კოლხის ლექსი

ენგურის მინდვრებს ზეცას რომ დავუკოცნი,
რეჯეგეს მთის ქედებზე ნამად მოვედები,
იქაც ვითამადებ მედეას ქორწილს,
და თუ ასე კვდებიან პოეტები
სული გამექცევა ღამის ჩრდილიდან,
ქალი აშარი და ბორია გალეშილი,
ოსერ დამასიზმრე ჩემი არჩილიდა
მერე თვალთაკაბა, მისი ქალიშვილი.
მტერი მათრახისქვეშ ატარა ლაჩარივით
ციხესიმაგრენი რომელმან დააჩოქა,
ქართლელს რომ ჩამოახიეს ჩოხა
ქართულს რომ ჩამოახიეს ჩოხა
კოლხმა მოიკაზმა ლექსი აბჯარივით
ჩანა სიმწრითა და ფანდურ ჩამომღერი
ლერწამტანიან და ქალწულნამიანო
წამო თავშლიანო სვანეთს წამომყევი
იქა სათამადო ვაჟნი არიანო.
სანამ ზეცის მინდვრებს ლოყებს დავუკოცნი
მზე რომ დაადნება ზედა გმირთა მაჯებს
მედეას კიარადა ჩვენს ქორწილს,
მთათა ბერიკაცი სუფრას გვითამადებს,
სიმღერა გაისმის ცრემლითა მლაშე,
დაიმსხვრა მცხეთა და გორის კარი,
მიაცილებდნენ ბრძოლაში ვაჟებს,
თავშლებს ატანდნენ ბრძოლაში ვაჟებს,
თან აბარებდნენ ქალწულნი ვაჟებს,
ამ ხმლით სისხლისგან სხეული გაშრეს,
ან თავი თავშალში მოიკალი.
აი შენც ნახე ეს ჩემი ქოხი,
უჭერო ქოხი, დამბების ნგრევა,
სანამ ოცნება არ ილევა,
სანამ ტკივილი არ ილევა,
სანამ ენგური არ ილევა,
ძარღვებში რომ ჩქეფს კოლხისაა გაშლილი
მიჯნურის ხვედრად, აკა სერ ხოლო ქუგმოთანე,
მივალ გერგერტის შესახვედრად,
ქალავ თავშალი გამატანე
და ზეცის მინდვრებს ლოყებს დავუკოცნი.
რეჯეგეს მთაზე ნამად მოვედები,
იქაც ვითამადებ მედეას ქორწილს,
ჩვენთან ასე კვდებიან პოეტები.