აშართა შაირი

ვერაგთა ამაგი დალაგდა ცათაშინ,
ბადაგში გალეშილ ბრძენთაგან ერთ-ერთმა 
ნადიმი არია ავგეას თავლაში, 
ჭიდილი მომინდაო ღმერთებთან.

მელერსეს შესცქერის ღამისად მთვარიანს,
ნამეხარ მთებიდან ქორფები მოსდევსო,
მისანი ალაგნი ალალნი არიან.
დაისად დარაზულ დილეგში გოდებსო.

თოხუმის საგულეს ჩასცქერის თეკლათი,
ეპოქა თოქმაჩის ოდაში იქმნება,
იაბოს თოქალთო ექცევა თექათი,
მისი მორჯულებაც არ იქნება.

აისნი ყნოსავენ თოშიან ოხშივართ,
ენგურსაც ნაბინდი ხორგივით მოედო,
თუმცაღა დიადნი, სიტყვისთვის ვშობილვართ,
დუმილიც რა რიგად შეგშვენის პოეტო!

შავგონმა ცად მისვლის რაღამი იდიდა,
არადა არა მწამს ბარძიმში აბები!
ავარად შობილი უცათი მითიდან
ვუმტვრიე გუმბათიანს დარაბები.

ჩემს ეულ ყიამეთს რა გინდა, გამშორდი!
მდაბალო შერცხვები ოსტატის ხელებთან,
მაგ რიგად მასკდება მკლავებძე ნაშოლტი,
ჭიდილიც რომ გამიმართავს ღმერთებთან.

გათენდა, აისმან მიაგნო საგულეს.
აბუჩსაც გონმა ჰკრა რა ბედიც ავნებდა
საკენკად კაპიკი მიუგდო მსახურებს,
მდუმარეს, მდუმარედ გამნებდა.