი კარი –
მხოლოდ გალობის ხმები ისმოდა…
ამ ბებერ მიწას მე შევრჩი მგზავრი,
ზურგით რომ იჭერს მარადისობას.